13

Leeg.

Ze keken naar een leeg kluisje.

Decker kreunde teleurgesteld. Bogart keek naar hem op, net als Jamison.

Decker zei: ‘Hij heeft hem leeggehaald!’

‘Ervan uitgaande dat er iets in zat,’ zei Bogart.

‘Hij stuurde zijn dochter een sleutel zodat ze erbij kon. Waarom zou je dat doen als er niets in zit?’

‘Inderdaad,’ gaf Bogart toe.

Jamison zei: ‘Ze moeten hebben genoteerd wanneer hij hier kwam.’

Even later zaten ze tegenover de bankmanager die een paar toetsen op haar computer indrukte. Ze knikte. ‘Vijf dagen geleden kwam meneer Dabney hier en is hij bij zijn kluisje geweest.’

‘En heeft hij er dingen uitgehaald?’ vroeg Bogart.

‘Dat weten we niet,’ zei de manager. ‘Wat er in de kluisjes van onze cliënten zit is privé.’

Decker zei: ‘Dan zullen we uw videobeelden moeten bekijken.’

Tien minuten later keken ze naar een computerscherm in een klein kamertje naast de lobby van de bank.

‘Daar heb je hem,’ zei Jamison en ze wees naar Dabney, die de bank binnenliep op de dag waarop hij zijn kluisje had geleegd.

‘En hij is niet alleen,’ zei Decker.

Dabney was in het gezelschap van een vrouw, maar niet zijn echtgenote. Deze vrouw was kleiner en gezet, en had donker haar.

Ze konden haar gezicht niet goed zien, omdat ze een bril droeg en haar hoofd gebogen hield.

‘Dat lijkt wel een pruik,’ zei Bogart.

Even later liepen de vrouw en Dabney de kamer naast de kluisjes in, en een paar minuten later kwamen ze weer naar buiten.

De vrouw had een kleine tas in haar hand waar duidelijk iets in zat. In de bult aan de zijkant van de tas zagen ze, nadat de manager het beeld had uitvergroot, een rechthoekige vorm, ongeveer vijftien centimeter lang en half zo breed.

Decker vroeg: ‘Kunnen we hier nog vanuit een andere hoek naar kijken?’

‘Dit is alles, vrees ik,’ zei de bankmanager.

‘We willen er een kopie van,’ zei Bogart.

* * *

Ze verlieten de bank met een kopie van de video, tientallen vragen en niet één antwoord daarop. Ze reden terug naar het huis van de Dabneys.

Een andere dochter, Amanda Riley, was een paar minuten daarvoor gearriveerd. Zij was kleiner dan haar zussen en dikker, en had dus geen atletisch lichaam. En ze had een fysieke handicap: haar linkerarm eindigde bij haar elleboog. Riley vertelde hun dat ze getrouwd was en twee kleine kinderen had.

Tot hun verbazing zat Ellie Dabney samen met haar dochters in de helder verlichte keuken. Ze was aangekleed en haar kapsel en make-up waren gedaan, maar aan haar opgejaagde blik was duidelijk te zien dat ze minder ‘normaal’ was dan ze leek. Ze lieten de video aan haar en haar dochters zien, maar geen van allen herkende de vrouw.

‘Waarom was ze daar eigenlijk?’ vroeg Jules. ‘Ik bedoel, dat was papa’s kluisje.’

Decker antwoordde: ‘Ze was daar om ervoor te zorgen dat hij hem leeghaalde.’

Jules en Samantha keken hem aan.

‘Wat betekent dat precies?’ vroeg Jules.

‘Dat betekent dat uw vader iets te maken had met bepaalde mensen die details heel belangrijk vinden.’

‘Dit is wel heel melodramatisch,’ zei Samantha. ‘Ik bedoel, het lijkt wel een tv-serie.’

Bogart zei: ‘Uw vader werkte aan uiterst geheime projecten, dus het is heel goed mogelijk dat er een link was tussen hem en bepaalde mensen in dat wereldje.’

Decker zei: ‘En uit het feit dat ze iemand met hem mee naar de bank hebben gestuurd, blijkt dat ze er niet op vertrouwden dat hij het alleen zou doen. Op de video kunnen jullie zien dat de vrouw de tas droeg, en niet jullie vader.’

‘Ze hebben hem dus gedwóngen dit te doen,’ zei Jules beschuldigend.

‘Dan hebben ze hem misschien ook gedwongen die vrouw te vermoorden,’ zei Samantha.

Amanda zei: ‘Je kunt iemand niet dwíngen om iemand te vermoorden, Sam. Niet echt. Papa was degene die de trekker overhaalde.’ Amanda had een rustige blik in haar ogen en ze leek heel intelligent. Nadat ze dit had gezegd, keek ze naar haar moeder die naar haar schoot zat te staren.

‘Amanda!’ snauwde Jules met een snelle blik op haar moeder.

Samantha zei: ‘Dat kan écht niet.’

‘Nee,’ zei Ellie Dabney. ‘Jullie zus heeft gelijk. Jullie vader hééft de trekker overgehaald. Hij heeft die keus gemaakt. Niemand anders.’

Jules en Samantha keken hun moeder aan alsof ze haar niet herkenden.

Ellie keek naar Decker. ‘Ik ken die vrouw niet. Ik weet niet wat Walt in dat kluisje bewaarde.’

Decker vond dat de vrouw nu totaal anders overkwam dan de vorige dag. Misschien kwam dat doordat ze had gezien dat een andere vrouw met haar man naar een kluisje ging waarvan ze het bestaan niet eens kende. Ze leek nu berustend, verward en kwaad. Misschien voelde ze zich zelfs verraden.

Decker vroeg: ‘Kan die vrouw iemand zijn die met uw man samenwerkte? Lijkt ze op iemand van zijn kantoor?’ Hij keek alle Dabney-vrouwen aan.

‘Niet iemand die ik herken,’ zei Jules. ‘Maar zo goed ken ik de mensen niet die daar werken.’

Samantha en Amanda schudden zwijgend hun hoofd.

Decker keek daarna naar Ellie. Zij schraapte haar keel en zei op de langzame, aarzelende manier van iemand die sterke kalmeringsmiddelen heeft geslikt: ‘Ik zag een paar van zijn collega’s alleen op feestdagen. Ik ging zelden naar zijn kantoor. De laatste vijf jaar al helemaal niet.’ Spijtig voegde ze eraan toe: ‘Ik... ik denk dat ik het contact met dat deel van zijn leven kwijt was.’ Ze keek om zich heen naar de weelderige inrichting van haar huis.

Decker kon zien wat ze dacht: Ik heb alleen genoten van de vruchten van zijn werk.

Samantha vroeg: ‘Kan de vrouw op deze video deze Anne Berkshire zijn?’

Decker schudde zijn hoofd. ‘Ze lijkt er niet op.’

‘Dus deze video levert niets op,’ zei Jules. ‘Jullie zijn weer terug bij af.’

‘Nee hoor, hij was wel degelijk nuttig,’ zei Decker.

‘Hoezo?’ wilde Jules weten.

‘Dit laat ons een mogelijke reden zien waarom jullie vader deed wat hij deed.’

‘Maar u weet niet eens of dat wat er op die video te zien is iets te maken heeft met dat schot,’ zei Jules.

‘We weten wel dat dit zo is,’ zei Decker. ‘Uw vader stuurde u de sleutel van dat kluisje al vóórdat deze bankvideo werd opgenomen. Ik denk dat hij wilde dat u wist wat erin zat. Maar deze vrouw en/of andere mensen die hier iets mee te maken hebben, wilden niet dat dit gebeurde. Dus dwongen ze hem het kluisje leeg te halen, voordat u zelfs maar de kans had ernaartoe te gaan. En dat betekent dat ze wisten of misschien vermoedden dat hij iemand een sleutel had gestuurd.’ Hij zweeg even. ‘En er is nog iets.’

Hij drukte een paar toetsen in op de laptop die ze hadden gebruikt om de video te laten zien. Hij spoelde de opname door tot ze konden zien dat Walter recht in de camera keek.

Ellie wendde haar blik af, omdat ze kennelijk niet kon verdragen dat haar overleden man naar haar keek.

‘Oké, waarom is dat belangrijk?’ vroeg Jules.

‘Omdat ik erbij was toen uw vader Berkshire doodschoot. En toen ik hem bevel gaf het pistool te laten zakken, draaide hij zich om en keek me aan.’ Hij wees naar het scherm. ‘En toen had hij precies dezelfde blik in zijn ogen.’

Nu keken de vier Dabney-vrouwen allemaal weer naar het scherm.

‘En wat blijkt er uit die blik?’ vroeg Ellie ademloos.

‘Ik wil niet al te dramatisch klinken, maar hieruit blijkt dat hij zich in zijn lot had geschikt,’ antwoordde Decker.