Erin

Erin

Alles was mogelijk. Als je het geluid van hoeven hoort, verwacht je paarden te zien, maar het zouden ook zebra’s kunnen zijn. Daar moet je rekening mee houden. En daarom, terwijl Sean met Callie naar Hendersons huis ging, werd ik erop uitgestuurd om met Louise Whittaker te praten over de ‘confrontatie’ die ze met Lena had gehad, even voordat laatstgenoemde was verdwenen.

Toen ik aankwam bij haar huis, deed zoals altijd Josh open. En, ook zoals altijd, keek hij me verschrikt aan. ‘Wat is er?’ vroeg hij. ‘Is Lena terecht?’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Nog niet. Maar maak je maar geen zorgen...’

Hij draaide zich mismoedig om. Ik liep achter hem aan naar binnen. Onder aan de trap keek hij me aan. ‘Komt het door mijn moeder dat ze is weggelopen?’ vroeg hij, zijn wangen roze gekleurd.

‘Hoe kom je daar nou bij, Josh?’

‘Mijn moeder heeft lelijk tegen haar gedaan,’ antwoordde hij nors. ‘Nu Lena’s moeder er niet meer is, geeft ze Lena overal de schuld van. Echt stom. Het was net zo goed mijn schuld, maar ze geeft haar overal de schuld van. En nu is Lena weg,’ zei hij, met hoge stem. ‘Ze is gewoon weg.’

‘Met wie sta je te praten, Josh?’ riep Louise van boven. Haar zoon deed net alsof hij haar niet hoorde, dus gaf ik antwoord. ‘Met mij, mevrouw Whittaker, brigadier Morgan. Mag ik even boven komen?’

Louise had een oud, grijs joggingpak aan. Ze droeg haar haar in een staart en haar gezicht was lijkbleek. ‘Hij is boos op me,’ zei ze, bij wijze van begroeting. ‘Hij denkt dat Lena vanwege mij is weggelopen. Hij denkt dat het mijn schuld is.’ Ik liep achter haar aan de overloop op. ‘Hij verwijt het mij, ik verwijt het Nel, ik verwijt het Lena, en zo gaat het maar door.’ Ik bleef bij de deur van de slaapkamer staan. De kamer was bijna leeg, het bed was afgehaald, de kast uitgeruimd. Op de zachtlila muren zaten restjes van haastig verwijderde plakgum. Louise glimlachte mat. ‘Kom maar binnen. Ik ben bijna klaar.’ Ze ging op de grond zitten en begon boeken in een verhuisdoos te stoppen, iets waar ze vast mee bezig was geweest toen ik aanbelde. Ik hurkte naast haar neer om te helpen, maar voordat ik een boek had kunnen pakken, legde ze haar hand stevig op mijn arm. ‘Laat maar. Ik doe het liever zelf.’ Ik ging staan. ‘Ik bedoel het niet rot,’ zei ze, ‘maar ik heb liever niet dat vreemden aan haar spullen zitten. Gek, hè?’ vroeg ze, met de tranen in haar ogen. ‘Maar ik wil dat alleen zíj ze heeft aangeraakt. Ik wil dat er iets van haar overblijft, op de boekomslagen, op de lakens, in haar borstel...’ Ze haalde diep adem. ‘Ik schiet niet erg op. Niet met doorgaan met leven, niet met dingen loslaten, met niets eigenlijk...’

‘Dat verwacht ook niemand van u,’ zei ik zacht. ‘Nog...’

‘Nog niet? Dat betekent dat ik me op een gegeven moment anders zal gaan voelen. Maar wat mensen niet schijnen te beseffen, is dat ik me zo wíl blijven voelen. Dat kan toch niet anders? Mijn verdriet is goed. Het... is op de juiste manier zwaar, het drukt net genoeg op mijn schouders. Mijn kwaadheid is helder, die pept me op. Maar goed...’ Ze zuchtte. ‘Alleen vindt mijn zoon nu dat Lena door mijn schuld vermist wordt. Ik vraag me soms af of hij misschien denkt dat ik Nel Abbott van het klif heb geduwd.’ Ze haalde haar neus op. ‘Hij vindt het in elk geval wel mijn schuld dat Lena moederziel alleen is achtergebleven.’

Ik stond midden in de kamer, mijn armen over elkaar geslagen zodat ik maar niets zou aanraken. Alsof het een plaats delict was en ik geen sporen wilde achterlaten.

‘Ze heeft geen moeder meer, nee,’ zei ik, ‘maar hoe zit het met haar vader? Gelooft u dat Lena geen idee heeft wie haar vader is? Weet u misschien of Katie en zij er ooit over hebben gesproken?’

Louise schudde haar hoofd. ‘Ik weet bijna zeker dat ze het niet weet. Dat heeft Nel altijd beweerd. Ik vond het maar vreemd. Maar Nel deed als moeder heel veel rare dingen, en niet alleen rare dingen, maar ook onverantwoordelijke. Stel dat er een erfelijke ziekte was of zo? Het leek mij sowieso niet eerlijk tegenover Lena, het kind kreeg de kans niet om haar vader te leren kennen. Als ik erop aandrong, en dat heb ik vaak gedaan toen we nog goed met elkaar omgingen, zei ze altijd dat het een onenightstand was geweest, een man die ze had ontmoet toen ze in New York woonde. Ze beweerde dat ze zijn achternaam niet wist. Toen ik er later over nadacht, besefte ik dat ze had gelogen, want ik heb een foto gezien van Nel toen ze in haar eerste woning in Brooklyn trok, en haar T-shirt zat toen strak om haar zwangere buik gespannen.’

Louise hield op met boeken stapelen. Ze schudde weer haar hoofd. ‘Wat dat betreft heeft Josh wel gelijk. Lena ís alleen. Het enige familielid dat ze nog heeft is die tante. Tenzij er nog iemand is van wie ik nog nooit heb gehoord. En wat mannen betreft...’ Ze glimlachte wrang. ‘Nel heeft me ooit toevertrouwd dat ze alleen maar met getrouwde mannen naar bed ging, omdat die discreet waren, geen eisen stelden en haar verder met rust lieten. Ze hield die affaires stil. Ze zal ongetwijfeld minnaars hebben gehad, maar dat hield ze altijd voor zichzelf. Ze was altijd alleen. Alleen of samen met haar dochter.’ Ze zuchtte zacht. ‘De enige man om wie Lena ooit een beetje scheen te geven was Sean.’ Ze kreeg een kleur toen ze dat zei en draaide haar hoofd weg, alsof ze zojuist haar mond voorbij had gepraat.

‘Sean Townsend? Mevrouw Whittaker... Louise... Meen je dat nou?’ Ze reageerde niet. ‘Louise?’ Ze stond op om nog wat boeken uit de boekenkast te halen. ‘Wat wil je daarmee zeggen? Dat er iets... onbehóórlijks tussen Sean en Lena speelde?’

‘Jezus, nee!’ Ze lachte schel. ‘Niet met Lena.’

‘Niet met Lena? Met Nel dan? Ga je me nou vertellen dat Sean iets met Nel had?’

Louise perste haar lippen op elkaar en draaide haar hoofd weg zodat ik de uitdrukking op haar gezicht niet kon zien.

‘Want dat zou hoogst ongepast zijn. Als hij de verdachte omstandigheden rond de dood van iemand onderzoekt met wie hij een relatie heeft gehad, zou dat...’

Tja, wat zou dat dan zijn? Onprofessioneel, onfatsoenlijk, een ontslagreden? Dit kon niet waar zijn. Hij zou dat absoluut nooit hebben gedaan, hij had dat nooit voor me verborgen kunnen houden. Ik zou dat hebben gezien, het zou me zijn opgevallen, toch? En plotseling zag ik hem weer voor me, de eerste keer dat ik hem zag, op de oever van de poel met Nel Abbott aan zijn voeten, zijn hoofd gebogen, alsof hij voor haar bad. Zijn waterige ogen, zijn trillende handen, zijn afwezige manier van doen, zijn bedroefdheid. Maar dat was toch zeker vanwege zijn moeder?

Louise ging zonder iets te zeggen door met boeken inpakken.

‘Zeg,’ zei ik, harder pratend om haar aandacht te krijgen, ‘als jij wist dat er een soort relatie tussen Sean en Nel bestond, dan...’

‘Ho ho, dat heb ik niet gezegd,’ zei ze terwijl ze me recht aankeek. ‘Zoiets heb ik helemaal niet gezegd. Sean Townsend is een goed mens.’ Ze stond op. ‘Nou, ik heb het erg druk, brigadier. U kunt maar beter gaan.’