91

Craig was al halverwege de trap naar zijn appartement toen hij een deur hoorde opengaan. Er kwam iemand hinkend naar het trappenhuis. ‘O, hallo,’ zei hij, toen hij haar herkende, en hij verborg zijn gezicht weer in zijn met dons gevoerde jack, dat hij had uitgetrokken. Hij zag schrik en afschuw in haar ogen.

‘Allemachtig,’ zei Deb, terwijl ze naar hem toe hobbelde. Craig hield zijn ene hand tegen zijn achterhoofd, zijn jack in de andere, en drukte zijn gezicht zo diep mogelijk in de voering, tot hij vreesde dat de kleine ganzenveertjes hem zouden smoren. ‘Wat hebben ze met je gedaan, verdomme?’

Ze sleurde hem haar appartement binnen, zo haastig als een meisje op krukken dat maar kon, gooide de deur achter hem dicht en duwde hem naar haar slaapkamer, waar ze zo te zien nog niets had gedaan – niet de lakens verschoond, niet het bed opgemaakt – sinds ze hem daar de vorige dag wakker had gemaakt.

‘Het lijkt erger dan het is,’ zei Craig, maar hij wist dat zijn stem gedempt klonk door het jack, en dat zijn achterhoofd onder het bloed zat. Misschien had ze geen idee wat hij tegen haar zei.

‘O, mijn god,’ riep ze maar steeds. ‘O, mijn god. O, mijn god. Ik ben zo terug. Ik zal een paar handdoeken halen.’

Craig voelde zich schuldig dat hij haar handdoeken zou verpesten met zijn bloedneus en haar lakens bedierf met het bloed dat in zijn nek liep, maar toch liet hij zich met een klap achterover op het bed vallen. De kamer draaide om hem heen als een warm bad. Nooit in zijn leven had een bed zo heerlijk aangevoeld. Het was geweldig als ze handdoeken zou brengen, dacht hij, maar net zo geweldig als iemand gewoon het licht zou uitdoen en hem hier voor eeuwig zou laten liggen.

‘Hier!’ riep ze, en ze gooide hem de handdoeken toe. En toen nog eens: ‘O, mijn god!’

‘Het is alleen maar een bloedneus. Hooguit een gebroken neus,’ zei Craig, hoewel hij zo nasaal klonk dat hij er wel van uit moest gaan dat ze hem niet zou kunnen verstaan. ‘Geen punt. Dat heb ik wel eerder gehad. Er moet gewoon een verbandje om als hij gebroken is. En misschien heb ik een paar blauwe ogen.’

Hij haalde het jack van zijn gezicht, greep een handdoek en hoorde aan haar onderdrukte kreet dat hij inderdaad twee blauwe ogen had.

‘Wat is er gebeurd?!’ vroeg ze, zo ernstig dat Craig opeens moeite had niet te lachen. Hij drukte de handdoek nog steviger tegen zijn gezicht. Hij kon de sneeuw bijna horen vallen buiten het raam. Die vlokken, zo groot als kleine handjes, hadden hem de hele weg vanaf Greek Row op zijn kop gemept. En de hele weg had hij de verschrikte kreten van de meisjes gehoord als ze het kleine rode bloedspoor zagen dat hij achterliet in de sneeuw, en het onthutste ‘Jezus, man!’ van de jongens. Al die tijd had hij dezelfde dubbele neiging gehad om te gaan lachen en tegelijk iemand op zijn smoel te slaan. Dat gevoel moesten boksers ook hebben, dacht hij, die geweldige vreugde bij de gedachte aan lichamelijk geweld, samengebald in één diep fysiek verlangen.

Maar hij deed niets. Hij liep gewoon door, lachend en misschien ook huilend (waren dat tranen of bloed, en wat was nog het verschil?) toen hij terugdacht aan het moment waarop ze één blik op hem had geworpen en er meteen vandoor was gegaan. Ze was niet dood. Hij had haar met zijn eigen ogen gezien. Dat leugenachtige, verraderlijke kreng was helemaal niet dood! Zij was het die hem steeds had opgebeld. Die ansichtkaarten kwamen van haar. Dat mooie meisje, zijn grote liefde, die hij de dood in had gejaagd, was weer tot leven gekomen.

Deb vertrok en kwam weer terug met iets dat eruitzag als een washandje vol stenen of ijsblokjes. Ze kwam naast hem op bed zitten, haalde voorzichtig de handdoek van zijn gezicht en liet haar kleine, ijzige verrassing naar zijn neus zakken, terwijl ze troostende en verontwaardigde geluidjes maakte en een verklaring van hem eiste die hij haar of wie dan ook onmogelijk kon geven, omdat er geen woorden waren om zoiets uit te leggen.