Nickie

Nickie

Sommigen gingen vrijwillig het water in en anderen niet, en als je het Nickie vroeg – niet dat iemand het haar zou vragen, want dat had nog nooit iemand gedaan – had Nel Abbott zich hevig verzet. Maar niemand zou het haar vragen en niemand zou naar haar luisteren, dus had het voor haar geen nut om iets te zeggen. En al helemaal niet tegen de politie. Ook als ze nooit ellende met hen zou hebben gehad, zou ze het nog niet tegen hen zeggen. Veel te gevaarlijk.

Nickie woonde boven de kruidenier; ze had één kamer, een lange, smalle keuken en een piepklein badkamertje. Niet veel bijzonders dus en al helemaal niet op haar leeftijd, maar ze kon in een lekkere fauteuil voor het raam naar het stadje kijken, en daar zat ze dan ook vaak. Ze at daar en soms sliep ze er ook, want tegenwoordig sliep ze amper, dus had het weinig zin om naar bed te gaan.

Ze zat naar alles te kijken en als ze het niet zag, dan voelde ze het wel. Zelfs nog voordat de zwaailichten op de brug te zien waren geweest, had ze iets gevoeld. Ze had er geen idee van gehad dat het om Nel Abbott ging, niet meteen. Mensen denken dat helderzienden alles duidelijk zien, maar zo eenvoudig ligt het niet. Wat ze wel wist, was dat iemand weer was gaan zwemmen. Ze keek toe met de lichten uit: een man kwam met twee honden de treden op rennen, daarna kwam er een auto aanrijden; geen echte politiewagen, een gewone donkerblauwe. Ze vermoedde dat het inspecteur Sean Townsend zou zijn, en ze had gelijk. Samen met de man met de honden liep hij de trap af, en toen kwamen de hulptroepen eraan met hun zwaailichten aan, maar zonder sirene. Dat was ook nergens voor nodig. Er was geen haast bij.

Gisteren was ze bij zonsopgang melk en de krant gaan kopen en was het hét gesprek van de dag geweest in de winkel. Iedereen zei dat het er wéér een was, de tweede al dit jaar, maar toen ze zeiden over wie het ging, toen ze zeiden dat het Nel Abbott was, wist Nickie dat de tweede een heel ander geval was dan de eerste.

Ze was bijna van plan om op Sean Townsend af te stappen en het hem te vertellen. Maar hij mocht dan een aardige en beleefde jongeman zijn, hij was wel een diender, en een zoon van zijn vader, dus niet te vertrouwen. Nickie zou het zelfs helemaal niet in overweging hebben genomen als ze geen zwak had gehad voor Sean. Hij had zelf een hoop narigheid achter de kiezen en wie weet wat er nog meer was gebeurd, en hij was als enige erg vriendelijk tegen haar geweest toen ze was opgepakt.

De tweede keer dat ze was opgepakt, moest ze erbij zeggen. Dat was alweer even geleden, een jaar of zes, zeven. Ze deed het werk eigenlijk niet meer nadat ze wegens oplichting was veroordeeld, ze had alleen nog een paar vaste klantjes en de heksenploeg die af en toe langskwam om Libby en Mary en de andere vrouwen van het water te herdenken. Ze legde soms tarotkaarten, deed in de zomer af en toe een seance, en soms werd ze gevraagd om contact te leggen met een familielid of een van de zwemmers. Maar ze had al heel lang niet meer geadverteerd.

Maar toen kortten ze haar opnieuw op haar uitkering en dus moest Nickie wel weer aan de slag. Met hulp van een vrijwilliger in de bibliotheek had ze een site gemaakt waarop ze vijftien pond voor een tarotlezing van een halfuur vroeg. Echt waar voor je geld, want die Susie Morgan van de tv, die nog voor geen centimeter paranormaal was, rekende zo’n dertig pond voor twintig minuten, en dan kreeg je niet eens haarzelf te spreken, alleen maar iemand van haar ‘paranormale team’.

De site bestond nog maar een paar weken toen een toezichthouder haar bij de politie had aangegeven omdat ze ‘niet voldeed aan de vereisten in het Consumentenrecht’. Het Consumentenrecht maar liefst! Nickie zei dat ze niet wist dat ze ergens aan moest voldoen; de politie legde uit dat de wet was veranderd. En hoe, had ze gevraagd, had zij dat kunnen weten? Dat vonden ze uiteraard hilarisch. We dachten dat je dat wel had kunnen zien aankomen! Kun je dan alleen in de toekomst kijken? Niet in het verleden?

Alleen inspecteur Townsend – toen nog gewoon agent – had niet gelachen. Hij was aardig geweest en had uitgelegd dat het door de nieuwe eu-richtlijnen kwam. De eu-richtlijnen! Consumentenbescherming! Vroeger werden mensen als Nickie veroordeeld (omgebracht) vanwege de Wet tegen hekserij en de Wet tegen oplichterspraktijken door helderzienden. Nu voldeden ze niet meer aan de Europese eisen. Erger kon niet.

Dus doekte Nickie de site op, ze wilde niets meer met het internet te maken hebben en besloot zoals voorheen te werk te gaan, alleen had bijna niemand meer belangstelling.

Het feit dat ze Nel in het water hadden gevonden, had haar eerlijk gezegd wel geraakt. Ze had er een naar gevoel over. Niet dat ze zich schuldig voelde, want het was niet Nickies schuld. Toch vroeg ze zich af of ze te veel had gezegd, te veel had verraden. Maar ze konden niet zeggen dat zij ermee was begonnen. Nel Abbott had al met vuur gespeeld; ze had een obsessie met de rivier en zijn geheimen gehad, en dat soort obsessies loopt altijd slecht af. Nee, Nickie had nooit tegen Nel gezegd dat ze zich in de nesten moest werken, ze had haar alleen een zetje in de juiste richting gegeven. Bovendien had ze haar nog gewaarschuwd ook. Maar niemand luisterde ooit naar haar. Nickie zei altijd dat er mannen in het stadje woonden die je al na één blik aan de schandpaal nagelden, en dat was altijd al zo geweest. Mensen deden net of ze niets zagen, ja toch? Niemand wilde erbij stilstaan dat het water in de rivier vermengd was met het bloed en het gal van vervolgde vrouwen, ongelukkige vrouwen; ze dronken er elke dag van.