41

Bogart zei: ‘We hebben bevestigd gekregen dat het cv dat Berkshire aan de school heeft gegeven volledig verzonnen was. Iemand heeft de database van Virginia Tech gehackt en haar onderwijsverleden erin gezet, met haar diploma’s en zo.’

‘En de vingerafdrukken dan, die bij haar achtergrondscreening zijn gebruikt?’ vroeg Jamison. Zij en Decker zaten naast Milligan in het wfo.

‘Iemand heeft kennelijk een databaseprofiel voor Berkshire gecreëerd, compleet met vingerafdrukken en zonder strafblad. Ook haar referenties leken echt, maar waren eveneens nep.’

‘Dat is niet eenvoudig,’ zei Milligan.

‘Misschien wel als je een buitenlandse overheid achter je hebt,’ zei Bogart.

Milligan zei: ‘Oké, op basis van wat Brown in dat Russische document heeft ontdekt, ziet het ernaar uit dat Berkshire vroeger een Russische spion was. Ze is misschien in de jaren tachtig naar ons land gekomen en werkte toen als handler voor een mol, misschien bij de dia. Tientallen jaren later duikt ze weer op: ze heeft een penthouse in Reston dat miljoenen dollars waard is en een luxe auto, gaat werken als invaldocente op een school en in haar vrije tijd als vrijwilligster in een hospice.’

‘En ze wordt vermoord door Walter Dabney, die recent ook geheimen heeft gestolen om de gokschulden van zijn schoonzoon af te betalen,’ zei Jamison.

Bogart zei: ‘Weten we wel zeker dat dit recent was?’

‘Wat bedoel je?’ vroeg Milligan.

‘Stel dat Dabney indertijd de mol was? Vergeet niet dat hij voordat hij zijn eigen bedrijf begon voor de nsa werkte. Uit de dingen die Amos en Brown in die opslag hebben gevonden, blijkt niet dat Berkshire de handler was van een spion bij de dia. Dat had net zo goed de nsa kunnen zijn. Dat tijdpad kan ook kloppen, omdat Dabney daar in de jaren tachtig werkte.’

‘Maar we hebben geen enkele link kunnen vinden tussen Dabney en Berkshire,’ zei Milligan.

‘Tja, als ze spionnen waren zouden ze heel veel moeite hebben gedaan om ervoor te zorgen dat er geen link wás, of in elk geval geen opvallende. En Nancy Billings vertelde ons dat Berkshire dezelfde opmerking maakte als Dabney. “Je denkt dat je iemand kent.” Daaruit blijkt een link, want anders zou het wel heel erg toevallig zijn.’

‘En vergeet niet,’ zei Jamison, ‘dat Anne Berkshire die naam toen niet gebruikte. Zij en Dabney konden best een link hebben gehad, terwijl zij een andere naam gebruikte. En misschien was haar die naam voorgesteld op de manier die we in dat Russische document hebben gezien. Ahha Seryyzamok werd Anne Berkshire.’

Bogart leunde achterover. ‘Maar hoe vinden we een link tussen hen in de jaren tachtig als we geen idee hebben welke naam ze toen gebruikte?’

‘Dat zullen we alleen met visuele bewijzen kunnen doen. We laten haar foto zien aan de mensen van toen en kijken of zij haar herkennen.’

‘Mensen veranderen heel erg in de loop der jaren,’ zei Milligan. ‘Ik betwijfel of we nog iemand zullen vinden die haar herkent. Bovendien hebben we helemaal geen foto van haar uit die tijd.’

Bogart zei: ‘We kunnen onze technische mensen het verouderingsproces in omgekeerde volgorde laten uitvoeren, zodat we weten hoe ze er op jongere leeftijd kan hebben uitgezien.’ Hij zweeg even en keek naar Decker. ‘Amos, je bent ongewoon stil. Hoe denk jij hierover?’

‘Waarom zou ze stoppen met spioneren?’

‘Wat?’ vroeg Bogart.

Decker hield het vertaalde kgb-document omhoog. ‘Ze heeft dit bewaard, net als de floppydisk en die pop, het gereedschap van haar spionagewerk. Ze was duidelijk trots op haar werk. Dus waarom zou ze ermee ophouden? We gingen ervan uit dat ze was overgelopen en daarna pas begon met lesgeven en vrijwilligerswerk. Dus waarom heeft ze de dingen bewaard die een duidelijke relatie hebben met haar oude leven als spion?’

Jamison zei: ‘Bedoel je dat ze misschien nog steeds een spion was, tot het moment waarop ze werd vermoord?’

‘Ik bedoel dat dat mogelijk is, omdat we het nog niet definitief hebben kunnen uitsluiten. We hebben ook nog niet uitgesloten dat Dabney al deze jaren niet ook heeft gespioneerd.’

‘Heb je er bewijzen voor dát hij heeft gespioneerd?’ vroeg Bogart.

Voordat Decker kon antwoorden, zei Jamison: ‘Hoe zit het met het feit dat hij in staat was om in korte tijd geheimen voor tien miljoen dollar te verkopen aan vijanden van dit land om de gokschulden van zijn schoonzoon af te betalen? Als hij eerlijk en rechtdoorzee was, waar vond hij dan zo snel een koper met zoveel geld? Eén antwoord is dat hij dat gemakkelijk kon doen als hij nog steeds spioneerde en de mensen kende die bereid waren voor geheimen te betalen.’

Milligan en Bogart keken elkaar aan.

‘Verdomme,’ zei Milligan. ‘Zo heb ik daar nooit over nagedacht.’

Decker keek Jamison aan. ‘Dat is een heel goede invalshoek, Alex.’

Ze glimlachte en zei bescheiden: ‘Dat overkomt me af en toe.’

‘Het probleem zit hem in de details, in de kleine details,’ zei Bogart. ‘Zullen we in zijn tijd bij de nsa duiken en kijken wat we kunnen vinden? En dan verdergaan vanaf die tijd tot het heden?’

‘Ik zie geen andere mogelijkheid,’ zei Decker.

‘Daar hebben we wel een paar extra agenten voor nodig,’ zei Milligan. ‘Want dat betekent een heleboel voetenwerk en het doorspitten van documenten. En de nsa staat niet bekend om hun goede samenwerking. Bovendien zullen ze het helemaal niet prettig vinden dat we ervan uitgaan dat ze al ruim dertig jaar een spion in hun midden hadden.’

Jamison vroeg: ‘Hoe past dit bij wat agent Brown ons heeft verteld? Zij zei dat Walter Dabney geheimen van de dia heeft gestolen en verkocht aan een vijand van ons land. Als hij de hele tijd heeft gespioneerd, dus vanaf zijn tijd bij de nsa tot nu, bedoel je dan dat hij de hele tijd met Anne Berkshire samenwerkte? En dat die spionage voor het afbetalen van die gokschulden niet iets eenmaligs was? En dat ze hem betaalden om het leven van zijn dochter te redden als dank voor al die jaren trouwe dienst? En als dat zo is, waarom vermoordde hij Berkshire dan?’

‘Zoals we al eerder zeiden: om haar het zwijgen op te leggen als ze inderdaad zijn handler was,’ zei Milligan. ‘Hij probeerde de losse eindjes weg te werken voordat hij zelfmoord pleegde. Berkshire wist misschien niet dat hij ongeneeslijk ziek was.’

Decker zei: ‘Maar als ze samenwerkten, waarom zouden ze dan afspreken op een openbare weg vlak bij het Hoover Building? Waarom zou hij dan iemand in het openbaar vermoorden? Hij had Berkshire in het geheim kunnen vermoorden, hij had ergens anders met haar kunnen afspreken, bij haar huisje bijvoorbeeld. Als zij spion en handler waren, ontmoetten ze elkaar daar waarschijnlijk toch al regelmatig. Maar door haar op een openbare plek te vermoorden, heeft hij zijn goede naam in diskrediet gebracht en bijzonder negatieve aandacht gericht op zijn gezinsleden van wie hij echt leek te houden. Het is gewoon niet logisch.’

‘Niets van dit alles is logisch,’ zei Milligan vermoeid.

‘Jawel, er is iemand die dit allemaal volkomen logisch vindt,’ zei Decker. ‘We moeten alleen ontdekken waarom.’

‘Nou, wat we ook doen, we zullen deze zaak niet snel oplossen,’ zei Bogart. ‘Het kan weleens jaren kosten om dit allemaal uit te zoeken.’

‘Misschien,’ zei Decker. ‘Of misschien ook niet.’

Bogart zei: ‘Ik kan het balletje bij de nsa wel aan het rollen brengen. Wat ga jij doen, Amos?’

‘We moeten uitzoeken wie Walter Dabney was. Dat ga ik doen.’

‘Hoe dan?’ vroeg Bogart.

‘Daar is maar één manier voor. Weer met zijn familie praten.’

‘Maar dat hebben we al gedaan,’ voerde Milligan aan.

‘Niet met in ons achterhoofd dat hij misschien al heel lang een spion was.’

‘Je bent toch niet van plan om die man tegenover zijn familie er openlijk van te beschuldigen dat hij spion was, wel?’ vroeg Bogart gealarmeerd. ‘Dat is niet de beste manier om je van hun medewerking te verzekeren.’

Decker stond op. ‘Ik denk dat ik wel weet hoe ik het moet verwoorden.’