2015

Jules

Je wilde me wat vertellen, hè? Wat was het eigenlijk? Ik heb al een tijdje mijn hoofd niet meer bij het gesprek. Ik kon me niet meer concentreren, dacht aan andere dingen, was ergens anders mee bezig, ik luisterde niet en raakte de draad kwijt. Nou, je hebt mijn aandacht weer weten te trekken. Alleen heb ik wel het gevoel dat ik een paar belangrijke dingen heb gemist.

Toen ze het me kwamen vertellen, was ik kwaad. Aanvankelijk was ik opgelucht, want als er opeens twee politiemensen op de stoep staan, terwijl jij net je treinkaartje aan het zoeken bent omdat je op het punt staat om naar je werk te gaan, slaat de angst je om het hart. Ik was bang dat er wat was gebeurd met iemand om wie ik geef: mijn vrienden, mijn ex, mijn collega’s. Maar om hen ging het niet, zeiden ze, het ging om jou. Dus was ik heel even opgelucht, maar toen vertelden ze me wat er was voorgevallen, wat je had gedaan, dat je het water in was gegaan, en toen werd ik laaiend. Laaiend, maar ook bang.

Ik was aan het bedenken wat ik tegen je zou zeggen zodra ik daar aan zou komen; dat ik wist dat je het alleen maar had gedaan om mij te pesten, om me van streek te maken en bang, om mijn leven overhoop te halen. Om mijn aandacht te trekken en me te krijgen waar je me hebben wilde. Nou, het is je gelukt hoor, Nel. Ik bevind me nu op de plek waar ik nooit naar terug wilde keren, belast met de zorg voor je dochter, bezig om jouw rotzooi op te ruimen.