Hoofdstuk 54

Gwen wist dat ze het wat rustiger aan moest doen. Toch dronk ze de rest van haar wijn in één slok op. Ze merkte dat Tully, die tegenover haar aan het ronde tafeltje zat, haar beleefd maar bezorgd aankeek terwijl hij met zijn spaghetti met gehaktballetjes zat te knoeien.

Hij had een erg leuk Italiaans restaurant uitgezocht met wit gesteven tafellinnen, kaarsen voor alle ramen en een hele rij obers die hen vriendelijk en voorkomend behandelden, om in het Italiaans tegen elkaar te gaan schreeuwen zodra ze de zwaaideur naar de keuken door waren.

Ze had haar fettuccine Alfredo met verse roomsaus en portobello’s nauwelijks aangeraakt. Het gerecht rook heerlijk, maar op dit moment was de wijn, met zijn verdovende werking, het enige waaraan ze behoefte had. Ze had iets nodig om het gevoel kwijt te raken van dat potlood dat in haar keel prikte, en het verlangen zichzelf voor het hoofd te slaan omdat ze zo stom was geweest. Nu begon ze in te zien waarom Maggie zo vaak haar toevlucht zocht bij whisky; die had een veel langere en veel gruwelijker lijst van beelden om uit haar geheugen te wissen.

‘Sorry,’ zei ze ten slotte. ‘Ik denk dat je me beter op mijn hotelkamer had kunnen laten zitten. Ik vrees dat ik vanavond geen bijzonder prettig gezelschap ben.’

‘Eerlijk gezegd ben ik wel gewend dat vrouwen onder het eten geen woord tegen me zeggen.’

Dat was een totaal andere reactie dan ze van hem had verwacht, en ze schoot in de lach. Toen hij glimlachte, kwam het in haar op dat het voor hem ook een afschuwelijke middag moest zijn geweest.

‘Bedankt,’ zei ze. ‘Dat had ik echt nodig: even lachen.’

‘Graag gedaan.’

‘Ik heb onze opdracht wel verknald, hè? We hebben er helemaal niets mee bereikt.’

‘Dat zou ik niet willen zeggen. Pratt dacht dat Everett jou had gestuurd. Dat zei hij tenminste. Dat is meer dan we eerst wisten, en misschien is het wel genoeg om hem en de anderen met Everett in verband te brengen. Maar dit reisje is wél zonde van onze tijd als je niet eet.’

Hij schonk haar nog een glimlach, waardoor ze zich afvroeg of hij die middag net zo graag wilde vergeten als zij. Verwachtingsvol keek hij haar aan.

‘Als je wilt kunnen we ergens anders heen gaan, als dit niet is wat je in gedachten had,’ stelde hij voor.

‘O, nee, dit is prima. Het ruikt zalig. Ik zit alleen nog te wachten tot ik trek krijg.’ Ze had hem maar niet verteld dat ze al een glas champagne had gedronken terwijl ze zich voor het eten had verkleed. Het hotel had per abuis een welkomstmand voor een bruidspaar naar haar kamer gestuurd. Toen ze de balie erover had gebeld, had de receptionist het zo gênant gevonden, dat hij erop had gestaan dat ze hem zou houden en er gebruik van zou maken. Ze zouden het bruidspaar waarvoor de mand was bedoeld wel een andere sturen. Nou, ze zou niet van alles gebruik kunnen maken. Er zaten massageoliën en een assortiment condooms in. Zij zou het met de champagne en de bonbons moeten doen.

Ze keek hoe Tully met zijn spaghetti zat te stuntelen, de slierten in kleine stukjes hakte in plaats van ze om zijn vork te winden. Het deed gewoon pijn aan haar ogen. ‘Mag ik het je eens voordoen?’ vroeg ze daarom.

Hij keek op, begreep waar ze op doelde en kreeg meteen een rood hoofd.

Voor hij antwoord kon geven, schoof ze haar stoel om de tafel, zodat ze rechts naast hem kwam te zitten. Zacht en zonder poespas legde ze haar hand op de zijne om hem te laten zien hoe hij zijn vork moest vasthouden. Ze kreeg haar vingers amper om zijn grote hand heen. ‘Het geheim,’ legde ze uit terwijl ze voor hem langs reikte en zijn andere hand pakte, ‘zit hem in de lepel.’ Ze knikte dat hij met zijn linkerhand zijn lepel moest oppakken. ‘Je trekt een heel klein beetje spaghetti met je vork uit de berg los, en dan rol je dat langzaam, met een soepele, voorzichtige beweging tegen de kom van je lepel.’ Ze voelde zijn adem in haar haren en rook de subtiele geur van zijn aftershave.

Terwijl hij gehoorzaam deed wat ze zei, verbaasde ze zich erover hoe prettig zijn handen onder die van haar voelden.

Zodra haar taak erop zat, ging ze recht op haar stoel zitten en schoof naar haar eigen kant van de tafel terug. Al die tijd ontweek ze zijn blik. ‘Missie volbracht.’ Ze gebaarde naar de spaghetti die nog steeds keurig om zijn vork gedraaid zat. ‘Je leert snel.’

Na een korte aarzeling bracht hij zijn vork naar zijn mond. Terwijl hij kauwde, probeerde hij de handeling te herhalen, zijn vork ophoudend om het haar te laten zien toen het hem ook in zijn eentje lukte.

Ze keken elkaar aan, en geen van beiden wendden ze hun blik af toen iemand van de bediening kwam en aanbood hun wijnglazen nog eens te vullen.

Omdat Gwen ervan overtuigd was dat het een goed idee was die vreemde opwinding die ze opeens voelde te verdoven, nam ze het aanbod aan. Het lukte haar bij dit glas wijn wat van haar fettuccine te eten en zelfs haar helft van de cannoli die ze als dessert hadden besteld naar binnen te werken.

Tijdens de koffie en gedurende de lange taxirit naar het hotel terug, zat ze Tully voor ze het wist te vertellen over haar praktijk en haar oude huis, dat ze aan het restaureren was. Hij, op zijn beurt, vertelde haar over Emma en over de perikelen die het opvoeden van een vijftienjarige dochter meebracht. Ze had zich niet gerealiseerd dat hij de voogdij over zijn dochter had. Op de een of andere manier droeg het feit dat hij een toegewijde alleenstaande vader was alleen maar bij aan dat irritante beeld van de perfecte padvinder, dat ze al van hem had.

Toen ze voor de deur van haar hotelkamer stonden, noodde ze hem binnen voor een glas van haar gratis champagne, ervan overtuigd dat de padvinder nee zou zeggen.

De padvinder zei ja.

Voor ze de champagne inschonk, keek ze hem aan, om eindelijk tegen hem te zeggen wat ze die hele avond al voor zich uit had geschoven. ‘Ik wil je bedanken.’ Ze hield zijn blik vast, zodat hij zich er niet met een grapje vanaf kon maken. ‘Je hebt vandaag mijn leven gered, Tully.’

‘Zonder jouw hulp was het me niet gelukt. Je intuïtie is echt perfect, dok,’ zei hij met een glimlach.

Het was zonneklaar dat hij er moeite mee had met de eer te gaan strijken. Goed, hij ging het haar dus moeilijk maken. ‘Mag ik je even gewoon bedanken?’

‘Oké.’

Ze liep naar hem toe, ging op haar tenen staan en moest zelfs toen nog aan zijn das trekken om hem op haar hoogte te krijgen, zodat ze hem een zoen op zijn wang kon geven. Terwijl ze dat deed, zag ze dat zijn blik serieus was geworden. Voor ze achteruit kon gaan, raakte zijn mond de hare in een tedere, maar hartstochtelijke kus die niets met dankbaarheid te maken had.

Ze liet zich weer op haar voeten zakken, een beetje buiten adem, en keek hem aan. ‘Dat kwam onverwacht,’ zei ze, verbaasd dat ze zich zo licht in haar hoofd voelde. Dat zou wel door al die wijn komen.

‘Sorry,’ zei hij, waarmee hij het beeld van de padvinder in ere herstelde. ‘Dat had ik niet moeten –’

‘Nee, je hoeft je niet te verontschuldigen. Eigenlijk was het… best prettig.’

‘Prettig?’ Hij keek gekwetst.

Ondanks zijn ernstige blik glimlachte ze.

‘Ik geloof dat ik het wel beter kan dan “prettig”.’ Nogmaals kuste hij haar. Alleen duurde het deze keer niet lang voor zijn mond weigerde zich tot haar lippen te beperken.

Gwen leunde tegen de achterkant van de bank en liet haar vingers over de bekleding glijden, op zoek naar iets om zich aan vast te houden, terwijl Tully doorging haar ervan te overtuigen dat hij het inderdaad wel beter kon dan ‘prettig’.