Hoofdstuk 62

Ben schopte de deur open, die niet afgesloten was. Hij kon Mrs. Fowler wel wurgen. Hoe durfde ze in zijn appartement te komen zonder het hem te laten weten. In het verleden was dat oude mens juist heel secuur geweest en had ze altijd goed afgesloten wanneer ze er met een van haar regiment klusjesmannen was geweest. Op het dwangmatige af. Best mogelijk dat er bij haar op haar oude dag een paar steekjes los waren gaan zitten.

Toen hij zijn plunjezak op het aanrecht zette, zag hij ze al vanuit zijn ooghoek. Rustig, heel langzaam, pakte hij het eerste wat hij zag, haalde uit met zijn arm en smeet de oude gymp naar de bewegende zwarte rij die over de muur van zijn woonkamer omhoog kroop. Shit! Hij werd gek van die beesten. Zou hij er ooit vanaf komen? Was Mrs. Fowler daarom binnen geweest? De eenvoudigste oplossing was misschien naar een ander appartement verhuizen. Dat kon hij zich best permitteren nu zijn geluk was teruggekeerd. Maar die beslissing moest nog even wachten. Op het moment had hij amper genoeg tijd om te douchen, zijn spullen opnieuw in te pakken, nog meer fotorolletjes bij zich te steken en naar het vliegveld te gaan.

Hij doorzocht zijn plunjezak, gooide de lege filmkokertjes eruit en maakte snel de inventaris op. Nog steeds kon hij het niet uitstaan dat hij alle negatieven uit Boston bij Racine had achtergelaten, maar hij kon het zich niet veroorloven door haar onderuitgehaald te worden. Niet nu. Niet nu hij zo goed bezig was.

Opeens realiseerde hij zich dat hij zijn opklapbare statief op het politiebureau had laten liggen. Verdorie! Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Dat gebeurde hem nou altijd als hij een beetje te veel babbels kreeg. Hij vroeg zich af wat hij nog meer kon hebben laten liggen. T-shirts en een joggingbroek. Nou, die kon hij wel missen, maar dat statief niet. Hij zou langs de winkel moeten om een nieuw te kopen. Teruggaan naar het politiebureau was uitgesloten.

Hij luisterde zijn antwoordapparaat af en noteerde de namen en telefoonnummers van redacteuren van wie hij nog nooit had gehoord of met wie hij nog nooit contact had gehad. Iedereen wilde opeens een exclusieve Garrison. In minder dan geen tijd zou hij weer kunnen fotograferen wat hij maar wilde, al zou het moeilijk zijn de adrenalinestoot te overtreffen die dit project hem opleverde. Misschien zou hij een galerie moeten zoeken die zijn uitvergrotingen wilde exposeren. Die afdrukken waren per slot van rekening waar het hem echt om ging, zijn ware kunstwerken.

Er was vijf keer opgehangen zonder dat er een bericht was achtergelaten; een stilte en dan een klik. Dat zouden Everetts strijdertjes wel zijn, die zijn gangen nagingen. Waarom hingen ze op en lieten ze die sluwe berichten achterwege? Wisten ze soms niets meer om hem mee te intimideren?

Arme Everett. Eindelijk zou hij zijn verdiende loon krijgen, precies wat hem toekwam. Zouden Racine en dat vrouwtje van de FBI slim genoeg zijn om de puzzelstukjes in elkaar te passen? Hopelijk niet vóór Cleveland. Ben had nog één reisje nodig, nog één bijeenkomst.

Onderweg naar de badkamer trok hij zijn kleren uit en liet ze achter zich op de vloer vallen. Het kon hem niet schelen of de kakkerlakken hun intrek in zijn oude versleten spijkerbroek zouden nemen. Dan zou hij dat ding gewoon verbranden. Ja, hij zou de hele boel in een plastic zak doen, zodat hij die rotbeesten kon zien kronkelen wanneer hij de spijkerbroek in brand stak. Zouden kakkerlakken eigenlijk geluid maken? Konden ze gillen?

Zodra hij de badkamer in kwam, zag hij dat de matglazen deur naar de douche dichtzat. Die liet hij nooit dicht. Door de damp en de stoom die in de cabine achterbleven, ontstond er altijd schimmel, en daarom hield hij de deur altijd open.

Door het melkwitte glas kon hij niets onderscheiden, maar als iemand zich er schuilhield, zou hij toch een schim of een silhouet moeten kunnen zien. Mrs. Fowlers klusjesman was zeker met het sanitair bezig geweest. Ja, dat zou het wel zijn.

Hij trok een handdoek van het rek en schudde hem uit, om er zeker van te zijn dat hij kakkerlakvrij was. Vervolgens deed hij de deur van de douche open en stak zijn hand naar binnen om de kraan open te draaien.

Eén blik in de kuip was voldoende om hem snel achteruit te doen springen, waardoor hij over zijn eigen voeten struikelde en languit tegen de badkamervloer sloeg. Hij krabbelde overeind, greep de deur van de douche en ramde hem dicht, maar niet voordat hij nog één keer had gekeken of hij het zich niet had verbeeld.

Nu waren ze echt te ver gegaan.

Opgerold in zijn douchebak lag de grootste slang die Ben ooit had gezien.