23

Het was de tweede week van januari. Ze lag op Craigs bed toen Perry naar zijn kamer terugkwam na het eerste college mensenrechten van het wintersemester. Ze had zich op Craigs sprei geïnstalleerd (sinds hij met Nicole ging, maakte Craig zijn bed ook op) in niets anders dan een T-shirt boven haar blote benen. Met enige schrik, grenzend aan paniek, meende Perry een glimp van een lichtblauw slipje op te vangen toen ze haar benen over elkaar sloeg. Ze droeg een zilveren enkelband waaraan een soort klokje, of een anker, of een crucifix, bungelde. En ze had een boek in haar handen.

Perry sloeg zijn ogen neer, liep doelbewust naar zijn bureau en ging met zijn rug naar haar toe zitten. ‘Wat doe je hier, Nicole?’ vroeg hij. ‘Craig is pas na het eten thuis.’

‘Ik lig te lezen,’ zei ze. ‘Het is hier rustiger dan bij mij. Josie draait de hele dag Norah Jones. Ik word gek van dat gejammer.’

Perry hoorde de veren van Craigs bed kraken. Ze moest haar gewicht hebben verplaatst toen ze zich op haar zij draaide. Hij deed haar niet het genoegen om over zijn schouder te kijken. In plaats daarvan zette hij zijn computer aan, die het gebruikelijke geluid produceerde van een aanzwellend engelenkoor – één dissonante maar hemelse noot, die bleef hangen.

‘Ik wil niet vervelend zijn, Nicole,’ zei Perry eindelijk, ‘maar als Craig niet thuis is, ben ik ook wel blij met de rust.’

‘O, hij zei dat je het niet erg zou vinden,’ antwoordde Nicole luchtig. ‘Hij heeft me zijn sleutel gegeven.’

Perry’s scherm lichtte op (kometen die langs een blauwzwarte hemel schoten). Op hetzelfde ogenblik voelde hij onverwachts een harde, scherpe tik tegen zijn schouder. Het duurde twee seconden voordat hij besefte dat het Craigs kamersleutel was geweest, die nu achter hem tegen de vloer kletterde. Voordat hij het wist, had hij zich omgedraaid en keek hij Nicole nijdig aan.

Ze lag op haar zij, zoals hij al had gedacht, met haar ene been over het andere geslagen. Een van haar blote voeten (met lichtroze gelakte nagels) slingerde heen en weer over de rand van Craigs bed.

‘Toe nou, Nicole,’ zei Perry. ‘Wat doe je hier?’ Hij wreef met zijn handen over zijn ogen alsof hij moe was, niet geërgerd. Haar aanwezigheid bracht hem van zijn stuk, maar hij gunde haar niet de voldoening dat te laten blijken. Sinds ze officieel een stelletje was met Craig, irriteerde ze hem mateloos – net als Craig zelf, voornamelijk omdat hij over niets anders praatte dan over haar, alsof hij in een manische cyclus verkeerde van wanhoop en extase om Nicole. Als hij niet panisch probeerde haar de bellen of te vinden, hing hij wel aan de telefoon met haar of waren ze hier samen op zijn kamer. Bij Nicole konden ze niet terecht, omdat Josie de pest had aan Craig. Dus waren ze hier, of stonden ze op de gang te wachten tot Perry zich had aangekleed, zodat ze naar binnen konden. En als Perry er iets van zei, antwoordde Craig alleen: ‘Je bent jaloers, man. Je bent zelf verliefd op mijn vriendinnetje. Geef het maar toe, dat is beter voor ons allemaal.’ Craig leek het een goede grap te vinden, maar Perry kreeg er genoeg van.

‘Je weet heus wel waarom ik hier ben,’ zei Nicole voordat ze opstond en de kamer door liep. Perry staarde naar haar blote voeten en haar tenen – hij probeerde zich uitsluitend te concentreren op haar tenen. Nicole knielde bij hem neer en keek naar hem op, recht in zijn blikveld, zodat hij haar onmogelijk kon negeren. Toen stak ze haar handen uit naar zijn gezicht, trok het voorzichtig naar zich toe, en voordat Perry wist wat ze van plan was of wat er gebeurde, kuste ze hem, met haar lippen vaneen. Warm gleed haar tong over de zijne, met de smaak van pepermunt.