101

‘Hé, Perry.’

Het voelde als een cliché: alsof zijn hart een slag miste of een sprongetje maakte. Was hij zich ooit zo bewust van die spier in het midden van zijn lichaam als wanneer Nicole Werner voor hem stond?

Hij voelde nu alle vier de kamers tegelijk, het bloed dat erin en eruit stroomde, de kleppen die open- en dichtgingen.

Ze droeg een smoezelig sweatshirt vanavond, net als die keer dat hij haar op de treden van Godwin Hall had gevonden toen ze zo’n heimwee had en bijna in tranen was. Haar haar was slordig in een mislukte paardenstaart gebonden. Losse lokken vielen rond haar gezicht, maar niet artistiek, zoals het effect dat ze soms probeerde te bereiken nadat ze – zoals hij vermoedde – uren voor de spiegel had gestaan om de mooiste gouden draden uit het geheel los te maken.

Ze droeg ook geen oorbellen, zoals anders; de kleine gaatjes in haar oorlellen waren vreemd, maar best mooi, vond Perry. Hij keek ernaar.

Gaatjes in je oren, een van die honderden vreemde meisjesdingen. Hij herinnerde zich dat hij Mary ooit had gevraagd of dat geen pijn deed, je oren laten doorboren. Mary had met haar ogen gerold, met haar wimpers geknipperd en gezegd: ‘O god, Perry, ik kan je niet eens vertéllen hoe pijnlijk dat is!’

‘Mag ik binnenkomen?’

‘Waarom?’

Ze haalde haar schouders op.

‘Oké,’ zei hij. ‘Kom maar binnen.’ Hij stapte opzij, draaide zich om en ging zuchtend aan zijn bureau zitten. Nicole liet zich op de rand van Craigs bed zakken, tegenover hem.

‘Wat heeft dit voor zin?’ vroeg hij haar, zonder haar aan te kijken. ‘Waarom doen we dit?’

Ze zweeg zo lang dat hij zich eindelijk omdraaide. Nicole staarde naar de vloer, maar hij zag dat ze glimlachte.

‘Je bent toch niet ziek, Nicole?’

Ze keek hem aan en leek haar glimlach op te bergen, zodat hij hem niet kon zien. ‘Geestesziek of zoiets, bedoel je?’ vroeg ze.

Perry haalde zijn schouders op. ‘Oké,’ zei hij. ‘Misschien, ja. Geestesziek.’

‘Of bedoel je boosaardig?’

‘Oké,’ zei hij weer. ‘Dat klinkt goed, Nicole. Boosaardig.’

Ze leek ineen te krimpen door de woede in zijn stem, en hij had meteen spijt, maar hij kon het niet meer terugnemen.

Ze stond op en deed een stap naar hem toe. ‘En jij dan?’ vroeg ze. ‘Ben jij soms geestesziek, of boosaardig?’

Perry draaide haar weer zijn rug toe, plantte zijn ellebogen op zijn bureau en legde zijn hoofd in zijn handen. Zoals hij al had verwacht, kwam ze achter hem staan en legde haar handen op zijn schouders.

Hij voelde haar koele, gladde vingers vlak bij zijn nek. En zijn hart... die zoete pijn, vol verwachting en angst. Als Mary hem had meegesleept, had hij die meisjes wel gezien, in het winkelcentrum (hoe heette die winkel, Claire’s?), waar kleine pistooltjes tegen hun oorlellen werden gedrukt. Ze krompen ineen, slaakten een kreet, kregen tranen in hun ogen, maar lachten wel.

Hij voelde haar adem in zijn nek, vlak voor haar kus. En toen hij opstond en zich naar haar omdraaide, leek het heel even of hij wist wat hij in haar ogen zag, en op haar gezicht. Het sneed hem bijna de adem af.

Hij herinnerde zich (of was het gebeurd in zijn verbeelding?) dat hij zich ooit had omgedraaid in de gang van Bad Axe High. Mary had hem een arm gegeven en trok hem naar zich toe, maar hij zag een schaduw achter hen, en om de een of andere reden draaide hij zich om en ontdekte Nicole, met een armvol boeken.

Ze stond daar maar, en keek naar hen met een diep droevige uitdrukking op haar gezicht, alsof ze getuige was van haar eigen dood of de dood van iets waar ze haar hele leven van had gehouden.

Hij knikte naar haar en meteen was die uitdrukking weer verdwenen, om plaats te maken voor haar leuke lachje. Zo lang als hij zich kon herinneren had Perry die wisselende stemmingen over haar gezicht zien trekken, als de standen van de maan.

Ze had zich omgedraaid en was de andere kant op gelopen. Op dat moment besefte hij dat Mary ook over haar schouder had gekeken. Ze snoof. Toen trok ze Perry’s arm nog dichter naar zich toe en fluisterde: ‘Dat meisje is verliefd op je. Altijd al geweest.’