63

Upper Massachusetts Avenue maakte deel uit van de weg naar Maryland. De Avenue stond vol buitenlandse ambassades en enorme particuliere woningen. Oud geld en nieuwe dollars vermengden zich hier op een ongemakkelijke manier. Tenzij je een nettovermogen had van meer dan negen cijfers, kon je niet in deze buurt wonen.

Verder was het een buurt die er niet aan was gewend dat er politie was, tenzij het ging om het bezoek van een buitenlandse hoogwaardigheidsbekleder of een autocolonne met een vlag op de bumpers.

‘Oké, Decker, ik hoop dat je gelijk hebt,’ zei Bogart zenuwachtig.

Hij, Milligan en Jamison zaten samen met Decker in een geparkeerde auto tegenover een herenhuis in tudorstijl uit de jaren dertig met ijzeren hekken ervoor en een hoge stenen muur eromheen.

Decker zei: ‘Dat hoop ik ook.’

‘Oké, daar gaan we.’

Ze stapten uit en liepen naar het huis.

Bogart zei in een walkietalkie: ‘Iedereen op z’n plek? Alle punten gedekt?’

Het antwoord kwam, en hij knikte.

‘Oké,’ zei hij.

Bij de hekken drukte Bogart op het knopje van de intercom. Ze hoorden een krakend geluid, maar niemand antwoordde. Bogart drukte weer op het knopje, met hetzelfde resultaat.

‘fbi, doe het hek open alstublieft.’

Alweer geen reactie.

‘Dit is de fbi. Doe het hek open alstublieft, anders zijn we gedwongen het open te breken.’

Niets.

‘Niemand thuis?’ vroeg Bogart zich af. Hij keek om zich heen en haalde de walkietalkie weer tevoorschijn. ‘Openbreken.’

Even later kwam er een truck aan. Twee mannen in swat-uniform sprongen uit de truck en haalden er een hydraulische stormram op wielen uit.

‘Actie!’ zei Bogart.

De twee mannen activeerden de stormram, reden hem naar de twee toegangshekken en zetten de wielen op slot. Daarna drukte een van de mannen op een knop op de afstandsbediening die hij in zijn handen had. De door een zuiger aangedreven stormram schoot naar voren en ramde de hekken precies in het midden en ze braken open.

‘Actie,’ zei Bogart weer in zijn walkietalkie.

Een swat-team sprong uit de truck en rende de lange oprijlaan op. fbi-agenten klommen aan beide kanten van het terrein over de muur en renden naar het herenhuis.

Bogart, Milligan, Decker en Jamison liepen vlak achter het swat-team aan. Bij de voordeur sloeg de aanvoerder met zijn vuist op het hout en kondigde de aanwezigheid van de fbi aan.

Geen reactie.

‘Openbreken,’ beval Bogart.

Er werd met een draagbare stormram tegen de deuren geslagen, zodat ze opensprongen.

De agenten renden naar binnen.

Het was een heel groot huis, met heel veel verstopplaatsen.

Maar ze hoefden niet heel erg lang te zoeken.

De bibliotheek was een prachtig vertrek, stond vol boeken en boven een enorme beroete open haard was een marmeren schoorsteenmantel. In het midden stond een sierlijk bureau, met een leren stoel met hoge rugleuning ervoor. Er stonden een zwartleren bank tegen een muur en twee vleugelstoelen aan weerszijden van een koffietafeltje van hout en gietijzer dat de eigenaren waarschijnlijk tienduizenden dollars had gekost.

Niet dat hun dat nog iets uitmaakte.

De man zat in een van de stoelen. De vrouw lag languit op de bank.

Ze hadden allebei de zwarte vlek van een ingangswond van een kogel midden op hun voorhoofd.

‘Alfred en Julia Gorski,’ zei Bogart.

‘Ze handelen hun zaakjes wel goed af,’ zei Milligan.

Bogart zei: ‘We moeten dit huis van boven tot onder doorzoeken.’

‘Ik zal het forensische team oproepen,’ zei Milligan. Hij haalde zijn tele­foon tevoorschijn en liep naar een hoek van het vertrek.

Bogart keek naar Decker. ‘Dus zij hebben dat doodzieke kind gebruikt om geheime informatie door te sluizen?’

Decker knikte. ‘Ze wisten dat Joey stervende was. Daarom kozen ze hem uit om te “adopteren”, maar ze waren nooit van plan dat echt te doen. Toen brachten ze hem naar het Dominion Hospice. Dat was de reden dat Berkshire daarnaartoe ging. Het was een perfecte dekmantel om geheimen door te sluizen. Ik bedoel, wie zou zoiets vermoeden? Wij ontdekten dat Jenkins de baan als nachtmanager kreeg nadat de vrouw die die baan eerst had niet op haar werk verscheen. Ik vraag me af waar ze haar lichaam zullen vinden.’

‘Verdomme. Deze zaak wordt steeds groter!’ riep Bogart en hij wreef over zijn nek.

‘Net als het heelal,’ antwoordde Decker.

Iemand zei: ‘Maar het goede nieuws is dat we hun spionageoperatie nu toch ontmantelen. Ze zijn nu vier agenten kwijtgeraakt en de teller tikt maar door.’

Toen ze zich omdraaiden, zagen ze dat Harper Brown in de deuropening stond.

Ze liep de bibliotheek in en keek naar het stel.

‘Ken je hen?’ vroeg Bogart.

‘Ik heb over hen gehoord. De Gorski’s geven liefdadigheidsfeesten, knippen linten door van ziekenhuisvleugels en geven fantastische feesten. De directeur van mijn dienst is naar zo’n feest geweest.’

‘Wat is hun achtergrond?’ vroeg Bogart.

‘Het waren immigranten. Uit Polen. Hebben een heel groot export­bedrijf opgebouwd.’

‘Ik neem aan dat wij wel weten wat ze tegenwoordig im- en exporteren,’ zei Jamison.

‘Het verbaast me dat ze door hun bekendheid helemaal geen negatieve publiciteit hebben gekregen voor wat ze met Joey hebben gedaan,’ zei Bogart. ‘Ik bedoel, dat ze hem niet adopteerden.’

Brown zei: ‘Daar heb je pr-mensen voor. En zij betaalden voor zijn verblijf in het hospice. Niemand zal hen dat kwalijk nemen, áls iemand het al wist. Zij hebben de bouw van een nieuw tehuis voor risicojongeren in Southeast gefinancierd. Niemand zal hun dat ene kind kwalijk nemen, hoe afschuwelijk het ook klinkt.’

‘Ik vraag me af of hun pr-mensen het feit dat ze spionnen waren kunnen goedpraten,’ snauwde Jamison.

Bogart vroeg aan Brown: ‘Hoe komt het dat jij hier bent?’

Brown keek naar Jamison. ‘Alex belde me om me het te vertellen. Bedankt voor de tip.’

‘Graag gedaan,’ zei Jamison.

Decker keek haar nieuwsgierig aan.

‘Heb je enig idee voor wie de Gorski’s kunnen hebben gewerkt?’ vroeg Bogart.

‘De voor de hand liggende verdachten zijn natuurlijk de Russen. Maar we mogen de Chinezen, de Noord-Koreanen of een paar spelers uit het Midden-Oosten ook niet uitsluiten.’

Jamison zei: ‘Zouden Midden-Oosterse terroristen mensen als de Gorski’s gebruiken? Je zou niet verwachten dat ze hen zouden vertrouwen.’

‘Heel veel mensen die er net zo uitzien als jij en ik zijn geradicaliseerd,’ antwoordde Brown. ‘Datzelfde geldt voor Noord-Korea en China. En soms heeft het alleen met geld te maken.’

‘Nou, als de Gorski’s al tientallen jaren zo rijk zijn en de hele tijd hebben gespioneerd, dan kunnen we het Midden-Oosten wel uitsluiten,’ zei Decker. ‘Dat kwam pas aan de orde na 11 september.’

‘Het zou je verbazen,’ zei Brown.

‘Waren de Gorski’s in een positie om die geheimen te stelen?’ vroeg Bogart. ‘Of financierden ze degenen die dat deden?’

‘Dat laatste. Geen van de Gorski’s kon op plaatsen komen waar die geheimen aanwezig zijn. Maar ze bewogen zich ook in de hogere kringen en hadden contact met mensen die die geheimen kennen, soms waren dat mensen op de hoogste niveaus zoals politici, militairen, bureaucraten en de ceo’s van defensiecontractors. Die zijn waarschijnlijk allemaal wel een keer in dit huis geweest.’

‘Dat zijn een heleboel bijzonder hooggeplaatste kandidaten,’ zei Bogart.

‘Ik zeg alleen maar wat ik denk, agent Bogart.’

‘We denken dus dat de geheimen die Walter Dabney heeft gestolen door dit netwerk zijn gesluisd?’

‘Het zou me niet verbazen als we ontdekken dat de Gorski’s Natalies gokschulden hebben betaald in ruil voor die geheime informatie. Die ging misschien rechtstreeks van Dabney naar Berkshire. Daarna gaf zij het door aan Jenkins en hij gaf het weer hogerop door in de hiërarchie.’

Brown keek Bogart aan. ‘Mijn mensen hebben de code in dat Harry Potter-boek gekraakt.’

‘En?’

‘Er stond geheime informatie uit een periode van ten minste negen maanden in, met verschillende fluorescerende kleuren. Zoals we ook verwachtten was een ervan een achterdeurtje naar drie uiterst gevoelige dia-databases. Dat was wat Dabney volgens ons heeft gestolen. Onze undercoveroperaties in het buitenland werden daardoor bekend, waardoor we al vijf belangrijke contacten zijn kwijtgeraakt.’

‘Maar negen maanden geleden stal Dabney nog geen geheimen,’ zei Bogart. ‘Dat deed hij pas later, toen Natalie in de problemen kwam door haar goklust.’

‘Kennelijk was hij niet hun enige spion,’ zei Brown.

‘Maar hij kreeg die informatie toch zeker niet alleen in handen doordat hij als contractor voor de dia werkte,’ zei Jamison. ‘Dat lijkt me meer iets wat jullie intern zouden willen houden.’

‘Inderdaad. Maar Dabney gebruikte zijn relatie met belangrijke mensen daar om de toegangscodes voor die data in handen te krijgen. Dat ontdekten we allemaal pas later, maar toen was de schade al aangericht.’

‘Welke contacten?’ vroeg Decker. ‘Dat verkleint misschien het mogelijke aantal daders.’

‘Syrië en Libië.’

‘Helpt ons dat om bepaalde verdachten uit te sluiten?’ vroeg Decker.

‘Dertig jaar geleden misschien wel, maar Rusland is zo diep doorgedrongen tot de geopolitieke situatie in het Midden-Oosten dat zij er best eens achter kunnen zitten. Poetin is meedogenloos en vast van plan om Moedertje Rusland weer een belangrijke rol op het wereldtoneel te laten spelen. En om dat voor elkaar te krijgen, moet hij overal invloed hebben, vooral in de woestijn. En China kunnen we ook niet uitsluiten, omdat zij dezelfde doelstellingen hebben. Je hoeft alleen maar te kijken naar wat ze in de Zuid-Chinese Zee doen om dat te begrijpen. Beide landen vergroten hun militaire mogelijkheden steeds meer. En dan heb je Un in Noord-Korea, als een joker die vastbesloten is een kernbom te maken die de westkust van de vs kan bereiken.’

‘Zo te horen is het einde van de wereld dichterbij dan ik dacht,’ zei Jamison berustend.

‘Tenzij we dit soort spionageoperaties kunnen ontmantelen, zou ik geen plannen beramen voor je pensioen,’ zei Brown. ‘Die zijn straks misschien niet meer nodig,’ voegde ze er onheilspellend aan toe.