53

‘Met wie spreek ik?’ vroeg Craig. Zijn hand beefde, maar hij wist de telefoon tegen zijn oor te houden. De wekker op zijn ladekast gaf 12.00 aan. Middernacht? Nee, buiten scheen een bleek zonnetje. Het moest middag zijn. Hij had de wekker gezet op negen uur ’s ochtends en hij herinnerde zich dat het ding was afgegaan en dat Perry de voordeur achter zich had dichtgetrokken toen hij naar college vertrok. Maar daarna moest hij de wekker hebben afgezet en weer in slaap zijn gevallen.

Er kwam geen antwoord vanaf de andere kant van de lijn.

‘Met wie?’ vroeg Craig nog eens. Hij hoorde iemand ademen en luisterde scherp. Ten slotte kwam hij overeind en masseerde zijn slaap met zijn vrije hand. Hij probeerde te zwijgen en alleen te luisteren, maar onwillekeurig vroeg hij toch, heel zacht: ‘Nicole? Ben jij dat?’

Er klonk een hoge, wilde schaterlach. ‘Nee, idioot! Je spreekt met Alice! Je was Álice toch niet vergeten?’ En de verbinding werd verbroken.

Craig sprong uit bed, met bonzend hart, en rende het appartement uit, naar de gang. De deur viel achter hem in het slot.