Hoofdstuk 73

R.J. deed zijn best in de menigte op te gaan.

Het duurde even voor hij erin slaagde de onopvallend geklede agenten van het FBI-kantoor in Cleveland eruit te pikken. Ze hadden zich over het park verspreid. Als Everett verwachtte dat er overal mannen in zwarte pakken rondliepen, zou het hem niet lukken ze te ontwaren.

Iedereen was op zijn plaats, iedereen stond klaar. De meeste agenten kende R.J., al herkende hij hen nauwelijks in hun alledaagse kleding. Voordat hij naar DC was overgeplaatst, had hij met deze groep aan heel wat zaken gewerkt. Het was wel een prettig idee weer op vertrouwd terrein te zijn.

Hij keek of hij Racine zag en ontdekte haar dicht bij de toiletten, bij de achteruitgang van het park. Met haar baseballcap, oude spijkerbroek, geleende T-shirt – van de Cleveland Indians – en leren bomberjack zou ze zo bij de plaatselijke bevolking kunnen horen. Er was vast niemand die zag dat ze in de mouw van haar jack stond te fluisteren of dat er een bobbel achter in de band van haar broek zat. Welke twijfels O’Dell ook over haar mocht hebben, Racine was uitstekend bezig. Misschien kwam het door de dreiging van schorsing of degradatie – commissaris Henderson was nog steeds vastbesloten haar voor het tuchtcollege te laten verschijnen – of misschien deed Racine alleen haar best om eerdere fouten te compenseren, maar wat het ook was, het maakte R.J. niet uit. Het belangrijkste was dat ze het nu niet verknoeide.

De gebedsbijeenkomst was zonder Eerwaarde Everett begonnen, maar volgens Stephen Caldwell kon hij elk moment verschijnen. Niet dat iemand Everett al gezien had – evenmin als Caldwell trouwens. In de tussentijd liet een knappe zwarte vrouw in een paarse koormantel de mensen stampen, klappen en zingen zo hard ze konden.

R.J. kon de andere agenten nauwelijks horen wanneer ze zich meldden. Hij tikte tegen het luidsprekertje in zijn oor om te controleren of het wel werkte.

‘Tully,’ hoorde hij Racine in zijn rechteroor zeggen. ‘Heb je hem al kunnen ontdekken?’

‘Nee, nog niet.’ Hij keek om zich heen om er zeker van te zijn dat niemand hem hoorde praten. ‘Maar het is nog vroeg. Hoe zit het met Garrison?’

Een kort gezoem en toen: ‘Toen we net aankwamen, dacht ik even dat ik hem zag, maar ik weet het niet zeker.’

‘Blijf naar hem uitkijken. Waarschijnlijk kan hij ons naar de plaats van handeling leiden.’

Toen zag hij de jongen – de lange met het rode haar – aan zijn andere kant de heuvel op lopen. Hij had een meisje bij zich met lang blond haar. R.J. moest meteen aan Emma denken.

‘Daar gaan we,’ zei hij in zijn mouw. ‘Zuidoostkant van het paviljoen, in de richting van de bomen op de heuvel. Ik ga naar boven en wacht op versterking.’ Hij keek in de richting van Racine, maar die leek afgeleid en keek precies de andere kant op, naar de toiletten. ‘Duidelijk?’ vroeg R.J. zacht aan alle agenten, al was zijn vraag slechts voor Racine bedoeld.

Zij was de enige die zich niet meldde, en hij kon niet zien waar ze heen ging. Allemachtig! Wat was ze van plan? Hij had geen tijd om haar terug te halen, want dat joch, die Brandon verdween al met zijn volgende slachtoffer tussen de bomen. Zonder zijn blik van het stel af te wenden, wrong R.J. zich door de menigte heen.

Doordat hij zich zo op de twee concentreerde, botste hij zowat tegen een aantrekkelijke blondine op. Hij hield niet in, en pas toen ze hem bij zijn elleboog greep, keek hij om.

‘R.J.! Wat doe jij hier?’

‘Caroline?’

Toen zag hij Emma. Meteen kreeg hij kramp in zijn maag.

‘Wat doe je in Cleveland?’ wilde zijn ex-vrouw weten.

‘Ik ben hier voor mijn werk,‘ antwoordde hij zacht om geen aandacht te trekken.

Hij zag Carolines gezicht al vertrekken van boosheid, maar het enige waaraan hij kon denken, was hoe hij zijn dochter zo ver mogelijk bij het park vandaan moest krijgen.

‘Ik kan er niet bij dat je zoiets uithaalt,’ snauwde Caroline tegen Emma. ‘Dus daarom moest je vanavond zo nodig hierheen, omdat je wist dat je vader er zou zijn.’

R.J. zag zijn dochter blozen. Hij mocht af en toe dan traag van begrip zijn, maar kennelijk kende hij Emma beter dan haar moeder dat deed. Hij wist best dat ze hiernaartoe had gewild vanwege de sportief ogende jongen naast haar. De jongen wiens blik alle kanten op schoot, alsof hij overal liever was dan hier.

‘Caroline, alsjeblieft.’ R.J. nam haar bij de elleboog om haar uit de buurt van al die mensen te leiden.

‘Jullie tweeën vinden dit zeker erg grappig?’

‘Helemaal niet.’ Hij sprak zo rustig mogelijk, maar moest zijn stem verheffen om boven het kabaal uit te komen. ‘Kunnen we dit later bespreken?’

‘Ja, mam, ik schaam me dood voor je.’

R.J. keek om zich heen om te zien of iemand hen in de gaten hield, maar iedereen scheen alleen maar aandacht voor het podium te hebben.

Toen zag hij dat hij Brandon en het meisje uit het oog verloren was. Goeie hemel! Het was begonnen. Zijn microfoontje kon hij niet gebruiken, want dan zou Caroline hem meteen verraden. Daarom draaide hij zich om naar Emma en de jongen. Hij keek de jongen aan en sprak meer tegen hem dan tegen zijn dochter. ‘Zorg alsjeblieft dat jullie hier onmiddellijk wegkomen.’

Zonder aandacht te schenken aan de nieuwe reeks benamingen die Caroline hem in het bijzijn van hun dochter nariep, liep hij weg. Hij drong door de menigte en sprak zacht in zijn mouw, om de anderen te laten weten wat hij deed en om erachter te komen wat Racine in vredesnaam uitspookte.

Weer was zij de enige die niet reageerde.