24

Harper Brown zat tegenover Decker in het eethuisje waar Walter Dabney was geweest voordat hij Anne Berkshire vermoordde. Ze droeg een tweedelig pakje met een zeeschuimgroene blouse. Aan de lichte bolling op haar heup was te zien waar ze haar pistool droeg.

Decker droeg een vale spijkerbroek, een gekreukeld flanellen overhemd en een windjack.

Met een blik op zijn kleren vroeg Brown: ‘Ik neem aan dat het Bureau zijn kledingcode voor u heeft opgeschort?’

‘Bogart vertelde het u toch al, ik ben geen echte agent.’

‘Uw telefoontje was interessant,’ zei ze.

‘Net zoals uw antwoorden hopelijk zullen zijn. Dus van wie waren die gokschulden?’

‘Zoals ik u al vertelde, heb ik nog niet besloten of u wel of niet bij dit onderzoek bent betrokken, dus kan ik die vraag niet beantwoorden.’

‘Zoals ik u al vertelde, bent u volgens mij niet gemachtigd dat te beslissen.’

‘Bent u dat telefoontje dan vergeten dat de minister van Defensie kan plegen?’

‘Dat heb ik gecheckt,’ zei Decker. ‘En dat gaat dus niet gebeuren. Dat was een onzinverhaal van u, en dat weet u best.’

Ze leunde achterover. ‘Wilt u terwijl u een vrouw van oneerlijkheid beticht dan tenminste een kop koffie kopen?’

Decker stond op, kocht een beker zwarte koffie en liep ermee terug.

‘Bedankt,’ zei ze liefjes. Ze nam een slok en glimlachte. ‘Lekker en heet, en alleen koffie. Ik begrijp nooit waarom zoveel mensen al die troep in hun koffie doen.’

Decker bekeek haar aandachtig en nam een slokje van zijn eigen koffie. ‘Toen ik nog bij de politie in Ohio zat, kende ik iemand aan wie u me doet denken.’

‘Ook een agent?’

‘Nee, een crimineel, een oplichtster. Ze was echt heel goed.’

‘U vleit me, Decker.’

‘Dan heb ik het waarschijnlijk verkeerd geformuleerd.’

‘Ik ben opgegroeid in Alabama en had godvrezende ouders. Zij hebben me eergevoel en integriteit bijgebracht.’

‘Alabama?’

‘Ja.’

‘Dus zij zijn liefhebbers van To Kill a Mockingbird.’

‘Leidt u dat af van mijn naam?’

‘Harper Lee, ja. Zo moeilijk is dat niet.’ Hij leunde met zijn grote lichaam naar haar toe. ‘Dus, wilt u de waarheid weten of niet? Zo niet, dan laat ik u van uw koffie genieten en ga ik ervandoor.’

Toen ze niets zei, maakte hij aanstalten om op te staan.

‘Wacht nog heel even,’ zei ze ten slotte en ze gebaarde dat hij weer moest gaan zitten. Terwijl Decker zich weer in zijn stoel liet vallen, keek zij in het bijna verlaten eethuisje om zich heen. ‘Dit is geen goeie plek.’

‘Laten we dan een stukje gaan lopen.’ Hij keek naar haar beker. ‘Zoals u kunt zien, is dit een beker koffie om mee te nemen. Gewoon voor het geval dat u mijn kant zou kiezen.’

Buiten blies een briesje Browns haar om haar schouders. De wind lichtte ook haar jasje op, waardoor haar wapen zichtbaar was.

Toen Decker dat zag, zei hij: ‘Een Beretta. Daarmee heeft Dabney Berkshire vermoord.’

Brown knoopte haar jasje dicht. ‘Hij liep hier dus ook langs?’

‘Dat weet u best. We hadden het over gokschulden.’

‘Hoe weet u dat het Walter Dabneys gokschulden niet waren?’

‘Omdat u nooit hebt gezegd dat dat zo was. En ik heb besloten uw woorden vrij letterlijk op te vatten.’

‘Ik probeer altijd zo vaag mogelijk te zijn.’

‘Hoezo eergevoel en integriteit... Dus het waren Natalies gokschulden?’

Ze keek hem even aan. ‘Waarom zegt u dat? Hebt u haar ontmoet?’

‘Dat zou je wel kunnen zeggen, ook al hebben we nooit met elkaar gesproken, vooral niet doordat ze stomdronken was.’

‘Maar waarom denkt u dat zij degene was met een gokverslaving?’

‘Haar drie zussen waren radeloos van verdriet om hun vader, maar geen van hen werd zo dronken dat ze bewusteloos raakte. En zij moest van verder weg komen en was de laatste die thuiskwam, wat betekent dat zij meer tijd had gehad om het nieuws te verwerken. Maar ze zag er niet uit ’s ochtends, terwijl haar zussen op stap waren om de begrafenis te regelen en haar moeder helemaal alleen beneden was. Ik weet wel dat iedereen anders is, maar toch vond ik het vreemd. En de andere zussen waren kwaad om wat er was gebeurd, ze konden het niet geloven. Maar Natalie leek niet kwaad of verbaasd. En ook al was ze dronken, toch was er iets in haar blik waardoor ze... schuldig leek.’

‘En u kunt het zien als iemand “schuldig” kijkt?’

‘Ik heb twintig jaar bij de politie gewerkt, dus ik heb heel veel ervaring,’ snauwde hij.

Ze liepen een minuut door zonder iets te zeggen. Ze passeerden de geüniformeerde bewaker in het hokje, en Decker knikte tegen hem. Dit was dezelfde bewaker van de ochtend waarop Dabney Berkshire had doodgeschoten.

Aan de overkant droegen arbeiders bouwmaterialen een gebouw in dat werd gerenoveerd. Op het raam was een bouwvergunning geplakt. In d.c. werd, net als in New York, constant gesloopt en herbouwd. Decker was een keer in New York geweest, waar een taxichauffeur hem had verteld dat er maar twee seizoenen waren in de Big Apple: winter en bouw.

Brown zei: ‘Volgens ons was het Natalie niet, maar haar man Corbett.’

‘Was hij degene met de gokschulden?’

Ze knikte. ‘En die waren torenhoog. Kennelijk had een stel zware criminelen hem het geld geleend en zij wilden terugbetaald worden. Ik heb het over de Russische maffia.’

‘Dus ze werden bedreigd?’

‘Het was meer dan een dreigement. Als de schuld niet werd betaald, waren Corbett, Natalie en hun vierjarige dochtertje dood.’

‘Dus belde ze haar vader?’

‘Laatste hoop. Hij had geld, maar kennelijk lang niet genoeg in contanten.’

‘Dus verkocht hij geheimen om aan het geld te komen?’

‘Wij denken van wel.’

‘Dus Natalie geeft zichzelf de schuld?’

‘Daar lijkt het wel op.’

‘Maar dat verklaart niet waarom hij Berkshire heeft vermoord.’

‘Nee. Dat hebben we nog niet ontdekt.’

‘Hoe weten jullie dit allemaal?’

‘Voetenwerk: vragen stellen, dingen natrekken. We kregen een tip over Corbett en zijn daarmee aan de slag gegaan. We concentreerden ons op Dabney, nadat we ontdekten dat zijn schoonzoon gokschulden had. Dabneys bedrijf staat goed bekend bij de dia. Door mogelijke relaties tussen hem en zaken van nationale veiligheid gingen bij ons de alarmbellen af. We hebben gewoon alle sporen gevolgd.’

‘Dus Natalie wist wat haar vader deed?’

‘Dat weten we niet. We hebben met de hulp van een andere dienst een paar telefoongesprekken van na de moord nagetrokken.’

Decker keek haar nieuwsgierig aan.

Ze legde uit: ‘Natalie gebruikte tijdens die gesprekken een paar woorden die een nsa-algoritme oppikte, dus werden ze opgenomen en in een databox gestopt waar we later in zijn gedoken.’

‘Ik wist niet dat de nsa Amerikaanse staatsburgers afluistert.’

‘Ja, en ik zou het geweldig vinden als u het Witte Huis zover kon krijgen daar toestemming voor te geven. Hoe dan ook, een van beide partijen zat in het buitenland, dus alsjeblieft. Dabney vertelde Natalie met zoveel woorden dat hij het probleem wel zou oplossen, ook al was er maar heel weinig tijd. Maar hij zei niet hoe hij het wilde doen. We hoorden dit natuurlijk pas na de moord, anders hadden we het kunnen voorkomen.’

‘Maar hij kreeg het geld en kon de schuld aflossen?’

‘Natalie en haar gezin zouden niet meer leven als dat niet zo was. Dan lagen ze nu in kleine stukjes op de bodem van de een of andere Europese rivier.’

‘Wanneer heeft die betaling plaatsgevonden?’

‘Het elektronische spoor was niet helemaal duidelijk. Volgens ruwe schattingen is het zes weken geleden, misschien langer.’

‘Hebt u met Natalie gepraat?’

‘Ik niet, nee. Eigenlijk hebben we geen belangstelling voor haar. Dat gokken en die link met de Russische maffia zijn niet onze jurisdictie. Dat hebben we overgedragen aan de internationale autoriteiten.’

‘Wat waren de geheimen die zijn verkocht? U zei dat ze zo belangrijk waren dat ze iets ernstigers dan 11 september konden veroorzaken.’

‘Ik overdreef niet toen ik die vergelijking met 11 september maakte.’

‘Als het zo belangrijk is, waarom willen jullie dan niet dat de fbi jullie helpt?’

‘Need to know is niet zomaar een zin die je in een film hoort, Decker. Daar is een echte reden voor.’

‘En die is?’

‘Als u het echt wilt weten, betekent dit dat we niet goed weten wie we in deze zaak kunnen vertrouwen. Hoe minder mensen ervan weten hoe beter.’

‘En door dat te doen houden jullie juist die mensen erbuiten die jullie kunnen helpen dit probleem op te lossen en ons land een nieuwe 11 september kunnen besparen,’ zei hij fel.

Ze leek niet op haar gemak door zijn opmerking, maar ging er niet tegenin.

‘Weten jullie wie de kopers zijn?’

‘Daar werken we aan.’

‘Weten jullie zeker dat het die Russische gangster niet was? Misschien gaf hij hun die geheimen in ruil voor kwijtschelding van die schulden.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Het is een feit dat die gangsters niet weten hoe ze dat soort dingen in geld moeten omzetten; dat willen ze ook niet eens proberen. Je wilt het Amerikaanse leger niet op je dak als dat niet echt noodzakelijk is. Nee, zij kregen hun geld van Dabney, en Dabney kreeg dat geld door geheimen aan iemand anders te verkopen.’

‘Een andere regering?’

‘Zeer waarschijnlijk.’

‘Waarom?’

‘Een paar redenen. Alleen een andere regering zou bereid zijn zo’n riskante operatie uit te voeren; daar zijn middelen en diepe zakken voor nodig. En alleen een andere regering zou zo op de hoogte zijn van de inlichtingenwereld dat ze konden weten welke geheimen Dabney voor hen moest stelen.’

‘Dus hij heeft niet zelf uitgekozen wat hij heeft gestolen? Dat hebben zij gedaan?’

‘Dat weten we bijna zeker. Je begint niet aan een dergelijke operatie als je niet precies krijgt wat je wilt hebben. De mensen die hierachter zitten, dat weet ik zeker, hebben Dabney precies verteld wat ze wilden hebben en ze wisten ook precies waar hij toegang toe had. Dit is heel goed gepland. Daarom denk ik dat hij hulp van binnenuit heeft gehad, en daarom wil ik ook dat zo weinig mogelijk mensen hier iets van weten. Als we zijn verraden, kunnen we nog een keer verraden worden als we de verkeerde mensen hierbij betrekken.’

‘Hebben jullie het geld getraceerd?’

‘Op het eind: tien miljoen.’

Deckers mond viel open. ‘Tien miljoen dollar! Zat die Corbett soms vierentwintig uur per dag te gokken?’

‘Hij speelde om hoge bedragen, en als je financier duizend procent rente per dag rekent, loopt het bedrag snel op.’

‘Maar als de koper die geheimen al heeft, is het dan niet te laat?’

‘Zo wordt het spel niet gespeeld, Decker. Als wij ontdekken wie dit heeft gedaan, en als dat een buitenlandse overheid is, kunnen we die rekening later nog wel vereffenen. Diplomatieke chantage is een dagelijkse praktijk tussen bondgenoten en vijanden.’

‘Maar als het een terroristische organisatie is?’

‘Om de informatie te gebruiken die Dabney heeft verkocht, moet je infrastructuur en heel veel geld hebben. Dabney werkte aan grootschalige militaire projecten: schepen, tanks en vliegtuigen. Daarom denken we dat het een andere overheid zou kunnen zijn. isil betaalt echt geen miljarden om een destroyer van de Zumwalt-klasse te bouwen.’

‘Dus u blijft op zoek naar de koper?’

‘Natuurlijk. Dat is mijn werk.’

‘En wij blijven zoeken naar de reden waarom Dabney Berkshire heeft vermoord.’

Ze bleef staan en keek hem aan. ‘En als dat iets met elkaar te maken heeft?’ vroeg ze.

‘Dan hebben we een gemeenschappelijk onderzoek. Wij zouden de samenwerking op prijs stellen.’

‘Wat lief. Vertel eens, is dat uw beste schaakzet?’

‘Nee, ik hou altijd iets achter.’

‘Jullie mogen doorgaan met wat jullie aan het doen zijn, en ik doe dat ook. Hoe klinkt dat?’

‘Geweldig. Als u het echt meent.’

‘U bent slim, dus dat mag u helemaal zelf uitzoeken,’ zei ze en ze liep bij hem vandaan. ‘Bedankt voor de koffie!’ riep ze nog over haar schouder.