Epiloog

Om halftwaalf in de morgen op een zwoele zomerdag legde Raymond Francis Colby zijn linkerhand op de bijbel die de chef der griffie van het Federale Hooggerechtshof hem voorhield, stak zijn rechterhand op en sprak de eed uit in navolging van rechter Laura Healy:

'Ik, Raymond Francis Colby, zweer recht te doen zonder aanzien des persoons, aan armen en rijken gelijk, en trouw en objectief alle plichten uit te voeren en te vervullen die tot de verantwoordelijkheden van het ambt van opperrechter aan het Hooggerechtshof der Verenigde Staten behoren, naar mijn beste weten en naar mijn beste vermogens, zoals de constitutie en de wetten van de Verenigde Staten vereisen. Zo helpe mij God almachtig.'

'Is zij ook een rechter, mammie?' vroeg Kathy Tannenbaum.

'Ja,' fluisterde Betsy.

Kathy keek weer naar de plechtigheid. Ze droeg een nieuwe, blauwe jurk die Betsy voor hun reisje naar Washington had gekocht. Kathy's haar rook naar bloemen en zonneschijn, zoals alleen het pasgewassen haar van een klein meisje kan ruiken. Niemand die haar voor het eerst zag, zou raden welke beproevingen ze had doorstaan.

De uitnodiging om de installatie van senator Colby bij te wonen kwam een week nadat de Senaat zijn benoeming had goedgekeurd. Lakes pardon was wekenlang hèt verhaal geweest. Er gingen geruchten dat Colby de beschuldiging dat hij de rozen- moordenaar vrijuit had laten gaan, niet zou weerspreken. Toen had Gloria Escalante Colby in het openbaar geprezen omdat hij haar het leven had gered en had Alan Page de moed van de senator geroemd omdat hij het nieuws over het pardon nog voor zijn officiële benoeming had bekendgemaakt. De benoeming was goedgekeurd door een grotere meerderheid dan was voorzien.

'Volgens mij wordt hij een goede rechter,' zei Alan Page, terwijl ze de rechtszaal verlieten en naar de conferentiekamer liepen waar de receptie voor de rechters en hun gasten zou worden gehouden.

'Ik ben niet weg van Colby's politiek,' antwoordde Betsy, 'maar de man zelf mag ik graag.'

'Wat kun je nou op zijn politiek tegen hebben?' vroeg Page effen. Betsy glimlachte.

Aan de ene zijde van het vertrek stond een tafel met hapjes. De openslaande deuren leidden naar een tuin met een fontein. Betsy vulde een bord voor Kathy, zocht een stoel voor haar bij de fontein en ging daarna naar binnen om voor zichzelf wat te eten te halen.

'Ze ziet er prima uit,' zei Page.

'Kathy is een taaie,' antwoordde Betsy trots. 'De installatie kwam ook op een goed moment. Kathy's therapeut zei dat verandering van omgeving heilzaam zou zijn. En we gaan naar huis via Disneyland. Sinds ze dat weet, is ze in de zevende hemel.'

'Goed zo. Dan boft ze. En jij ook.'

Betsy legde wat vleeswaren en verse vruchten op haar bord en liep met Page mee.

'Hoe gaat het met de zaak Darius?' vroeg Betsy.

'Maak je geen zorgen. Oscar Montoya maakt een hoop herrie over dat pardon, maar we zorgen wel dat het tot de bewijsvoering wordt toegelaten.'

'Op grond waarvan?''We geloven dat Oberhurst Darius chanteerde in verband met de moorden in Hunter's Point. Het pardon is relevant omdat het bewijst dat Darius de dader was.'

'Als de doodstraf niet lukt, zul je hem levenslang moeten opsluiten, Alan. Je hebt geen idee hoe Darius in elkaar zit.'

'O, ik denk van wel,' antwoordde Alan tevreden.

'Je hebt geen flauw idee. Dat denk je alleen maar. Ik weet dingen van Darius - dingen die hij me in vertrouwen heeft verteld - waarvan je de gevolgen altijd met je zou meedragen. Geloof me op mijn woord: Martin Darius mag nooit uit de gevangenis komen. Nooit.'

'Oké Betsy. Rustig maar. Ik onderschat hem niet.'

Betsy had zo hartstochtelijk gesproken dat ze rechter Colby pas zag staan toen hij een opmerking maakte. Wayne Turner stond naast de nieuwe opperrechter.

'Fijn dat je kon komen,' zei Colby tegen Betsy.

'Ik vond het een eer erbij te mogen zijn.'

'Jij bent Alan Page,' zei Colby.

'Dat klopt.'

'Voor jou en Betsy zal ik altijd Ray zijn. Je hebt geen idee hoeveel je verklaring tot mijn benoeming heeft bijgedragen. Ik hoop dat jullie op het feestje kunnen komen dat ik vanavond bij mij thuis geef. Dan kunnen we even praten. Ik zou jullie tweeën graag beter leren kennen.'

Colby en Turner liepen weg en Betsy nam Page mee naar de tuin waar Kathy met een vrouw op krukken zat te praten.

'Nancy,' zei Alan Page. 'Ik wist niet dat jij hier ook was.'

'Ik had de installatie van de senator voor geen goud willen missen,' zei ze glimlachend.

'Ken je Betsy Tannenbaum, Kathy's moeder?'

'Nee,' zei Gordon, terwijl ze haar hand uitstak. 'Aangenaam. Wat een kei, dit kind,' voegde ze eraan toe, terwijl ze Kathy een aai over haar bol gaf.

'Ik ben zo blij je te zien,' zei Betsy. 'Ik heb geprobeerd je in het ziekenhuis op te zoeken, maar dat mocht niet van de dokter.

Toen ben je teruggevlogen naar Hunter's Point. Heb je mijn briefje gekregen?'

'Ja, hoor. Het spijt me dat ik niet heb teruggeschreven. Ik ben altijd een slechte briefschrijfster geweest. Kathy zei dat jullie op de terugweg naar Disneyland gaan. Ik ben jaloers.'

'Jij mag ook mee,' zei Kathy.

Gordon lachte. 'Dat zou ik heerlijk vinden, maar ik moet werken. Wil je me schrijven hoe het was?'

'Tuurlijk,' zei Kathy welgemeend. 'Mam, mag ik nog wat taart?'

'Ja hoor. Alan, zou jij Kathy willen laten zien waar de taart staat?'

Alan en Kathy liepen naar binnen en Betsy ging naast Gordon zitten.

'Kathy ziet er prima uit,' zei Gordon. 'Hoe gaat het met haar?'

'De dokter zegt dat ze lichamelijk volkomen in orde is en de psychiater die haar behandelt zegt dat alles goed zal komen.'

'Fijn. Ik maakte me zorgen over de gevolgen. Reardon behandelde haar het grootste deel van de tijd vrij goed, maar er waren toch ook hachelijke momenten.'

'Kathy heeft me verteld hoe je de moed erin hield. Volgens de psychiater was het heel goed voor haar dat jij erbij was.'

Gordon glimlachte. 'Om je de waarheid te zeggen was zij degene die er bij mij de moed in hield. Het is een kranige meid.'

'Hoe gaat het met je?'

'Het gaat iedere dag beter. Ik popel van verlangen om deze dingen aan de wilgen te hangen,' zei Gordon, terwijl ze naar haar krukken wees. Plotseling ernstig vroeg ze: 'Jij bent toch de advocaat van Martin Darius, nietwaar?'

'Dat was ik. Dat is Oscar Montoya nu.'

'Hoe is dat zo gekomen?'

'Toen ik met senator Colby had gesproken en wist wat hij die vrouwen in Hunter's Point had aangedaan, stelde ik er geen prijs op hem als cliënt te hebben en hij stelde er ook geen prijs meer op mij als advocaat te hebben toen hij begreep dat ik Samantha Reardon had geholpen hem te pakken te krijgen.'

'Wat gaat er met Darius gebeuren?'

'Hij heeft Oberhurst gefolterd. Ik heb de foto's van de lijkschouwing gezien. Ik werd er misselijk van. Alan Page weet zeker dat Darius de doodstraf zal krijgen als de jury de foto's ziet en te horen krijgt wat er in Hunter's Point gebeurd is.'

'Wat denk jij?'

Betsy dacht aan de tevreden blik op Alans gezicht toen hij zei hoe zeker hij wist dat hij de zaak zou winnen en kreeg een onbehaaglijk gevoel.

'Ik ben er niet zo zeker van als Alan. Hij kent Martin niet zoals wij hem kennen.'

'Afgezien van Gloria Escalante en Samantha Reardon kent niemand Darius zoals wij hem kennen.'

Toen Darius zijn koninkrijk der duisternis had beschreven, had hij tegen Betsy gezegd: 'Het experiment heeft me een buitengewoon subtiel genoegen verschaft.' Hij toonde geen enkel berouw en geen enkel begrip voor de pijn van zijn slachtoffers. Betsy wist dat Darius zijn experiment zou herhalen als hij dacht dat ongestraft te kunnen doen en ze vroeg zich af of Darius plannen voor haar had nu hij wist dat Betsy hem had verraden.

'Je bent bang dat hij vrij komt, hè?'

'Ja.'

'Bang dat hij jou en Kathy misschien kwaad zal doen?'

Betsy knikte. Gordon keek Betsy recht in de ogen.

'Senator Colby kent mensen bij de FBI. Die zullen de zaak volgen en Darius goed in de gaten houden. Als er ook maar een kleine kans is dat Darius vrijkomt, hoor ik het.'

'Wat zou je dan doen?' vroeg Betsy.

Gordons stem klonk zacht en vastberaden toen ze antwoord gaf en Betsy wist dat ze haar altijd op haar woord zou kunnen vertrouwen.

'Je hoeft je geen zorgen te maken om Martin Darius, Betsy.

Hij zal nooit een bedreiging vormen voor jou of Kathy. Als Darius ook maar één voet uit de gevangenis zet, zal ik ervoor zorgen dat hij nooit meer iemand kwaad kan doen.'

Kathy kwam aanhollen met een bord vol taart.

'Alan zei dat ik zoveel mocht eten als ik wilde,' zei ze tegen Betsy.

'Alan is al even erg als oma,' antwoordde Betsy.

'Laat dat kind toch,' lachte Page terwijl hij naast Betsy ging zitten. Toen vroeg hij: 'Droom je er ooit van hier een zaak te bepleiten?'

'Daar droomt iedere advocaat van.'

'En jij, Kathy?' vroeg Page. 'Zou jij hier als advocaat willen komen om voor het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten te pleiten?'

Kathy keek Nancy Gordon rustig en volkomen ernstig aan.

'Ik wil geen advocaat worden,' zei ze. 'Ik wil rechercheur worden.'