72

Het was dampig in de kantine. De ramen die uitkeken over de binnenplaats van Godwin Hall waren beslagen, en boven de roestvrijstalen gamellen met pasta, vleesproduct en slappe broccoli hing een dikke wolk stoom.

Zoals altijd liep Perry rechtstreeks naar het saladebuffet. Op zijn bord lag een bruin plastic bakje. ‘Hoe weet ik nou hoeveel eten ik wil voordat ik mijn salade heb?’ zei hij altijd als Craig hem vroeg waarom hij niet alles tegelijk op zijn blad laadde.

Craig nam een portie manicotti met een paar sneden knoflookbrood, een grote bak broccoli en een plastic bekertje cola zonder ijs. Hij liep ermee naar het tafeltje waar Perry en hij altijd zaten als ze samen aten.

‘Sorry, nog eens,’ zei Craig, toen Perry tegenover hem ging zitten met zijn bleke sla en een bergje worteltjes onder een sausje dat een beetje donkerder oranje was dan de peentjes zelf. ‘Ik hoop dat die aanblik je geen emotionele schade heeft bezorgd – dat ik Nicoles mooie voetjes zat te kussen, bedoel ik.’

Perry zuchtte en pakte zijn vork. Hij scheen opzettelijk Craigs blik te ontwijken. Hoewel ze een stuk beter met elkaar konden opschieten sinds het begin van het semester, leek Perry toch de pest in te krijgen als er weer iets van Nicole in hun kamer rondslingerde. Eén keer had hij een panty van haar (die inderdaad onder zijn bureaustoel lag) zo hard naar Craig toe gesmeten dat hij een flinke verwonding had kunnen oplopen als het niet zo’n luchtig dingetje was geweest. En Craig wist dat Perry ook niet blij was dat hij hen bij dat halfnaakte voetkussen had verrast.

‘Maar je komt er wel overheen? Toch? Oké, kerel?’ zei Craig, terwijl hij zijn vork in de manicotti prikte, die meegaf als klei. Een deel viel van zijn bord op tafel. ‘Hoor je me, Perry? Het spijt me echt dat...’

‘Hou op,’ zei Perry.

Craig haalde zijn schouders op. ‘Ook goed,’ zei hij. ‘Maar weet je, als jij nou ook een vriendin had, denk ik dat ik...’

‘Hou op,’ zei Perry nog eens.

Craig knikte en probeerde iets anders te bedenken om Perry’s aandacht af te leiden. Hij vond het niet makkelijk om iets te laten rusten, wist hij. Dat soort gesprekken hoorde hij ook tussen zijn vader en moeder, en het was altijd zijn vader die zei: ‘Jezus, hou er eens over op!’ En Craig was het met hem eens. Waarom hield zijn moeder haar mond niet? Ze ging maar door met haar ergernissen, excuses of verklaringen. Nu besefte hij hoe moeilijk het was om iets te laten rusten als je nog zoveel uit te leggen had.

Na een korte stilte zei hij: ‘Je zou niet zo krampachtig moeten doen over Nicole, man. Ze is mijn leven. En ik ben je huisgenoot, dus het is een soort...’

Perry legde met een klap zijn vork op tafel.

Craig schrok, maar kon zich niet meer inhouden. ‘Ik ga met haar trouwen, man,’ zei hij. Hij keek op van zijn vork en bestudeerde Perry’s uitdrukkingsloze gezicht. ‘Dit is niet zomaar een vriendinnetje voor de seks. Dit is echte liefde, en ik...’

Perry duwde zijn saladebakje van zich af; het gleed naar Craig toe en zou op zijn schoot terechtgekomen zijn als Craig het niet had tegengehouden.

‘Jezus, wat mankeert je, Perry?’

Perry boog zich over de tafel. Misschien kwam het door de vochtige atmosfeer in de kantine, maar hij had een vreemde, hoogrode kleur en een dun laagje zweet bij zijn slapen en op zijn voorhoofd. En toen, alsof hij daar al een hele tijd over had nagedacht, zei Perry: ‘Hoor eens, Craig, als je er niet over ophoudt, zul je iets te horen krijgen dat je echt niet wilt weten, oké? Ik heb mijn mond gehouden, maar steeds als we zitten te eten begin je er weer over – dat ik zo gefrustreerd ben, dat Nicole zo’n onschuldige maagd is en dat jullie zo vreselijk verliefd zijn. Ik wáárschuw je, man. Ik zal je iets vertellen wat je niet wilt horen.’