79

‘Ben jij Craig?’ vroeg Shelly aan de jongen bij de open deur in de gang, hoewel hij niet leek op de student die ze zich herinnerde. Hij was knap, met kort opgeschoren haar en een gezicht als uit marmer gehouwen, de all-American boy waarover ze vroeger fantaseerde toen ze nog een tiener was, maar die ze in werkelijkheid nooit was tegengekomen.

Wie er nog het meest op had geleken was Chip Chase, met wie ze naar het eindfeest van school was gegaan en die langer haar had dan zijzelf. Shelly had gedaan alsof ze dat heel mooi vond, en met haar vingers door zijn lange, donkerbruine lokken gestreken, maar eigenlijk hield ze er niet van.

Deze student leek niet op de langharige jongen die Shelly bij het ongeluk had gezien. Hij deed haar eerder denken aan haar eigen broer. Hij had haar broer kúnnen zijn, als Richie was blijven leven. Als hij negentien was geworden. Maar hij had voor de mariniers gekozen, niet voor de universiteit. Josies woord ‘inwisselbaar’ kwam weer bij haar op.

‘Nee,’ zei de jongen. ‘Craig staat onder de douche.’

‘O. Ik wilde hem graag spreken,’ zei Shelly tegen deze geestverschijning van haar broer, en hij opende de deur om haar binnen te laten.