80

Toen Craig afgedroogd en aangekleed uit de douche kwam, zag hij tot zijn verbazing Perry’s professor al zitten, op de bank. En op een keukenstoel die Perry had bijgeschoven zat nog een vrouw, slank en met rood haar. Perry en Karess stonden naast elkaar bij het raam.

‘Ik ben Shelly Lockes,’ zei de rossige vrouw. ‘Ik was bij het ongeluk. Ik was de eerste die daar arriveerde. Ik ben degene die zogenaamd niet voldoende aanwijzingen gaf aan de alarmcentrale. Ik heb jou en Nicole gezien op de avond dat ze...’

‘De avond van haar dood,’ zei Craig, en hij liet zich op de bank zakken, naast de professor. Het verbaasde hem hoe makkelijk dat over zijn lippen kwam: ‘haar dood’. Het had dokter Truby vier sessies gekost om die twee woorden uit hem te trekken. De eerste keer dat hij ze uitsprak, toen zijn geheugen eindelijk begon terug te komen, was hij bliksemsnel overeind gesprongen, alsof zijn eigen woorden een stomp in zijn maag waren. Daarna was hij weer in elkaar gezakt en had in zijn handen zitten huilen totdat zijn sessie met dokter Truby voorbij was.

Nu kon hij het eindeloos herhalen, alsof het toch niet waar was.

Shelly Lockes schudde haar hoofd, als in protest, maar ze zei niets. Het leek alsof ze op toestemming wachtte om verder te gaan.

Ze had iets bekends. Ze was mooi, zoals engeltjes op kerstkaarten mooi zouden zijn als kerstkaartendrukkers wat meer fantasie hadden, dacht Craig: heel vrouwelijk, maar zonder make-up. En hoewel ze klein, slank en knap was, leek ze ook ongelooflijk sterk – zo’n engel die jou moeiteloos van de honderdste verdieping van een brandende wolkenkrabber zou kunnen redden om je veilig naar de grond te vliegen. Hij had haar al eerder gezien, besefte hij. Sterker nog, hij had haar overál gezien.

Weer schudde ze haar hoofd.

Naast hem zat professor Polson te rillen. Perry’s vriendin Karess bibberde ook al, en zelfs Perry leek het koud te hebben. Hij had zijn handen diep in de zakken van zijn jeans gepropt. Maar Craig had zelf het gevoel alsof hij van binnenuit opbrandde. Misschien was hij wel ziek. Hij had als een blok geslapen in het bed van Cookie Girl Deb (hoe lang, twaalf uur?), maar als hij nu zijn hoofd weer op een kussen legde, zou hij meteen weer wegzakken in een uitgeputte, droomloze slaap. Als ze hem niet wakker had gemaakt toen de huisbaas de sleutel van hun eigen flat kwam brengen, zou Craig nog in haar bed hebben gelegen.

Misschien zou hij wel nooit meer wakker zijn geworden.

Ook Shelly Lockes maakte een wat verhitte indruk, vond hij. Ze had het duidelijk te warm. Een dun laagje zweet parelde op haar voorhoofd, hoewel ze alleen een soort zijden jurk droeg, een zwarte panty, en laarzen die eerder modieus leken dan geschikt voor de winter. Ze keek hem doordringend aan, alsof ze probeerde zijn gedachten te lezen of hem wilde dwingen de hare te raden.

‘U was erbij,’ vroeg hij, ‘die avond van het ongeluk? U hebt Nicole gezien, op de avond van haar dood?’

De vrouw keek om zich heen, alsof de vraag aan iemand anders was gesteld, maar iedereen in de kamer keek naar haar. Ze schraapte haar keel, legde haar hand tegen haar hals, streek een lok achter haar oor weg en staarde omlaag naar haar laarzen.

Hoe vaak had Craig dat gebaar niet van Nicole gezien – een lok achter haar oor wegstrijken terwijl ze nadacht over een antwoord? Deze vrouw had Nicole kunnen zijn als Nicole lang genoeg zou hebben geleefd om haar te worden. Of Josie. Of een van die andere meisjes van het dispuut die Craig ooit had gezien of gekend.

Ze likte haar lippen, beet er even op en zei toen: ‘Ze was niet dood.’