Erin

Erin

Toen we weggingen zat Josh op de stoep tegenover het huis. Hij keek toe hoe we naar de auto liepen, en zodra we daar vlakbij waren, stak hij snel over en ging het huis in. De inspecteur, geheel in gedachten verzonken, had het schijnbaar niet opgemerkt.

‘Ze “zou doorgaan totdat Nel had geboet voor wat ze had gedaan”?’ haalde ik Louise aan toen we bij de auto waren. ‘Komt dat bedreigend over op jou?’

Sean keek me met zijn bekende nietszeggende blik aan, die irritante uitdrukking van er niet helemaal bij zijn. Hij antwoordde niet.

‘Het is toch gek dat Lena daar niets over heeft gezegd? En Josh dan, die zei dat ze allemaal lagen te slapen? Dat was wel zo overduidelijk een leugen...’

Hij knikte even. ‘Ja, daar leek het wel op. Maar ik zou niet te veel waarde hechten aan wat rouwende kinderen je vertellen,’ zei hij rustig. ‘Geen idee wat hij voelt of wat hij denkt, of wat hij vindt dat hij wel of niet zou moeten zeggen. Hij is zich ervan bewust dat wij weten dat zijn moeder iets tegen Nel had, en ik denk dat hij bang is dat zij er straks de schuld van krijgt, en dat hij haar kwijtraakt. Hij is al zoveel kwijt.’ Hij was even stil. ‘En wat Lena betreft, als ze inderdaad zo over haar toeren was als Louise deed overkomen, dan bestaat de kans dat ze het zich niet eens meer goed herinnert, misschien weet ze alleen nog dat ze erg overstuur was.’

Ik vond het zelf erg moeilijk om Louises beschrijving van hoe Lena die dag op haar was overgekomen – brullend als een gewond dier – overeen te stemmen met het vaak eenzelvige en soms zelfs valse meisje dat wij hadden gesproken. Ik vond het zeer eigenaardig dat ze zo heftig had gereageerd op de dood van haar vriendin, terwijl ze zich zeer beheerst had gedragen toen haar moeder bleek te zijn overleden. Kon het zijn dat Lena dusdanig was aangedaan door Louises verdriet, door Louises overtuiging dat Nel schuld had aan Katies dood, dat zij het zelf ook was gaan geloven? Er liep een rilling over mijn rug. Het leek mij onwaarschijnlijk, maar stel dat Lena, net als Louise, haar moeder schuldig achtte aan Katies dood? En stel dat ze daar iets aan had willen doen?