Hoofdstuk 17

Reston, Virginia

R.J. Tully hield de knop op de afstandsbediening ingedrukt en keek naar de tv-zenders, die een voor een langskwamen. Niets op het scherm kon hem echter afleiden van de klok aan de muur. De klok die aanwees dat het twintig minuten na middernacht was. Emma was te laat! De zoveelste avond dat ze later was dan afgesproken. Maar nu was het afgelopen met zijn vriendelijkheid, wat voor excuus ze ook had. Tijd om de teugels aan te halen.

Als hij dat eens zou kunnen. Als hij zijn emoties maar eens opzij kon zetten.

Op avonden als deze miste hij Caroline het meest. Wat er vast op wees dat het ouderschap hem volledig de das had omgedaan. Anders zou een gezonde kerel als hij zijn ex toch eerder missen om haar sexy, lange benen of haar hemelse lasagne? Zo kon hij nog een hele lijst bedenken van dingen die hij meer zou moeten missen dan haar gave hem gerust te stellen dat er heus niets met hun dochter aan de hand was. Caroline was altijd zo creatief geweest in het bedenken van straffen voor Emma. Ze had feilloos aangevoeld waarmee ze hun dochter het meest op stang kon jagen. Simpele dingen, zoals een maand lang de schone sokken van hen alle drie sorteren; dingen waar hij nooit van zijn leven op zou komen. Sokken sorteren had prima gewerkt toen Emma een jaar of acht was geweest en erop was betrapt dat ze verder van huis was gefietst dan ze had gemogen, maar nu ze vijftien was, werd het steeds lastiger haar aandacht te krijgen, laat staan een zinnige manier te vinden om haar te bestraffen.

In een poging de slaap en de groeiende boosheid weg te vegen, haalde hij zijn hand over zijn gezicht. Hij was gewoon moe; daarom was hij zo snel geïrriteerd.

Hij liet de tv aanstaan op Fox News en wilde de afstandsbediening verruilen voor de zak tortillachips die hij op zijn tweedehands salontafel had laten liggen. Daarvoor moest hij overeind komen, waardoor hij nu pas de kruimels van zijn vorige tussendoortje opmerkte, die uit de vouwen van zijn Cleveland Indians-T-shirt rolden. Allemachtig, wat een troep. Maar in plaats van de moeite te nemen ze op te vegen, liet hij zich weer in de leunstoel zakken.

Kon hij nóg zieliger worden? Moest je hem nou zien: hangend voor de tv, op zaterdagavond, chips etend en naar het late nieuws kijkend.

Meestal had hij geen tijd om medelijden met zichzelf te hebben, maar Carolines telefoontje eerder die avond had hem gespannen gemaakt. Nee, het had hem pisnijdig gemaakt! Ze wilde dat Emma met Thanksgiving bij haar kwam logeren en zou maandag de vliegtickets per expresse opsturen.

‘Het is allemaal al afgesproken en geregeld,’ had ze gezegd. ‘Emma heeft er echt zin in.’

Allemaal al afgesproken en geregeld voor ze ook maar even met hem had overlegd. Hij had de voogdij over Emma; iets waar Caroline het helemaal mee eens was geweest toen ze tot de conclusie was gekomen dat een tienerdochter alleen maar lastig voor haar was in haar nieuwe leven van carrière maken en op mannenjacht gaan. Ze wist dat R.J. zijn veto kon uitspreken over een logeerpartij met Thanksgiving en dat ze dan juridisch geen poot had om op te staan. Dus vanzelfsprekend had ze het eerst met Emma besproken, het meisje er warm voor gemaakt en haar zo als pion gebruikt. Zodoende restte hem niets anders dan ermee instemmen. Ach, die vrouw stond aan het hoofd van een internationaal succesvol reclamebureau, logisch dus dat ze een expert in manipulatie was. En als hij zijn gevoel gemanipuleerd te zijn even opzij kon zetten, wist hij best dat Emma nodig wat tijd met haar moeder moest doorbrengen. Er waren nu eenmaal zaken die alleen moeders en dochters konden bespreken, zaken waarmee hij zich absoluut geen raad wist en waar hij zich bovendien hoogst ongemakkelijk bij voelde. Caroline mocht dan wel niet de meest verantwoordelijke vrouw ter wereld zijn, ze hield van Emma. Misschien had hij gewoon last van zelfmedelijden, omdat dit de eerste Thanksgiving in twintig jaar zou worden die hij alleen moest doorbrengen.

Hij hoorde een autoportier dichtslaan. Meteen ging hij rechtop zitten, greep de afstandsbediening en zette het geluid van de tv zachter. Nog een autoportier dat dichtsloeg. Ditmaal was hij er zeker van dat het van zijn oprit kwam. Oké, tijd voor zijn strenge blik, zijn ik-ben-zo-in-je-teleurgesteld-gezicht. Maar… welke straf zou ze krijgen? O, shit! Hij had nog niets bedacht.

De voordeur werd van het slot gehaald, en snel liet hij zich weer in de leunstoel vallen en deed net alsof hij verdiept was in het nieuws.

Hè? Er klonk meer dan één paar voeten bij de deur. Toen hij omkeek, zag hij Alesha’s moeder achter Emma aan naar binnen komen. Nee, hè! Wat was er nou weer aan de hand? Hij stond op, verwijderde wat kruimels van zijn T-shirt en zijn spijkerbroek, haalde zijn hand door zijn haar en veegde vlug zijn mond af. Hij zag er vast niet uit. En Mrs. Edmund was onberispelijk als altijd.

‘Sorry dat ik u stoor, Mr. Tully.’

‘Niet nodig, ik stel het op prijs dat u vanavond voor chauffeur speelt.’ Hij keek naar Emma, maar kon niet ontdekken of ze er uit schaamte of uit bezorgdheid zo ongemakkelijk bij stond. De laatste tijd scheen alles wat hij in het bijzijn van haar vriendinnen of hun ouders deed of zei haar in verlegenheid te brengen.

‘Ik wilde alleen even mee naar binnen om u te laten weten dat het mijn schuld is dat Emma te laat thuis is.’

Vanuit zijn ooghoeken bleef R.J. Emma in de gaten houden. Zijn dochter was een geweldige manipulator, net als haar moeder. Had zij Mrs. Edmund zover gekregen? Hij sloeg zijn armen over elkaar en schonk de tengere blonde vrouw – een oudere versie van haar dochter – zijn volle aandacht. Als ze had gehoopt Emma zonder nadere verklaring te kunnen excuseren, had ze het mis. Hij wachtte af.

Mrs. Edmund frunnikte aan de riem van haar tasje en duwde een ongehoorzame haarlok naar achteren.

Doorgaans gedroegen mensen zich nerveus als ze een slecht geweten hadden, wist R.J. Hij deed geen moeite de ongemakkelijke stilte te verbreken, al zag hij dat ook Emma onrustig werd. Glimlachend keek hij Mrs. Edmund aan.

‘Ze wilden naar een bijeenkomst bij een van de monumenten in plaats van naar de film. Ik dacht niet dat dat een probleem zou zijn, maar het verkeer na afloop was echt een ramp. En ik rij toch al niet graag in DC Door de drukte ben ik een paar keer verkeerd gereden.’ Ze zweeg en keek naar hem op alsof ze wilde zien of het zo genoeg was. Toen vervolgde ze: ‘En toen kon ik ze niet vinden. We hadden elkaar niet goed begrepen over waar ik ze precies zou ophalen. De hemel zij dank dat het niet regende. En al dat verkeer –’

Met een handgebaar legde hij haar het zwijgen op. ‘Ik ben alleen maar blij dat jullie allemaal veilig en wel terug zijn. Nogmaals bedankt, Mrs. Edmund.’

‘O toe, zeg toch Cynthia.’

Hij zag Emma met haar ogen rollen. ‘Ik zal proberen eraan te denken. Heel erg bedankt, Cynthia.’ Hij liet haar uit en wachtte op de veranda tot ze veilig in haar auto zat.

Alesha wuifde naar hem, en haar moeder volgde haar voorbeeld, waardoor ze zo afgeleid raakte, dat ze bijna zijn brievenbus ramde.

Toen hij weer binnenkwam, zat Emma op zijn plek te zappen, met één been over de armleuning. Hij pakte haar de afstandsbediening af, deed de tv uit en ging voor haar staan. ‘Dus jullie hebben Mrs. Edmund helemaal naar DC laten rijden? En die film dan, waar jullie heen zouden gaan?’

‘We waren wat lui tegengekomen, en die hadden ons voor die bijeenkomst uitgenodigd. Het klonk wel leuk. En trouwens, we hebben Mrs. Edmund niet láten rijden. Ze zei zelf dat het goed was.’

‘Het is bijna een uur rijden. En wat was dat voor bijeenkomst? Werden er drugs en alcohol gebruikt?’

‘Hou toch op, pap. Het was een of andere religieuze toestand. Een boel zingen en klappen.’

‘Waarom wilden Alesha en jij daar in vredesnaam heen?’

Ze ging rechtop zitten en begon haar schoenen uit te trekken, alsof ze ineens doodmoe was en naar bed wilde. ‘We hadden een paar coole gasten ontmoet, en die vroegen of we ook kwamen. Maar het was een nogal saaie bedoening. Dus toen zijn we maar tussen de monumenten door gaan wandelen en hebben we wat gepraat met een paar mensen die we daar tegenkwamen.’

‘Mensen? Of jongens?’

‘Nou, er waren jongens én meisjes.’

‘Emma, op dat uur van de avond tussen de monumenten rondwandelen kan heel gevaarlijk zijn.’

‘Er waren massa’s andere mensen, papa. Bussen vol. Ze houden daar rondleidingen. Met van die toeristen die teksten van de muren overtrekken en ik weet niet hoeveel foto’s nemen met van die goedkope wegwerpcamera’s.’

Het stond hem bij dat er ’s avonds inderdaad rondleidingen bij de monumenten waren. Waarschijnlijk was het er dan net zo veilig als overdag. Bovendien, werden die monumenten niet vierentwintig uur per dag bewaakt?

‘Wat deed je raar tegen Mrs. Edmund.’ Met een glimlach keek ze naar hem op.

‘Hoezo?’

‘Ik dacht even dat je haar huisarrest zou geven.’ Ze giechelde, en zijns ondanks moest hij ook lachen.

Ten slotte zaten ze samen te lachen en de rest van de tortillachips op te eten, en bleven ze op om het laatste stuk van Hitchcocks Rear Window te kijken.

Nee, zijn dochter had het van geen vreemde; ze kon net zo goed manipuleren als haar moeder en wist precies hoe ze hem moest aanpakken. Voor de zoveelste keer vroeg R.J. zich af of hij dat opvoeden ooit onder de knie zou krijgen.