58

Jeff Blackhawk reed met één hand aan het stuur. In zijn andere hield hij de Baconator, terwijl hij een reusachtige beker cola tussen zijn knieën klemde en Mira zijn kartonnen bakje met patat voor hem vasthield. Onder het rijden voerde Jeff al etend beide kanten van hun gesprek. Blijkbaar had hij gemerkt dat Mira niet in de stemming was om te praten nadat hij haar naar haar jeugd had gevraagd (heel oppervlakkig: waar ze was opgegroeid en wat haar ouders deden) en ze niets anders had gemompeld dan dat haar moeder huisvrouw was geweest. Toen zweeg ze, om de snik te onderdrukken die zou volgen als ze nog één woord zei.

‘Ik heb de pest aan deze staat,’ zei Jeff. ‘Ik ben opgegroeid in het westen van Texas. Mensen doen daar een beetje lacherig over, maar ik zal je eens wat zeggen...’ Hij dacht een tijdje na, kauwend op zijn Baconator, voordat hij verderging. ‘In dat deel van Texas weten ze nog hoe je moet léven. Je koopt een stukje land, zonder ook maar één boom, en een trailer. Alles vlak, helemaal vlak! En een weidse hemel, echt óveral!’

Mira sloot niet uit dat Jeff superminimalistische poëzie schreef. Hij scheen heel lang nodig te hebben om de woorden te vinden voor wat hij wilde uitdrukken, maar dan waren het wel de juiste woorden.

In gedachten zag ze zijn geboortegrond, het westen van Texas, hoewel ze er nog nooit was geweest. De trailer. Het vlakke land. Een struik heel in de verte. En verder alles blauw, stralend blauw.

‘Hier,’ zei Jeff, zwaaiend met zijn Baconator naar de voorruit, alsof hij het landschap wilde uitwissen, ‘is alles rommel. Rotzooi. Niets.’

Hij leek totaal niet op Clark, besefte Mira. Clark zou bijvoorbeeld nooit vloeken, behalve als hij echt kwaad was. En als hij ooit bij een Wendy’s kwam, zou hij kip met sla en tomaten bestellen. Als hij die in de auto moest eten, dan op het parkeerterrein, voordat hij wegreed. En hij zou nooit – helemaal nooit, daar was Mira van overtuigd – aanbieden om een vrouw die hij vaag kende vanuit zijn werk driehonderd kilometer ergens heen te rijden om haar kinderen bij haar schoonmoeder op te halen.

‘Hoe gaat het met je research?’ vroeg Jeff aan Mira, maar hij wachtte niet op een antwoord. ‘Ik raak steeds meer geïnteresseerd in jouw onderwerp, weet je? Misschien doe ik je wel concurrentie aan, het spijt me. O, niet dat ik proza kan schrijven, dus daar gaat het niet om, maar die hele zaak met dat meisje... Ik zou het je eigenlijk niet moeten vertellen, maar een paar jaar geleden ben ik een tijdje uitgegaan met een meisje, een studente. Niet een van mijn eigen studentes...’ – hij draaide zijn hoofd opzij en keek Mira ernstig aan, totdat ze terugkeek – ‘maar wel een studente. Ze zat bij hetzelfde dispuut als Nicole Werner. En de verhalen die ze vertelde! Wauw! Ze is ermee gestopt toen ze haar in een lijkkist wilden leggen om haar uit de dood te laten herrijzen. Maar toen ze ermee kapte, hebben ze het haar zo moeilijk gemaakt dat ze is overgestapt naar Penn State. Is dat niet iets voor jouw boek over seks en dood: studentes in lijkkisten? Ze was echt een ongelooflijke meid. Ze had haar als...’ – hij nam een laatste hap van zijn Baconator, die lastig naar binnen gleed, alsof hij in botsing kwam met de glimlach die hij in gedachten had – ‘als glas, of als plaatstaal. Ik maak er geen gewoonte van om met studentes uit te gaan, Mira. Ik weet wat er over me gezegd wordt, maar dat is gewoon de reputatie van een eenzame man, niet van een Casanova. En als ik tegenwoordig mijn slag zou willen slaan onder de vrouwelijke studentenbevolking van Godwin Honors College, zou ik van een koude kermis terugkomen, ben ik bang. Maar...!’ Hij spreidde zijn handen boven het stuur en zei tegen de voorruit: ‘Er is ooit een tijd geweest! Ja, er is ooit een dag geweest in het leven van die eenzame man, Jeff Blackhawk. Geloof me.’

Mira keek naar zijn knieën. Hij had een vetvlek op zijn jeans, waar hij de hamburger had neergelegd, tussen twee happen door. En opeens besefte ze dat de lucht die om hem heen hing in de gangen van de universiteit, en die zij voor een soort mannelijke hormonengeur had versleten, gewoon de lucht was van zijn auto, en van Baconators. Ze moest zich beheersen om hem geen klopje op zijn knie te geven. Het was geen seksueel gebaar, en Mira was ervan overtuigd dat hij het ook niet zo zou uitleggen, maar op dat ogenblik had hij zijn handen niet aan het stuur en leek hij zo opgefokt dat ze misschien in de middenberm zouden belanden als zij maar één onverwachtse beweging maakte, hoe voorzichtig ook.