Josh

Josh

Lena kwam afscheid nemen. Ze heeft haar haar geknipt. Ze is nog steeds mooi, maar lang niet zo mooi als vroeger. Ik zei dat ik het lange haar mooier vond en ze lachte en zei dat het wel weer aan zou groeien. Ze zei dat het weer lang zou zijn tegen de tijd dat ik haar weer zou zien, en dat vond ik fijn, want dat houdt in dat we elkaar hoe dan ook weer zullen zien, en daar was ik eerst niet zeker van, omdat zij straks helemaal in Londen zit en wij naar Devon gaan verhuizen, wat niet echt om de hoek is. Maar ze zei dat het niet zo ver was, maar een uur of vijf rijden of zo, en dat ze over een paar jaar haar rijbewijs zou hebben en dan naar me toe kon komen en kijken wat voor rottigheid we dan konden uithalen.

We zaten een tijdje in mijn kamer. Dat was niet zo leuk, omdat we niet goed wisten wat we moesten zeggen. Ik vroeg haar of ze nog wat had gehoord en ze keek me aan alsof ze me niet begreep en toen vroeg ik of ze nog wat over meneer Henderson had gehoord, maar toen schudde ze haar hoofd. Ze wilde er geloof ik niet over praten. Er wordt geroddeld, op school. Ze beweren dat ze hem heeft vermoord en in zee heeft gegooid. Daar klopt geen bal van, maar mocht het toch zo zijn, dan had ze groot gelijk ook.

Katie had het vreselijk gevonden als er iets met meneer Henderson zou zijn gebeurd, maar ze zal er nooit achter komen, toch? Er bestaat geen leven na de dood. Het enige wat telt zijn de mensen die achterblijven, en volgens mij zijn de dingen erop vooruitgegaan. Pap en mam zijn niet gelukkig, maar het gaat wel iets beter, ze zijn veranderd. Misschien zijn ze opgelucht? Omdat ze niet meer hoeven te piekeren over waarom Katie het heeft gedaan. Ze kunnen nu iemand de schuld geven en zeggen: daarom heeft ze het gedaan. Ze hebben weer wat vastigheid, merkte iemand op, en dat begrijp ik wel, hoewel ik niet denk dat ik er ooit iets van zal snappen.