26

Het was niet de vrouw in het rood.

Het was zelfs geen vrouw. Dat leek in elk geval niet zo, maar het was onmogelijk te zeggen.

Decker keek naar iemand die een enorme ijslolly in de hand had en een clownspak droeg.

‘Denk je echt dat dit het teken was?’ vroeg Bogart.

‘We hebben naar de opnamen van zes dagen gekeken,’ zei Decker. ‘Heb je daar op die plek en op dat tijdstip eerder een clown gezien? Verder hebben we navraag gedaan, en niemand kon uitleggen waarom die clown daar was. Er was geen circus of zoiets in de stad, en die clown had geen bord bij zich met de aankondiging van een voorstelling. Dus denk ik dat het heel goed mogelijk is dat die clown het teken was.’

Bogart keek naar Milligan. Ze waren alweer in het wfo, in een kleine kamer waar een enorm tv-scherm een muur domineerde.

‘Je hebt waarschijnlijk gelijk,’ gaf Bogart toe.

Jamison zei: ‘Die clown verdween om de hoek nádat Dabney hem duidelijk had kunnen zien – met andere woorden, zodra zeker was dat Dabney het teken had gezien en op weg was om Berkshire te vermoorden.’

Bogart zuchtte. ‘En die clown droeg make-up, een slappe hoed, ruimvallende kleren en handschoenen. Ik kan niet eens zeggen of hij zwart of blank was. Ik kan niet eens zeggen of het wel een man was.’

Milligan zei: ‘En we hebben andere camerabeelden bekeken van de gebieden waar die clown naartoe ging. Hij of zij staat op een paar ervan, maar dan is er een stukje zonder camera’s en is hij of zij verdwenen.’

‘Die clown wist kennelijk precies waar camera’s hangen en waar niet,’ zei Bogart. ‘Een goed doordacht plan.’

‘Dus was er sprake van een samenzwering,’ zei Jamison. ‘Deze mensen hebben Dabney gedwongen Berkshire te vermoorden en omdat hij toch al doodging, pleegde hij zelfmoord.’

Bogart vroeg: ‘Maar hoe hebben ze hem zover gekregen? Volgens agent Brown werden die gokschulden afbetaald. De Russen, of wie het ook maar waren, hadden geen reden om dit te doen. Brown zei ook dat ze niet dacht dat de maffia hierbij betrokken was. Zij wilden alleen het geld. En nu ik aan een paar van die zaken heb gewerkt, ben ik het met haar eens.’

Milligan zei: ‘Dus nogmaals, hoe heeft wie het ook was hem zover gekregen dit te doen?’

Jamison keek Decker aan. ‘Weet jij het?’

Decker antwoordde niet meteen. Zijn gedachten tuimelden door elkaar heen, en feiten en vermoedens buitelden over elkaar heen en dreigden elkaar uit te sluiten. Toen zei hij: ‘Dabney heeft geheimen gestolen van militaire projecten waar hij aan werkte. Dat heeft de dia ontdekt.’ Hij zweeg even. ‘Als zij dat hebben ontdekt, konden anderen dat ook.’

Bogart vroeg: ‘Bedoel je dat ze hem hebben gechanteerd met het bewijs van zijn landverraad? En daardoor hebben gedwongen Berkshire te vermoorden?’

‘Dat zou mede een verklaring zijn voor het feit dat we nog steeds geen link hebben gevonden tussen Dabney en Berkshire. Misschien wás er helemaal geen link.’

‘Het lijkt wel op die oude Hitchcock-film Strangers on a Train,’ zei Milligan. ‘Maar slechts op één manier: ze chanteren Dabney zodat hij iemand vermoordt die ze uit de weg willen ruimen om hun eigen redenen.’

‘Maar waarom zou hij dat doen?’ vroeg Jamison. ‘Die man ging dood. Waarom zou het hem iets uitmaken als bekend werd wat hij had gedaan?’

‘Híj ging wel dood, maar zijn gezin niet,’ antwoordde Decker. ‘En uit de gesprekken die we met zijn vrouw en dochters hebben gevoerd, blijkt heel duidelijk dat zij de man verafgoodden. Het feit dat hij toch doodging, maakte het voor hem misschien gemakkelijker. Hij wist dat hij hier nooit voor zou worden berecht. En hij hoopte misschien dat zijn daad aan zijn ziekte zou worden geweten.’

‘Maar als hij werd ontmaskerd als een spion?’ zei Bogart.

‘Dan had hij dat onmogelijk kunnen ontkennen,’ zei Decker. ‘Dan was zijn carrière op oneervolle wijze beëindigd, en misschien zou hij zijn dochter dan meesleuren. Misschien hoopte hij dat wanneer hij Berkshire had vermoord en daarna zelfmoord pleegde, iedereen zich daarop zou richten. Hij wist misschien niet dat de dia al achter hem aan zat. Maar als iemand hem chanteerde, zouden ze hem op heterdaad betrappen. Misschien was dat voor hem voldoende reden om die deal te accepteren.’

‘Maar hoe kon Dabney ervan op aan dat wanneer hij die moord zou plegen, zij zich ook aan de afspraak zouden houden en niet bekend zouden maken dat hij had gespioneerd?’ vroeg Milligan.

‘Ik betwijfel of hij veel keus had. Maar als ze zouden proberen die informatie bekend te maken, richtten ze de aandacht misschien wel op henzelf. En waarom zouden zij het erg vinden als zijn spionage ooit bekend werd? Dabney was al dood. En mensen die andere mensen chanteren om een moord te plegen zijn niet noodzakelijkerwijs altruïstisch. Misschien zijn het wel vijanden van dit land. Nee, die zouden er alle belang bij hebben hun mond te houden, zodat onze kant niet eens wist dat die diefstal had plaatsgevonden. Dabney dacht misschien hetzelfde.’

Milligan zei: ‘Dus hij vermoordt Berkshire en pleegt zelfmoord. Dat betekent dat de chanteur nog leeft.’

Jamison zei: ‘Misschien is het iemand met wie Dabney werkte. Hoe kon iemand anders weten dat hij geheimen stal?’

‘Zou kunnen,’ zei Bogart. ‘Maar er zijn ook een heleboel manieren waarop iemand die niet met hem werkte dat had kunnen weten.’

Decker zei: ‘Wat ons bij de volgende vraag brengt: waarom had deze “derde partij” belang bij de dood van Anne Berkshire?’

‘Dus in plaats van dat we een link zoeken tussen Dabney en Berkshire, moeten we een link zoeken tussen Dabney en deze onbekende chanterende derde partij?’ vroeg Milligan fronsend. ‘Maar die derde partij moet ook een link hebben met Berkshire, anders wilden ze haar niet dood.’

Decker knikte. ‘Zo is het inderdaad.’

Bogart zei: ‘Waar beginnen we?’

‘Nou, zoals Alex en Todd al suggereerden, moest de chanteur een link hebben met Dabney en Berkshire, hoe vaag ook, zelfs als Dabney en Berkshire elkaar niet kenden. Die “derde partij” zou de link tussen hen kunnen zijn. Zij moeten hebben geweten van de diefstal van geheimen en contact hebben gehad met Dabney. Hopelijk hebben ze een voldoende duidelijk spoor voor ons achtergelaten.’

‘We moeten dus weer van voren af aan beginnen,’ zei Milligan vermoeid.

‘We kunnen dit op verschillende manier aanpakken,’ zei Decker. ‘We kunnen beginnen met Berkshire. Als iemand haar dood wilde, was daar een goede reden voor. Die reden kan in haar bijzonder vage verleden liggen. Dus misschien vinden we de chanteur als we dieper in Berkshires verleden duiken.’

‘En de andere manier?’ vroeg Jamison.

‘Dabney. Je bent niet bereid iemand te vermoorden zonder dat je stevig onder druk wordt gezet. En je zet niet iemand onder druk via een tweet, sms of mailtje, want ik geloof niet dat iemand dat zal opschrijven. Dus moeten er ontmoetingen zijn geweest met Dabney. We hoeven alleen maar te achterhalen met wie die ontmoetingen hebben plaatsgevonden.’

Bogart zei: ‘Zullen Todd en ik dat proberen uit te zoeken? Dan kunnen jij en Alex je op Berkshire richten.’

Jamison knikte. ‘Dan kunnen we tussendoor onze bevindingen bespreken, om te zien hoe we ervoor staan. Vind je dat een goed plan, Amos?’

Decker zat voor zich uit te staren.

‘Amos, ik vroeg of je dat een goed plan vindt.’

Toen pas verroerde Decker zich en keek haar aan alsof hij nu pas besefte dat ze er was. Langzaam zei hij: ‘Ik weet het niet, Alex. Ik heb geen idee of iets op dit moment een goed plan is.’