Hoofdstuk 10

Justin wenste dat hij niet naar de gebedsbijeenkomst hoefde. Tenslotte hadden ze de hele dag al hard gewerkt om een groot publiek bij elkaar te krijgen. Verdienden ze geen pauze? Hij was bekaf en verging van de honger. Zou Father het merken als Alice en hij ertussenuit knepen? Jammer dat Alice dat nooit zou doen. Zij was gek op die slaapverwekkende bijeenkomsten en scheen helemaal op te gaan in al dat zingen en klappen en omhelzen. Goed, die omhelzingen stonden hem ook wel aan. En deze avond hadden ze er een paar lekkere schatjes bij weten te krijgen.

Hij keek naar Brandon, die met het blonde duo stond te praten en naar een van de granieten muren wees. De muur waarin gebeiteld stond: Vrijheid van Meningsuiting, Vrijheid van Godsdienst, Vrij Zijn van Gebrek, Vrij Zijn van Angst. Justin had Father diezelfde woorden al ettelijke malen horen herhalen, vooral wanneer hij op dreef was over de regering en haar samenzweringen om de mensen te onderdrukken. Een tijd lang had Justin zelfs in de veronderstelling geleefd dat Father die woorden zelf had bedacht.

Welke onzin Brandon de meisjes ook wijsmaakte, Justin zag dat ze het allemaal slikten. De langste, Emma, bleef steeds maar haar haren naar achteren strijken en haar hoofd schuin houden. Vast geleerd tijdens de lessen Flirten. Misschien haalden middelbareschoolmeisjes daar dat vreselijke gegiechel ook wel vandaan.

‘Hé, Justin.’

Hij voelde een hand op zijn schouder, en toen hij omkeek, zag hij Alice en Ginny met haar donkere ogen. Het eerste wat hem opviel, was de grote pretzel en het blikje cola in Ginny’s handen. Toen de geur van de pretzel zijn neus bereikte, ging zijn maag rommelen.

Beide meisjes hoorden het en schoten in de lach.

Uitnodigend hield Ginny hem de pretzel voor. ‘Hapje?’

Justin keek naar Alice, om te zien of ze afkeurend keek, maar ze tuurde de andere kant op, alsof ze iemand zocht. Meteen vroeg hij zich af of ze Brandon zocht. ‘Eén hapje dan,’ antwoordde hij. Hij boog naar voren, beet in de pretzel en hapte er een stuk af, terwijl Ginny het zoute koekje vasthield. Het smaakte heerlijk, en hij wilde al een tweede hap vragen, toen hij zag dat Ginny al een hap nam van hetzelfde stuk. Vervolgens keek ze hem aan en likte haar lippen af. Krijg nou wat! Ze was met hem aan het flirten! Vlug controleerde hij of Alice het had gemerkt, maar die stond naar iemand te zwaaien.

Toen hij omkeek, zag hij Father, geflankeerd door zijn vaste kern: een paar oudere vrouwen en een zwarte man. Vlak achter hen liepen drie Arnold Schwarzenegger-klonen: Fathers lijfwachten.

Father leek meer op een filmster dan op een geestelijke, bedacht Justin. Eerder, in de bus, had hij zelfs gezien dat Cassy, Fathers beeldschone zwarte assistente, zijn gezicht had opgemaakt. Ze zou zijn haar ook wel hebben gedaan. Niets was Father te veel voor deze gebedsbijeenkomsten. Gewoonlijk gebruikte hij gel om zijn vrij lange zwarte haar strak naar achteren te houden, maar deze dag bleef het uit zichzelf in model zitten. Het hing netjes over zijn oren en zijn boord, zodat het er nog net stijlvol uitzag en niet slordig. Later, tijdens de bijeenkomst, wanneer hij een van zijn ‘hartstochtelijke momenten’ had, zoals hij dat zelf noemde, zouden er haarlokken over zijn voorhoofd vallen. Op zulke momenten deed hij Justin altijd een beetje aan Elvis Presley denken wanneer die goed op dreef was geweest. Zou Father bezwaar hebben tegen die vergelijking? Hij zou er in elk geval zeker geen moeite mee hebben als mensen hem The King noemden. Verder zag Father eruit als een goedbetaalde zakenman. Vanavond droeg hij een donkergrijs pak, een wit overhemd en een roodzijden das. De pakken zagen er altijd duur uit, net zoals de pakken van Justins vader. Waarschijnlijk kostten ze een paar duizend dollar per stuk. En dan nog gouden manchetknopen, een Rolex-horloge en een gouden dasspeld: allemaal geschenken van rijke begunstigers.

Dat maakte Justin altijd een beetje pissig. Er waren wel begunstigers die dure sieraden kochten, maar zij moesten oude kranten gebruiken omdat er geen toiletpapier was. En nog kleine stukjes krantenpapier ook; te klein om de sportuitslagen op te kunnen lezen.

De zon was net ondergegaan – er zat alleen nog wat roze en paars in de lucht – en toch had Father nog steeds zijn zonnebril op. Pas nu hij dichterbij kwam, zette hij die af. Hij glimlachte naar Alice, stak zijn beide handen naar haar uit en wachtte tot zij hetzelfde deed.

Justin keek toe terwijl Fathers handen die van Alice verzwolgen totdat zijn vingers liefkozend op haar polsen lagen.

‘Alice, kindje, stel me eens voor aan die mooie gast van je.’ Hij glimlachte naar Ginny, haar met zijn blik betoverend.

Ginny leek van de wijs door de plotselinge aandacht en wist zo gauw niet waar ze haar pretzel en haar cola moest laten. Net toen Justin wilde aanbieden ze vast te houden, draaide ze zich om en gooide die lekkere pretzel in een vuilnisbak. Even vroeg hij zich af of iedereen zijn zucht van teleurstelling kon horen, maar ze werden stuk voor stuk door Father ingepalmd. Omdat Justin niet het risico wilde lopen weggeduwd te worden door een van de Schwarzenegger-drieling – dat was hem al eens eerder overkomen – stapte hij opzij. Hij ging op een van de banken zitten.

Iedereen keek nu naar Father, ook Brandon en de blondjes. Brandon keek alleen een tikje nijdig. Zou hij de smoor in hebben omdat Father hem de aandacht van de twee meiden had afgepikt?

Father nam Ginny’s beide handen in de zijne, net zoals hij dat bij Alice had gedaan. Deze keer – vermoedelijk omdat hij wist dat ieders aandacht op hem gericht was – maakte hij er een hele toestand van. Hij keek haar in haar ogen, glimlachte naar haar en bleef er maar over doorgaan wat een beeldschone jonge vrouw ze toch was. Doordat Ginny nog kleiner was dan Alice omvatten Fathers grote handen zo ongeveer haar hele onderarmen.

De sceptische Ginny, die hun meerdere keren had verteld hoe kwaad haar vader zou zijn als hij wist waar ze die avond uithing, scheen te genieten van de aandacht. Toegegeven, de man wist mensen te betoveren. Als een slangenbezweerder.

Op dat moment keek Father in zijn richting en fronste zijn voorhoofd.

Allemachtig, dacht Justin geschrokken. Misschien kon die kerel echt gedachtelezen!