55

Decker liep geïrriteerd heen en weer voor de ingang van het Dominion Hospice.

Bogart stond op de parkeerplaats met een politieagent te praten. Even later liep de man snel weg, en draaide Bogart zich om en liep naar Decker toe.

De waarheid was onaangenaam: Alvin Jenkins was nergens te bekennen.

Hij had zijn ronde niet gemaakt. Hij was er kennelijk vandoor gegaan, meteen nadat hij Decker en Jamison in zijn kantoor had achtergelaten.

Decker had Bogart meteen gebeld. De afgelopen uren hadden ze het gebouw doorzocht en niets nuttigs ontdekt.

Bogart zei: ‘We hebben een opsporingsbevel voor hem doen uitgaan. En we hebben een team naar zijn appartement gestuurd. Tenminste, naar het adres dat in zijn personeelsdossier stond.’

‘Ik durf te wedden dat die man een vluchtplan had dat hij heeft uitgevoerd zodra wij hier kwamen om vragen te stellen. Hij heeft waarschijnlijk een stuk of zes paspoorten die elke controle kunnen doorstaan. Verdomme, misschien zit hij al in een privévliegtuig, terug naar waar hij vandaan komt.’

Decker kreunde en zag er ellendig uit. ‘Ik was te traag van begrip, Ross. Ik heb het niet op tijd gezien.’

‘Ik snap niet eens hoe je zelfs maar op het idee kwam om te denken dat deze plek ook maar iets met wat dan ook te maken had!’

‘Berkshire had hier nooit tijd verspild als het haar doel niet had gediend.’ Decker liet het boek zien. ‘Jullie lab moet dit boek onderzoeken. Er zit iets in wat belangrijk was voor zowel Berkshire als Jenkins. Het verbaast me dat hij niet eerder heeft geprobeerd dit boek mee te nemen.’

‘Gaan we doen.’ Bogart pakte het boek en stopte het in een plastic bewijszakje dat hij uit zijn jaszak had gehaald. ‘Harry Potter? Wat staat hierin, denk je?’

‘Misschien gebruikten ze de woorden voor een gecodeerde boodschap of zo.’

‘Dus Alvin Jenkins werkte samen met Anne Berkshire. Denk je dat hij degene was die jou aanviel en die usb-stick heeft gestolen?’

Decker haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Ik weet dat uiterlijk bedrieglijk kan zijn, maar hij lijkt me niet het type dat met een sluipschuttersgeweer kan omgaan. Bovendien is hij vrij klein en in de vijftig. De man die mij vloerde was volgens mij veel jonger en veel groter. Er is veel voor nodig om mij bewusteloos te slaan.’

‘Dus er is nog iemand?’

‘Tja, als het een spionagegroep is, kunnen ze heel veel leden hebben. Of ze hebben versterkingen opgeroepen uit het land waarvoor ze spioneren. Maar nu we weten dat Berkshire vroeger voor de Sovjets heeft gewerkt, is de lijst met mogelijke verdachten vrij kort.’

‘We zullen in Jenkins’ verleden duiken. Je zou toch denken dat hij ook een soort achtergrondscreening heeft ondergaan om hier een baan te krijgen.’

Decker staarde voor zich uit in het donker, diep in gedachten verzonken.

‘Zit je nog iets anders dwars?’ vroeg Bogart.

‘Berkshire las een stervende jongen voor uit dat boek, alleen maar als een manier om gestolen geheimen te kunnen versturen,’ zei Decker.

Bogart schudde zijn hoofd. ‘Ja, dat dacht ik ook al.’ Hij voegde eraan toe: ‘Ik heb altijd gedacht dat ik kinderen wilde. Dat is niet gebeurd, en binnenkort ben ik gescheiden. Maar ik denk er nog altijd aan.’

Decker keek hem aan. ‘Je kunt wel weer trouwen. En kinderen krijgen, Ross.’

‘Ik vind dat kinderen opvoeden meer iets is voor jongere mannen. Ik ben ook al bijna vijftig.’

Decker haalde zijn schouders op. ‘Ik zeg alleen maar dat het kan. Maar wat weet ik ervan? Ik had een kind. En nu niet meer.’

‘Maar je bent een vader geweest, Amos. Je had een dochter. En als de wereld niet zo’n puinhoop was, had je nog steeds een dochter.’

‘Nou, ik heb geen dochter en de wereld is wel een puinhoop. Waarom zou je iets wensen wat je niet kunt hebben?’

Bogart leek niet op zijn gemak. ‘Waar is Alex?’

‘Volgens mij is ze nog steeds bij Joey Scott. Door al die politie zijn de patiënten volgens mij allemaal doodmoe en van slag. Ze stelt hem gerust.’

‘Dus die jongen heeft niemand?’

‘Kennelijk niet. Ik weet niet hoe lang hij nog te leven heeft. Niet lang, volgens mij. Soms wil je daardoor niets liever dan een pistool tegen je hoofd drukken en de trekker overhalen.’ Hij keek Bogart aan. ‘Gewoon zoals Walter Dabney heeft gedaan.’

‘Hij had een keuze, Amos. Iedereen heeft een keuze.’

‘Ja, het is alleen zo dat al die keuzes niet kloppen.’

Bogart zei: ‘Ik breng dit boek naar het lab.’

Decker knikte en Bogart liep snel door de regen naar zijn auto. Decker keek hem na toen hij wegreed. Daarna draaide hij zich om, liep het hospice in en naar Joey Scotts kamer.

Jamison zat op de rand van het bed en keek op toen Decker in de deuropening verscheen. ‘Hij is net in slaap gevallen,’ fluisterde ze. Ze stond op en liep naar Decker toe.

‘Bogart brengt het boek naar het lab om het te laten controleren.’

‘Geen spoor van Jenkins?’

Hij schudde zijn hoofd.

Jamison keek naar het bed waar Joey lag te slapen. ‘Kun je iets bedenken wat hartelozer is dan wat die mensen hebben gedaan? Over de rug van een stervende jongen gestolen geheimen doorgeven?’

‘Ik moet de grenzen van de harteloosheid van mensen nog zien,’ antwoordde Decker. ‘Maar ja, dat is verdomd harteloos.’

‘Ik kan niet geloven dat ik dit zeg, maar misschien heeft Dabney wel een goede daad verricht door haar dood te schieten.’

‘Heel veel mensen zullen het met je eens zijn. Maar daardoor is het nog niet goed.’

‘Dat weet ik, ik moet me gewoon even afreageren. Wat is onze volgende stap?’ vroeg ze.

‘Misschien kunnen ze Jenkins nog oppakken. Dan praat hij misschien. Of misschien vinden ze iets in zijn appartement. Maar als het daar net zo is als in het penthouse van Anne Berkshire, dan zullen ze niets vinden. Maar misschien ontdekken ze iets in dat boek. Dat kan ons misschien iets vertellen.’

‘En Natalie?’

‘Zij sluit haar deal, en misschien kunnen ze nog meer informatie uit haar peuteren.’

‘Nee, ik bedoel: weten haar familieleden wat ze heeft gedaan?’

Decker leek verbijsterd. ‘Dat denk ik niet. Bogart heeft niet gezegd dat hij hen heeft gesproken. Het Bureau houdt z’n mond altijd over dat soort dingen.’

‘Ik heb echt medelijden met dat gezin. Eerst een echtgenoot en vader verliezen, en nu gaat er misschien een dochter en zus naar de gevangenis.’

‘Zoals Bogart net tegen me zei, hebben mensen altijd een keuze.’

‘Denk je dat Natalie haar zussen iets heeft verteld? Ik bedoel, over wat ze misschien heeft gedaan?’

‘Dat weet ik niet. Ik weet niet hoe de band tussen de zussen was. Ze woonde in het buitenland, dus misschien zag ze hen niet vaak.’

‘Ik vraag me af waarom ze eigenlijk in Frankrijk is gaan wonen.’

‘Mensen gaan heel vaak in een ander land wonen.’

‘Dat weet ik, maar deze familie lijkt erg op elkaar gesteld. En de andere zussen zijn in de vs gebleven.’

‘Dus Natalie was een buitenbeentje.’

‘Ja, misschien wel.’

Decker keek haar scherp aan. ‘Dank je wel.’

‘Waarvoor?’

‘Omdat je me eraan hebt herinnerd dat ik moet ophouden dingen aan te nemen die niet zijn bewezen.’ Toen liep hij de gang in.

Jamison wilde ook weggaan, maar toen keek ze weer naar Joey. Ze liep snel naar het bed, boog zich naar hem toe en kuste de slapende jongen licht op zijn voorhoofd.

Daarna liep ze snel achter Decker aan.