110

In elke straat van de stad was wel een trieste herinnering te vinden: het bankje waarop ze hadden gezeten, kijkend naar andere studenten die voorbijkwamen met rugtassen, korte rokjes en iPods; de boom waaronder ze hadden staan schuilen in een stortbui, lachend, kussend en kauwend op kaneelkauwgom; de boekwinkel waar hij die dichtbundel van Pablo Neruda voor haar had gekocht, en dat afgrijselijke sportcafé waar ze voor het eerst hand in hand hadden gezeten. Het heette nu anders, maar vanbuiten zag het er nog hetzelfde uit. Of de nep-Griekse zuilen die zogenaamd het dak van de Llewellyn Roper Library ondersteunden, en Grimoire Gifts, waar hij een ring van barnsteen voor haar had gekocht, in een zilveren vatting, een bolletje oeroud sap met een kleine, prehistorische fruitvlieg die er voor eeuwig in gevangen was geraakt.

En de Starbucks waar ze avond aan avond hadden zitten studeren zonder ooit een boek open te slaan.

‘Rustig aan, jongen,’ zei Craigs vader, die naast hem zat.

‘Sorry, pa,’ antwoordde Craig. Zijn vader was al jaren blind, en een van zijn grootste angsten was dat hij bij een ongeluk betrokken zou raken dat hij niet had zien aankomen.

Craig vond het jammer dat zijn vader niet kon zien wat hijzelf nu zag. De schoonheid ervan, zowel vreemd als vertrouwd. De meisjes in hun korte rokjes, de jongens met hun rare haar.

‘Je kent het niet meer terug,’ had Debbie gezegd. Ze woonde er nog steeds en werkte bij het academisch ziekenhuis. Ze was arts geworden, en in de loop van de jaren was ze Craigs beste cybervriendin gebleven. Ze mailden elke week, hoewel ze elkaar de afgelopen tien jaar maar een handvol keren hadden gezien, op plekken waar ze toevallig naartoe vlogen. Haar man was ook dokter. Craig was inmiddels getrouwd in New Hampshire en had twee kinderen en een huisje tegen een kleine berg. Voor zijn vader had hij een kleine stevige blokhut op het terrein gebouwd.

‘Je moet niet komen, Craig. Ik bedoel, ik zou je heel graag zien, maar je hebt geen idee. Je zou totaal van slag raken, niet omdat je je alles weer herinnert, maar juist het tegendeel.’

Craig had nu een gezin. Hij had een boek geschreven dat was uitgegeven, hij had de wereld rondgereisd om het boek te promoten, en hij was hier nooit meer terug geweest.

Nu wel.

En Debbie vergiste zich.

Hij herinnerde zich alles nog. Er was helemaal niets veranderd. Hij had blind kunnen zijn, zoals zijn vader, of zijn ogen kunnen dichtdoen, en nog zou hij zonder probleem de weg hebben gevonden naar Godwin Honors Hall of het appartement waar hij met Perry had gewoond.

Hij had de deur kunnen openen, en daar zou Perry hebben gezeten, met een opengeslagen boek en een boterham. Hé, man, zou hij hebben gezegd, zonder op te kijken. En Craig, ouder en stomverbaasd, was in de deuropening blijven staan en zou hem hebben aangestaard, dankbaar en geschrokken tegelijk dat hij Perry nog altijd aantrof, levend en wel.

Craig reed wat langzamer en wreef zich in zijn ogen, zodat hij om zich heen kon kijken. Hij zocht naar Perry, besefte hij, maar op elke hoek leek een meisje de straat over te steken, arm in arm met een jongen. De stoepen glansden en de hemel was net zo bleek en leeg als altijd, in deze tijd van het jaar. De oude man die zijn vader nu was, zat te hoesten in een Kleenex, en Craig, die even vergat dat hij niets kon zien, zei ‘Kijk!’ toen er weer zo’n schoonheid voor hun auto overstak, luisterend naar muziek op haar iPod, terwijl ze bij zichzelf het nummer meezong.

De motor van de auto zoemde, Craigs vader zat nog steeds te hoesten, en opeens... daar was ze! Dat mooie meisje, dat haar haar over haar schouder gooide, een blik in Craigs richting wierp, heel even oogcontact maakte en toen weer wegkeek.