Hoofdstuk 78

‘Laat haar gaan,’ zei Maggie zonder een spier te vertrekken en met haar pistool recht op Garrisons hoofd gericht.

‘Jij hebt verdomme het boek, of niet soms?’ Hij bleef haar aankijken, terwijl hij de strop strakker om de hals van de oude vrouw trok.

Maggie hoorde haar rochelen, en vanuit haar ooghoek zag ze haar met haar kromme misvormde vingers naar de waslijn klauwen, naar haar eigen hals.

‘Ja, ik heb het.’ Ze was echter niet van plan zich te verroeren, ook niet om hem het boek te geven. ‘Laat haar los, dan geef ik het aan je.’

‘Ja, hoor!’ Hij lachte – een nerveuze, kwade lach. ‘Ik laat haar gaan, jij geeft me het boek, en dan gaan we allebei gewoon ons weegs. Waar zie je me voor aan? Voor een of andere stomme idioot?’

‘Nee, natuurlijk niet.’

Een paar minuten langer, en het zou allemaal niets meer uitmaken. De oude vrouw snakte naar adem; haar pogingen de lijn los te trekken waren triest om te zien. Maggie wist dat ze Garrison met één schot in zijn hoofd kon uitschakelen; het was uitgesloten dat ze zou missen. Maar dan zouden ze nooit alle antwoorden te weten komen. Daarom zei ze: ‘Ik begin het te begrijpen. Everett is je vader. Daarom wil je hem kapotmaken.’

‘Niet mijn vader. Alleen maar een spermadonor.’ Plotseling trok hij de vrouw met een ruk voor zich omhoog, alsof hij nu pas besefte dat hij een schild nodig had. Maggies kans op een schot in het hoofd was verkeken. ‘Aan de biologische kant van het verhaal kon ik niks veranderen, maar ik kon er wel voor zorgen dat die klootzak gestraft zou worden voor wat hij mijn moeder heeft aangedaan.’

‘En al die vrouwen dan?’ vroeg ze kalm. ‘Waarvoor moesten die gestraft worden? Waarom moesten die sterven?’

‘O, dat.’ Hij lachte weer en greep de waslijn wat steviger vast. ‘Dat was een onderzoek, een experiment… een opdracht. Een hoger doel, zou je kunnen zeggen.’

‘Zo vader, zo zoon?’

‘Waar slaat dat in vredesnaam op?’

‘Everett verzamelde verloren zielen, en die wilde jij ook te pakken krijgen. Maar dan op film.’

‘We lijken absoluut niet op elkaar.’

Het rood dat zich over zijn gezicht verspreidde, verraadde echter dat hij niet zo kalm was als hij zich voordeed. Ze had een gevoelige snaar geraakt.

‘Jullie lijken meer op elkaar dan je lief is.’ Nauwlettend sloeg ze hem gade terwijl hij naar haar luisterde. Hij leek de oude vrouw te vergeten. ‘Zelfs jullie DNA vertoont genoeg overeenkomsten om ons op het verkeerde spoor te zetten. We dachten dat Everett die meisjes had vermoord.’

Hij glimlachte zelfvoldaan. ‘Ja, ik heb echt iedereen om de tuin geleid, hè?’

‘Ja.’ Ze speelde het spelletje mee. ‘Dat heb je zeker.’

‘En ik heb foto’s van zijn jammerlijke dood. Ik kom net terug uit Cleveland, met de exclusieve opnamen.’ Met zijn vrije hand gebaarde hij naar de plunjezak op het aanrecht dat de keuken van de woonkamer scheidde. Toen sleurde hij de oude vrouw mee in de richting van de tas. Ze ademde wat regelmatiger. Garrison scheen niet te merken dat de strop losser zat, hij wilde alleen maar zijn kostbare rolletjes pakken. ‘Ik ben er nog niet uit wie ik de exclusieve rechten zal geven,’ vervolgde hij. ‘Het zou wel eens groter nieuws kunnen worden dan ik dacht. Vooral nu. Nu jij hier bent. Nu jij alles hebt veranderd.’

Hij scheen er niet kwaad om te zijn, eerder gelaten. Wellicht vond hij het wel best betrapt te zijn. Nu kon hij eindelijk al zijn illegale foto’s laten zien, al die afschuwelijke beelden, en er nog erkenning voor krijgen ook, er beroemd mee worden – hoe hoog de prijs ook was. Alles om zijn ego te strelen.

Zo ongewoon was dat niet. Maggie wist van wel meer seriemoordenaars die zich opzettelijk gevangen lieten nemen, alleen om met hun prestaties te kunnen pronken, om ervoor te zorgen dat ze niet onopgemerkt bleven.

Ze voelde dat de spanning in haar arm enigszins afnam. Hoewel ze het wapen nog steeds op hem gericht hield, ontspande haar vinger om de trekker zich. Garrison was afgeleid, hij maakte zich alleen nog maar druk om zijn foto’s, zijn roem.

‘Drie rolletjes vol, in kleur.’ Hij stak zijn hand in de plunjezak, zonder de oude vrouw los te laten.

Maggie verwachtte zwarte kokertjes te zien.

Hij had de revolver al in zijn hand en vuurde voor ze kon wegduiken.

De kogel boorde zich in haar schouder en deed haar tegen de muur slaan. Ze wilde haar eigen revolver optillen, maar haar arm en het wapen bleven roerloos liggen. Ze kon haar arm niet meer bewegen.

‘Ja, het ziet ernaar uit dat ik ontzettend beroemd ga worden,’ zei Garrison met een tevreden glimlach. Daarop schoof hij de oude vrouw opzij en hief zijn revolver.

‘Nee!’ schreeuwde Maggie.

In één soepele beweging schoot hij de oude vrouw neer.

Haar kleine lichaam smakte met een misselijkmakend gekraak van botten tegen de wand en zeeg ineen.

Nogmaals probeerde Maggie haar wapen op te tillen. Allemachtig, ze kon haar vingers niet voelen. Ze kon de revolver niet eens voelen! Hij was nog steeds in haar hand geklemd, maar ze voelde hem niet, kon hem niet bewegen. De kogel had haar arm van schouder tot vingers verlamd.

Met zijn wapen op haar borst gericht, kwam Garrison naar haar toe.

Ze moest dat wapen zien op te tillen. Ze moest het richten, de trekker overhalen. Maar haar arm gehoorzaamde niet.

Net toen ze de revolver met haar andere hand wilde pakken, torende Garrison hoog boven haar uit. Hij schopte met zijn zwarte laars tegen haar nutteloze vingers, waardoor het wapen eruit werd geslagen en over de vloer gleed.

Ze voelde een stekende pijn in de zijkant van haar nek, maar had nog steeds geen gevoel in haar arm. Het bloed droop langs haar mouw – er lagen al wat druppels op de vloer – maar die stomme hand kon ze niet bewegen.

‘Waar is het boek?’ Garrison boog over haar heen. Toen zag hij het in de zak van haar jasje zitten. Hij wees ernaar.

‘Je zult het zelf moeten pakken,’ zei ze. ‘Ik kan me echt niet bewegen.’ Ze zou het hem laten pakken. Ze had nog steeds één goede hand. Ze kon hem grijpen, het wapen grijpen.

Maar hij kwam niet dichterbij. Het leek zelfs alsof dat o zo dierbare boek hem niet meer kon schelen. Hij wierp een blik op de oude vrouw, die achter hem lag, en keek toen zijn woning rond, alsof hij de schade opnam, alsof hij probeerde te besluiten wat zijn volgende zet zou worden. ‘Hou het maar,’ zei hij toen, tot Maggies verrassing. Hij liep naar het aanrecht en zocht in zijn plunjezak. ‘Zolang je maar onthoudt dat het bij de foto’s hoort.’ Hij haalde een paar zwarte kokertjes tevoorschijn en zette ze op het aanrecht. ‘Dit moet voorpaginanieuws worden, boven de vouw, met een vervolg verderop in de krant.’

Toen hij de tas leegde, zonk Maggie de moed in de schoenen. Daar had je de handboeien, de tape, nog een stuk waslijn, een fotocamera en een nieuw statief. Wat was hij in vredesnaam aan het doen?

Ze probeerde haar voeten, slaagde erin zich schrap te zetten en werkte zich omhoog, met de muur als steun en haar goede arm om zich in evenwicht te houden.

Garrison draaide zich om, zijn revolver in de aanslag, zodat ze half overeind stopte. ‘Je kunt maar beter blijven waar je bent. Terug omlaag.’ Hij pakte de handboeien en gebaarde naar de vloer.

Terwijl ze zich langs de muur omlaag liet zakken, kwam hij voor haar staan. Hij deed haar de handboeien om. Nog steeds voelde ze haar gewonde arm niet. Vervolgens duwde hij haar schouders tegen de muur, alsof hij haar goed rechtop wilde zetten en legde haar geboeide handen zorgvuldig in haar schoot.

Het hoorde allemaal bij het geënsceneerde beeld, besefte ze. Hij was haar aan het voorbereiden voor haar eigen laatste foto.

Hij pakte het extra stuk waslijn en bond haar voeten bij elkaar, nadat hij eerst haar benen recht vooruit had getrokken, uit de buurt van haar handen. Daarna liet hij de drie filmkokertjes in de zak van haar jas vallen, zodat ze de rolletjes in haar ene zak had en het boek – het dagboek van zijn moeder – in de andere.

‘Ze kunnen elk moment met versterking komen, Garrison,’ zei ze. Intussen probeerde ze zich wanhopig te herinneren of ze iemand had verteld dat ze bij Garrisons appartement langs zou gaan. Dat was niet het geval. Zelfs aan Gwen had ze het niet verteld. De oude vrouw was de enige die het had geweten.

‘Waarom zou je versterking nodig hebben?’ Hij scheen zich er totaal niet druk om te maken, leek het zelfs wel grappig te vinden. ‘Je hebt net zelf gezegd dat iedereen ervan overtuigd is dat Everett de moordenaar is. Hij en zijn medeplichtige, Brandon. Dat arme joch. Zijn zwakke plek is dat hij er geen benul van heeft hoe hij een vrouw moet naaien.’ Al pratend, liep Garrison terug naar het aanrecht. Hij sprak zonder een spoor van paniek, zonder enige haast. Hij legde zijn revolver neer en begon met behoedzame, doelbewuste bewegingen het statief in elkaar te zetten. ‘Dit is wel niet precies wat ik in gedachten had,’ zei hij haast afwezig, alsof hij het tegen zichzelf had, ‘maar een mooier einde dan dit is er gewoon niet.’

Ze moest iets doen. Hij was bezig het statief op anderhalve meter afstand recht voor haar neer te zetten, net als hij bij elk van zijn slachtoffers had gedaan. ‘Ja, je hebt ons allemaal goed voor de gek gehouden,’ zei ze, in de hoop de aandacht van deze egotripper te trekken. Ondertussen keek ze om zich heen. Haar wapen lag bij de muur tegenover haar, op ongeveer drie meter afstand. Te ver weg. Maar met haar handen voor zich – nou ja, één bruikbare hand – kon ze iets pakken, wat dan ook, en het als wapen gebruiken. Met haar ogen zocht ze de kamer af. Links een lamp. Tussen de slordige berg kleren een riem met een gesp. Op de bijzettafel iets van Afrikaans aardewerk.

Garrison deed een nieuw fotorolletje in de camera.

Shit, ze had niet veel tijd meer! Ze moest zich concentreren, ze moest nadenken. Niet op dat bonzen in haar schouder letten of op het bloed dat maar over haar mouw naar beneden bleef druppelen.

Het rolletje zat erin. Garrison bevestigde het toestel op het statief en rolde een of andere kabel af, waarvan hij één uiteinde met het fototoestel verbond. Een draadontspanner, zag ze, zodat hij de foto van een afstandje kon nemen. Hij hoefde niet achter het toestel te staan, hij hoefde het toestel niet eens aan te raken. Hij kon haar wurgen tot ze buiten bewustzijn was en tegelijkertijd de foto nemen.

Ze schoof haar rug dichter naar de muur. Hoeveel tijd zou ze nodig hebben om haar knieën te buigen? Om tegen de muur omhoog te schuiven en overeind te komen? Zelfs met samengebonden voeten zou ze het kunnen, maar hoeveel tijd zou het kosten?

Hij ging na wat er in beeld kwam en draaide het platform van het statief schuin om de camerahoek te veranderen.

Maggie deed haar best niet op zijn voorbereidingen, zijn ritueel te letten, zich niet bang te laten maken door zijn berekenende kalmte, zijn vaste hand. Haar hersenen draaiden op volle toeren, en haar blik schoot alle kanten op. Die ellendige arm bonsde, net als haar hart. Haar hartslag vulde haar oren met onafgebroken gebonk en dreigde haar gedachtegang te verstoren.

‘Reken maar dat ik de geschiedenis in ga,’ mompelde Garrison, terwijl hij de sluitertijd instelde en de lens verstelde. Scherp stellen, nog een aanpassing, diafragma wijzigen, nog eens controleren, voorbereiden.

Langzaam en rustig trok Maggie haar knieën naar haar borst. Garrison was te druk bezig om het te merken. Af en toe had hij zelfs zijn rug naar haar toe, waardoor hij tussen haar en het fototoestel stond. Hij scheen volkomen in zijn bezigheden op te gaan, helemaal de onzichtbare fotograaf te worden.

‘Dit heeft niemand nog geprobeerd. Een zelfportret met een ontsnappende ziel op film vastleggen. Alles komt aan op timing.’ Hij bleef praten, en zijn woorden werden een soort mantra waarmee hij zichzelf aanmoedigde. ‘En de hoek,’ voegde hij eraan toe. ‘Het gaat om de timing en de hoek. Ja, ik word beroemd. Dat staat vast. Beroemder dan ik ooit heb kunnen dromen. Beroemder dan mijn moeder ooit heeft kunnen dromen.’ Hij was zo in zijn werk verdiept, dat hij zijn slachtoffer vergat – of liever gezegd, haar slechts nog als onderwerp zag, dat geduldig wachtte. Dat zonder hoop wachtte tot ze een deel van zijn bizarre handelingen zou worden.

Maar Maggie wachtte niet. Ze trok haar voeten op – haar uiterste best doend geen geluid te maken – en schoof ze zo dicht mogelijk naar zich toe. Nog een klein stukje. Zo was het ver genoeg. Ja, ze kon bij de waslijn om haar voeten. Echter niet bij de knoop. Ze verplaatste haar gewicht, en de pijn schoot door haar arm, waardoor ze even niet verder kon. De tranen sprongen bijna in haar ogen. Verdomme!

Ze keek naar Garrison, die de kabel verder aan het afrollen was en hem uit de knoop haalde. Vervolgens liep hij terug naar het aanrecht. O hemel! Hij was bijna zover. Opnieuw probeerde ze de knoop te pakken te krijgen. Ze rekte haar vingers uit. Haar polsen schuurden tegen het metaal van de handboeien. Als ze haar voeten vrij kon krijgen, zou ze misschien een kans hebben zich te verdedigen wanneer Garrison op haar af kwam om haar te wurgen.

Bij het voelen van de pijn in haar arm wist ze dat het haar moeite zou kosten bij bewustzijn te blijven. Zo ver mocht ze hem niet laten komen. Ze mocht hem zelfs die waslijn niet om haar hals laten leggen, want dan… Dan was ze er geweest.

Hij stond bij het aanrecht met het bolletje van de draadontspanner in zijn hand. Met zijn andere hand pakte hij de revolver.

Maggie verstarde over haar hele lichaam. Hij ging de waslijn niet gebruiken. Was hij werkelijk van plan het in plaats daarvan met de revolver te doen?

Hij draaide zich om en keek haar aan.

Ze bleef met haar knieën tegen haar borst zitten en stopte met plukken aan de knoop. Het deed er niet toe dat hij het zag; het was te laat. Hij was zover. De rest van haar lichaam leek ineens net zo verlamd als haar arm. Zelfs haar hersenen weigerden nog langer dienst.

Zwijgend kwam hij naar haar toe lopen, de kabel voorzichtig met zich mee trekkend. Op nog geen dertig centimeter afstand, recht voor haar, bleef hij staan. Hij keek naar het fototoestel en controleerde de hoek. Vervolgens pakte hij de kabel iets anders vast, zodat hij het bolletje – waarin hij slechts hoefde te knijpen om de foto te nemen – tussen duim en wijsvinger had.

Hij was zover.

‘Denk erom,’ zei hij zonder zijn blik van de lens af te wenden. ‘Voorpaginanieuws.’

Voor ze kon bewegen, voor ze kon reageren, zette Garrison de loop van zijn pistool tegen zijn rechterslaap. Hij kneep met beide handen, in de trekker en het bolletje tegelijk. De klik van het fototoestel ging verloren in de knal van de revolver.

Maggie sloot haar ogen tegen het bloed en weefsel dat in haar gezicht en tegen de muur spatte. De geur van kruitdamp vulde de lucht.

Toen ze haar ogen opendeed, zag ze Garrisons lichaam nog net voor zich op de vloer vallen. Zijn ogen waren open, maar leeg.

Ben Garrisons ziel had zijn lichaam al verlaten lang voor zijn dood.