66

‘Ik hou van je,’ zei Nicole nog eens. Ze kneep haar ogen dicht en kuste hem. ‘Ik hou van je, en ik hou van je, en ik hou van je. Maar nu moet ik weg.’

Hij keek naar haar kleine, strakke, volmaakt gladde lichaam toen ze zich van zijn bed liet glijden en de zwarte jurk aantrok die ze had gekocht voor het belachelijke ritueel van haar damesdispuut, die avond. Afgezien van de meisjes die uit de dood werden opgewekt en witte jurken droegen, moest iedereen in het zwart komen. Degenen die al waren wedergeboren of het ritueel nog moesten ondergaan, waren de ‘nabestaanden’.

Belachelijk, dacht hij nog eens, hoewel hij met waardering naar de jurk keek die Nicole van het hangertje haalde waaraan ze hem zorgvuldig had opgehangen toen ze binnenkwam. En nog belachelijker was dat ze het serieus hun ‘Ontwaken’ noemden, terwijl het ging om een ontgroening.

Maar Craig nam zich voor er geen woord meer over te zeggen. Alleen buitenstaanders zagen hoe absurd dit was. Nicole zou het net zo absurd vinden dat hij en zijn ploeggenoten elkaar, als ritueel, keihard op de billen sloegen na een atletiekwedstrijd. Craig dacht aan de schrijversconferenties waar hij weleens met zijn vader naartoe ging (van die lusteloze dichters en romanschrijvers, die rondliepen met glazen wijn en in leer gebonden opschrijfboekjes). Om nog maar te zwijgen over de traditie onder de jongens van Fredonia om elke winter, vlak voordat de skipiste werd geopend, midden in de nacht naakt naar de hellingen te gaan om drugs te gebruiken en elkaar verrot te slaan.

Heel even overwoog hij om Lucas te bellen en hem te vragen samen het feestje binnen te vallen, maar die gedachte zette hij meteen weer uit zijn hoofd. Hij kon niet nog een keer de woede van Nicoles zusters trotseren. Tegenwoordig mocht hij zelfs niet meer op de veranda wachten om haar af te halen. En Nicole zou het hem nooit vergeven.

Haar zwarte jurk leek gemaakt van iets dat nog zijdeachtiger was dan zijde. Craig kwam overeind, plantte zijn voeten op de vloer en moest zich beheersen om niet op handen en voeten naar haar toe te kruipen om de zoom van haar jurk te kussen. Een paar weken geleden was ze naar de kapper geweest. Haar haar was nog wel lang, maar had nu stompe punten, die enigszins opkrulden rond haar schouders. Ze droeg het wat vaker los. Soms, als ze zat te studeren of na te denken, of voor de spiegel stond, streek ze er met een hand doorheen, waardoor het als gesmolten goud tussen haar vingers leek te stromen.

Nu trok ze Perry’s bureaustoel naar zich toe en rolde een glanzende zwarte kous over haar been omhoog. Craig staarde naar haar enkel totdat ze begon te lachen.

‘Je zit te kwijlen, Craig,’ zei ze, en hij klapte haastig zijn mond weer dicht.

Haar andere voet was nog bloot. Haar lichtroze gelakte teennagels leken op te lichten in het schijnsel dat door een kier in de gordijnen viel.

En het volgende ogenblik zat Craig toch op zijn knieën. Hij kroop de kamer door, nam haar voet in zijn handen en bracht die naar zijn lippen. Eerst kuste hij de wreef, bij de enkel, voordat hij omlaag gleed naar haar tenen.

‘Hou op! Stop! Dat kriebelt!’ gilde ze.

Op dat moment hoorde hij een sleutel in het slot. Perry stond in de deuropening en keek neer op Craig, in zijn onderbroek, op zijn knieën voor Nicole, met haar blote voet tegen zijn lippen gedrukt.

‘Sorry hoor,’ zei Perry, starend naar het plafond, ‘maar kun je even waarschuwen als jullie klaar zijn? Ik moet mijn kantinepasje van mijn bureau pakken, want ik wil eten.’ De deur viel met een klap achter hem dicht, maar niet voordat Craig en Nicole in de lach waren geschoten. Ze konden niet anders. Hoe moest het er hebben uitgezien voor Perry? Craig liet haar voet los, nam haar gezicht in zijn handen en trok haar zachtjes naar zich toe voor een kus. Toen richtte hij zich op zijn hielen op en keek haar aan. Al dat goudblonde haar. Nicole bloosde.

Hij probeerde niet aan haar te denken in een zwarte jurk, in een kelder, tussen een stel stoned en dronken corpstrutten die hand in hand stonden te zingen.

‘We moeten opschieten,’ zei Nicole. ‘Anders wordt Perry kwaad.’

‘Perry bekijkt het maar,’ zei Craig luid, in de richting van de deur, hoewel hij betwijfelde of Perry het kon horen door het dikke hout heen. Eigenlijk wilde hij Perry ook niet kwetsen of kwaad maken. Perry was de laatste tijd heel schappelijk geweest. Hij had Craigs eindeloze verhalen over de scheiding van zijn ouders hoofdschuddend aangehoord en had met hem meegevoeld. Hij was boos geweest over het gedrag van Craigs moeder, die zijn vader had laten stikken. Eén keer was hij zelfs in de kamer geweest toen Craig naar huis belde en zijn moeder vermoeid tegen hem had gezegd: ‘Craig, dit heeft niets met jou te maken. Dit gaat tussen je vader en mij. En Scar.’

‘Tussen jou en papa en Scár?’ had Craig geschreeuwd, voordat hij had opgehangen en de telefoon tegen de muur had gesmeten.

Perry was opgesprongen van achter zijn computer, had Craig bij zijn schouders gepakt en op heel volwassen toon gezegd: ‘Het is oké, man. Het is oké. Rustig nou maar, ja?’

Hij had Craig geholpen de telefoon te repareren met duct tape. (Perry was heel goed in het repareren van mechanische dingen. Dat had Craig ontdekt toen zijn vriend per ongeluk op zijn eigen rekenmachine was gestapt.) Daarna was hij samen met Craig naar Z’s gegaan om zich te bezatten – hoewel Craig heel wat meer had gedronken dan hij.

En Craig merkte tot zijn verwondering dat hij gesteld raakte op de manier waarop Perry zijn sokken waste en fanatiek in kleine bolletjes rolde, die op een rij in de bovenste la van zijn kast lagen. Als Nicole een avondje met haar meidenclub had, aten ze samen in de kantine, en zo nu en dan gingen ze naar de Winger Lounge om daar op een bank te hangen en naar een basketbalwedstrijd te kijken die hen geen van beiden interesseerde.

‘Doe niet zo gemeen tegen Perry,’ zei Nicole. ‘Hij is bijna familie.’

Craig draaide zich weer om naar Nicole. Ze meende het serieus. Ze was zo lief.

‘Je hebt gelijk,’ zei Craig. ‘Ik heb geluk gehad met mijn huisgenoot.’

‘Ja. Perry is een kanjer.’ Ze keek naar het plafond terwijl ze dat zei, en het leek of ze een vreemde, lege blik in haar ogen kreeg. Craig stond op, om haar beter te kunnen zien, en zelfs van boven zag hij een rare uitdrukking op haar gezicht. Ze leek opeens bleek, vond hij; zelfs haar irissen hadden al hun kleur verloren.

‘Wat?’ vroeg ze, zonder hem aan te kijken, alsof ze blind was.

‘Alles goed?’ vroeg hij.

‘Waarom niet?’

‘Ik... Dat weet ik niet.’

‘Zeg dan niet van die rare dingen.’ Haar stem klonk toonloos en ze keek nog altijd vreemd. Had hij soms zo’n gevreesde flashback van een acid-trip, hoewel hij dat spul al jaren niet meer had gebruikt?

‘Nicole?’

Op dat moment vermande ze zich en keek hem aan, weer helemaal Nicole, met een kuiltje bij de rechterhoek van haar lip. Hij was zo opgelucht dat hij een hand tegen zijn borst drukte en zuchtte.

‘Wat is er, schat?’ vroeg ze.

‘Niks,’ zei hij, maar opeens had hij een bang voorgevoel over de voorjaarsmanifestatie.

‘Nicole,’ zei hij, terwijl hij weer aan haar voeten knielde en naar haar opkeek. ‘Kun je er niet onderuit? Het is zo’n achterlijk gedoe...’

‘Ben je gek geworden, Craig?’ Ze meende het serieus en keek oprecht geschokt, alsof hij had voorgesteld om samen van het dak te springen. Hij schudde zijn hoofd, als teken dat hij er niet op door zou gaan. In plaats daarvan richtte hij zich op. Nicole trok haar kousen aan, stak haar voeten in haar elegante zwarte schoentjes, wierp hem een kushand toe en opende de deur. Craig hoorde haar nog dag roepen tegen Perry, heel zangerig, toen ze de kamer uit stapte.

Zijn vriend kwam binnen. ‘Ga je mee eten?’ Perry pakte zijn pasje van het bureau alsof hij niet net was binnengekomen terwijl Craig halfnaakt Nicoles kleine voetje kuste. Hij gedroeg zich alsof dit gewoon een van die andere honderden keren was dat ze samen naar de kantine waren gegaan.