Hoofdstuk 67

Hij sloot zijn ogen en leunde met zijn hoofd achterover. De misselijkheid bleef. Hoe kon hij nou last hebben van bewegingsziekte? Dat was onmogelijk. Het moest iets anders zijn. Misschien gewoon de opwinding, het vooruitzicht van de onontkoombare climax.

De motoren bleven maar brommen. Die ellendige dingen waren veel te dichtbij. Hij probeerde zich door het geluid te laten ontspannen. Hij probeerde zich op de volgende stap te richten. De laatste stap. Hij moest gewoon kalm blijven.

Omdat hij bijna door zijn zelfgemaakte brouwsel heen was, kon hij het zich niet permitteren er iets van te nemen als het nog niet absoluut noodzakelijk was. Hij zou moeten wachten. Dat kon hij best. Hij kon geduldig zijn. Geduld was een deugd. Dat had zijn moeder ergens in haar dagboek geschreven. Zo veel geduld. Zo veel wijsheid.

Opeens drong tot hem door dat hij het boek niet bij zich had. Verdomme! Hoe had hij dat nou kunnen vergeten?