Hoofdstuk 75

R.J. struikelde bijna over een jack.

Nee toch! Dus hij was al bezig!

Doordat het inmiddels aardig donker was en hij tussen de bomen liep, kon hij niet veel onderscheiden. Hij wachtte even, probeerde zijn hart tot rust te laten komen. Hij moest zijn ogen de kans geven aan het duister te wennen. De maan gaf wel enig licht, maar schonk de schaduwen tegelijk een vreemde blauwe tint.

Hij hield zijn adem in en knielde neer. Met al dat lawaai beneden hem kon hij niets horen. Betekende dat dat de mensen boven hem hém evenmin konden horen? Hij mocht geen risico nemen. Hij hoorde de andere agenten, die hun positie aan hem doorgaven, maar hij kon niet reageren. Hij moest hen negeren, en dat wisten ze.

Het was zo stil. Hij zou toch niet te laat zijn?

Hij trok zijn revolver en ging op handen en knieën verder.

Opeens zag hij hen, een meter of zeven bij hem vandaan. Ze waren op de grond aan het worstelen. De jongen lag boven. Het meisje verzette zich, ze vocht. Zo te zien waren ze alleen. Uitvoerig speurde R.J. de omgeving af. Nee, er was verder niemand. Geen andere jongens, die op hun beurt wachtten of het terrein bewaakten. Geen Eerwaarde Everett. Of zou die pas later komen? Zou Everett wachten tot de worsteling voorbij was? Kon R.J. zo lang wachten? Allemachtig, die gozer scheurde haar de kleren van het lijf! Er klonk een klap, gekreun, nog meer geworstel. Durfde hij te wachten tot Everett zich zou laten zien? Kon hij dat risico wel nemen?

Hij meende de gesp van een riem te horen, en een rits. Opnieuw gekreun. Hij dacht aan Emma. Dit meisje was niet veel ouder.

Hij tuurde om zich heen. Een beweging aan zijn rechterkant. Een van de agenten, die zijn plaats innam. Maar geen Everett.

Verdomme!

Geen oplichtende waslijn, geen handboeien. Misschien was dat Everetts taak wel.

Wat zou er gebeuren als hij tussenbeide kwam?

Het meisje gilde, en weer sloeg Brandon haar.

‘Hou je bek en blijf liggen,’ beet hij haar toe.

Zonder aarzelen kwam R.J. overeind. Een paar snelle stappen, en hij drukte de loop van zijn Glock al tegen Brandons hoofd voor de jongen zich kon verroeren.

‘Hou zelf je bek maar, rotzak!’ schreeuwde R.J. in zijn oor, zodat de knul er geen woord van zou missen. ‘Het spel is uit!’