84

Het lampje van Shelly’s antwoordapparaat knipperde zo snel en chaotisch dat ze niet eens de moeite nam het aantal berichten te tellen dat op haar wachtte. Ze drukte op play, trok een keukenstoel bij het telefoontafeltje en ging zitten om haar laarzen los te rijgen.

‘Wij weten dingen over jou,’ klonk het eerste bericht, gevolgd door een piep. Een jonge vrouwenstem. Niet bekend, maar ook geen volslagen vreemde. Shelly liet haar veters rusten en plantte haar voeten naast elkaar op de grond.

‘Wij weten dingen over jou. Jij niet over ons. Wij zijn slimmer dan jij denkt. Je kunt deze nummers niet traceren.’ Een geamuseerd lachje, gevolgd door een piep, en toen: ‘We hebben een verrassing voor je. Een helebóél verrassingen.’

Piep.

‘Shelly? Met Rosemary. Gaat het wel goed met je, schat? Ik maakte me zo ongerust na ons laatste gesprek. Alles wordt wel weer normaal, geloof me, maar is het geen goed idee dat je een tijdje bij ons komt logeren totdat het stof is opgetrokken? Ik heb de kinderen al gezegd dat je komt logeren en ze vonden het geweldig. Alsjeblieft?’

Piep.

‘Verrassing!’

Een andere vrouwenstem, deze keer. Lager, meer sexy. Rustiger, ook.

Piep.

‘Misschien moet je je huis eens doorzoeken. Er ligt een cadeautje voor je. In de slaapkamer. Daar heb je je cadeautjes toch het liefst?’

Shelly stond op.

Piep.

‘Goed zo. Ga maar eens kijken.’

‘Hé, Shelly. Doorlopen.’ Josie. Shelly had het niet kunnen bewijzen – te weinig woorden – maar iets in het ritme en de manier waarop ze haar medeklinkers uitsprak, voor op de tong, tegen de tanden, klonk verontrustend bekend.

Piep.

‘Mi... auw!’ Gelach, hysterisch gelach, maar Shelly rende al naar haar slaapkamer, terwijl het gelach als een regen van glas over haar neerdaalde.

Piep.

‘Kom dan, poes, poes, poes.’

Piep.

‘Jij bent de volgende, trut, als je niet uitkijkt. Het wordt tijd dat je uit de stad verdwijnt. En denk maar niet dat je deze gesprekken kunt traceren, want dat lukt zelfs de politie niet, en er is geen...’

Shelly begon te gillen. Ze rukte aan het touw dat aan de lamp boven haar bed was gebonden en om de nek van haar kat gewikkeld. Ze maakte zijn slappe lijfje los, wiegde hem in haar armen en schreeuwde zijn rare, stomme naam naar het uitdrukkingsloze kopje, waarvan de tong zwart en opgezwollen uit het bekje bungelde en de glazige ogen in het niets staarden.