52

Mira had haar persoonlijke problemen nog nooit eerder met een collega besproken. Zelfs toen ze studeerde en haar vrienden en vriendinnen regelmatig tot diep in de nacht bij elkaar uithuilden over verbroken relaties en depressies, was Mira altijd heel voorzichtig geweest met wat ze anderen over zichzelf vertelde.

Een van haar beste vriendinnen, Tessa, die ook een doctoraalstudie antropologie deed, had Mira verteld over de jaren waarin ze als kind door een veel oudere halfbroer was misbruikt. Later had ze heel bitter, bijna kwaad, gereageerd toen Mira haar hart uitstortte over de dood van haar moeder, terwijl ze daarover in al die jaren nooit één woord tegen Tessa had gezegd.

‘Ik wist helemaal niet dat je moeder dood was!’

‘Ze is al jaren geleden gestorven,’ probeerde Mira uit te leggen. ‘Toen ik pas studeerde en wij elkaar nog niet kenden.’

‘Maar we hebben het wel vijfhonderd keer over je moeder gehad,’ zei Tessa, terwijl Mira in de ogen van haar vriendin een groeiende ongerustheid bespeurde, een zekere onwil en afstand die het einde van hun vriendschap inluidde. ‘Nooit heb je aangegeven dat je ouders niet allebei nog gelukkig en gezond in Ohio woonden. Ik heb jou alles verteld over de dood van míjn vader. Dat was toch een goed moment geweest voor jou om te zeggen dat een van je ouders ook overleden was?’

Mira was niet van plan geweest haar schouders op te halen. Dat suggereerde immers dat het niet uitmaakte of dat ze niet begreep waar al die drukte om was. Maar toch deed ze het, en op hetzelfde moment had ze het gevoel dat er iets (haar vriendschap met Tessa?) als een sjaal van haar schouders gleed en afgedankt bleef liggen.

Des te vreemder was het dat ze nu haar hoofd in haar handen liet zakken en begon te snikken tegenover Jeff Blackhawk, die zat toe te kijken en met zijn handen over zijn knieën wreef. Ze kon er niets aan doen.

Mira had hem alleen willen zeggen dat ze haast had omdat ze een auto moest huren. Haar man was met hun eigen auto weg en ze wilde naar het noorden rijden om haar kinderen op te halen bij hun grootmoeder. Maar zodra ze hun namen noemde – Andy, Matty – vulden haar longen zich met tranen, kon ze geen adem meer krijgen en begon ze te snotteren.

Ten slotte, toen ze een onrustbarende tijd had zitten janken, zei Jeff: ‘Mira...’ op de toon waarop je een hond zou roepen die naar de autoweg rent. Ze keek op en schrok van de onbehaaglijke, gegeneerde uitdrukking op zijn gezicht.

Haastig draaide ze zich om, greep een handvol tissues uit de doos op haar bureau en haalde die snel over haar ogen, haar neus, haar wangen en haar mond. God mocht weten hoe ze eruitzag en wat er van haar make-up was geworden, maar eindelijk haalde ze diep en hortend adem.

‘Jeff,’ zei ze. ‘Het spijt me verschrikkelijk. Ik heb niet goed geslapen, en...’

Hij zwaaide met zijn hand, alsof hij rook of traangas wilde wegwapperen. ‘Nee, je hoeft je niet te verontschuldigen, maar kan ik je ergens mee helpen? Je bent zo niet in staat om naar het noorden te rijden, of wel? Ik kan iemand voor je bellen. Of... ik heb toch niets te doen tot aan mijn college van dinsdag, behalve slechte gedichten van studenten te lezen, dus kan ik je ook zelf brengen. Ik hou van kinderen. Ik wil graag kennismaken met die van jou.’

‘O, dat is zo...’ Mira voelde de schaamte van haar opluchting als een implosie. ‘Maar ik...’

‘Laat me dat nou doen, Mira, oké? Ze hebben de eerste sneeuw van dit jaar voorspeld, in de loop van de dag of de avond. Er kan flink wat vallen. Dat betekent gladde wegen, en zoals jij nu bent...’ Hij spreidde zijn handen alsof dat wel duidelijk was. ‘Je kunt het je kinderen niet aandoen om een ongeluk te krijgen. Laat mij nou...’

‘Oké,’ zei ze.