Terwijl ze achter de serveerster aanliep keek Betsy het restaurant rond om te zien of er ook vrouwen alleen zaten. Ze zag een lange, atletisch gebouwde vrouw met een felgele blouse en een marineblauw pakje aan een tafeltje tegen de muur. Betsy liep naar haar toe en de vrouw stond op.

'Jij bent vast Nora Sloane,' zei Betsy, terwijl ze haar een hand gaf. Sloane had een bleek gezicht en bleekblauwe ogen. Ze droeg haar kastanjebruine haar kort geknipt. Betsy zag een paar grijze lokken, maar ze schatte dat ze ongeveer even oud waren.

'Fijn dat u met me wilde praten, mevrouw Tannenbaum.'

'Ik heet Betsy en je bent een goede zakenvrouw. Toen je het vanmorgen tijdens je telefoontje over een gratis lunch had, was ik verkocht.'

Sloane begon te lachen. 'Ik ben blij dat je het zo gemakkelijk opneemt, want meer dan een gratis lunch zul je van mij niet krijgen. Ik doe dit artikel op voorhand. Het kwam bij me op toen ik je in actie zag tijdens het proces van de staat Arizona tegen die anti-abortusgroep.'

'Je komt uit Phoenix?''Oorspronkelijk uit New York. Mijn man kreeg een baan in Phoenix. Een jaar na de verhuizing zijn we gescheiden. Ik ben nooit zo dol geweest op Arizona, vooral niet omdat mijn ex daar woonde, en ik werd verliefd op Portland toen ik dat proces van jou versloeg. Dus heb ik een maand geleden ontslag genomen en ben ik hier komen wonen. Ik teer op mijn spaarcenten en ben op zoek naar werk, dus ik besloot dat ik het beste maar gewoon dit artikel kon schrijven. Ik heb het idee voorgelegd aan Gloria Douglas, een redactrice van Pacific West Magazine. Ze heeft duidelijk belangstelling, maar ze wil eerst een opzet van het artikel zien voordat ze zich vastlegt.'

'Waar zal het artikel precies over gaan?'

'Procederende vrouwen. En ik wil jou en je werk centraal stellen.'

'Ik hoop dat je me niet al te veel zult ophemelen.'

'Hé, je wordt toch niet verlegen,' lachte Sloane. 'Tot voor kort werden vrouwen afgescheept met erfrechtzaken en echtscheidingen. Dat vond men "geschikt voor vrouwen". Ik wil laten zien dat jij de voorhoede bent van een nieuwe generatie vrouwen die moordzaken in behandeling nemen en in civiele processen miljoenen dollars voor hun cliënten in de wacht slepen. Zaken die tot nu toe aan mannen voorbehouden waren.'

'Klinkt interessant.'

'Ik ben blij dat je dat zegt, want de mensen willen meer over je te weten komen. Het hele artikel draait eigenlijk om jou.'

'Wat moet ik doen?'

'Niet veel. Het betekent vooral dat je met mij over Hammermill en je andere zaken zult moeten praten. Misschien zal ik af en toe met je mee willen naar de rechtbank.'

'Dat lijkt me geen bezwaar. Ik denk zelfs dat een gesprek over mijn zaken misschien helpt ze in het juiste perspectief te plaatsen. Ik was er tijdens het proces zo nauw bij betrokken.'

De ober kwam. Sloane bestelde een salade en een glas witte wijn. Betsy bestelde macaroni met tonijn, maar bedankte voor de wijn.

'Wat zijn je plannen voor vandaag?' vroeg Betsy, zodra de ober verdwenen was.

'Ik wilde wat achtergrondgegevens bekijken. Ik heb dat stuk in Time gelezen, maar dat vond ik nogal oppervlakkig. Ik kon er niet uit opmaken hoe je je hebt ontwikkeld tot wat je nu bent. Was je bijvoorbeeld populair op de middelbare school?''Hemel, nee,' lachte Betsy. 'Ik was zo verlegen. Heel stuntelig.'

Sloane glimlachte. 'Daar kan ik inkomen. Je was lang, hè? Daar had ik ook last van.'

'Ik torende boven iedereen uit. Op de lagere school liep ik rond met neergeslagen blik en kromme schouders - ik had wel door de grond willen zakken. Op de middelbare school werd het erger, omdat ik van die jampotglazen had en nog een beugel ook. Ik zag eruit als Frankenstein.'

'Wanneer ben je zelfverzekerd geworden?'

'Ik weet niet of ik dat ooit wel ben geworden. Ik bedoel, ik weet dat ik goed ben, en toch ben ik altijd bang dat ik niet genoeg doe. Maar ik denk dat ik in de laatste klas van de middelbare school in mezelf ben gaan geloven. Ik was een van de besten van de klas, had geen beugel meer, ik kwam in contact met andere mensen en de jongens begonnen naar me te kijken. Tegen de tijd dat ik in Berkeley afstudeerde, was ik veel extraverter.'

'Je hebt je man op de universiteit ontmoet?'

Betsy knikte. 'We wonen niet meer bij elkaar.'

'O, dat spijt me.'

Betsy haalde haar schouders op. 'Ik wil eigenlijk niet over mijn privé-leven praten. Dat is toch niet nodig?'

'Het hoeft niet als je er geen zin in hebt. Ik schrijf niet voor de Enquirer.'

'Mooi zo, want ik voel er helemaal niets voor om over Rick te praten.'

'Ik begrijp het volkomen. Ik heb hetzelfde in Phoenix meegemaakt. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn. Laten we maar over iets anders praten.'

De ober bracht het eten en Sloane stelde Betsy onder het eten nog een paar vragen over haar jeugd.

'Je bent toch niet meteen voor jezelf begonnen toen je afstudeerde?' vroeg Sloane toen de ober hun tafel had afgeruimd.

'Nee.''Waarom niet? Je doet het zo goed.'

'Dat is allemaal geluk,' antwoordde Betsy blozend. 'Ik heb toen nooit overwogen een praktijk op te zetten. Mijn cijfers waren goed, maar niet goed genoeg voor een grote firma. Ik heb vier jaar op het ministerie van Justitie gewerkt, op de afdeling milieurecht. Ik vond het prettig werk, maar ben ermee opgehouden toen ik in verwachting raakte van Kathy.'

'Hoe oud is ze nu?'

'Zes jaar.'

'Wanneer ben je weer gaan werken?'

'Ik verveelde me thuis toen Kathy naar de crèche ging. Rick en ik hebben in overleg besloten dat ik het beste een praktijk aan huis kon nemen, zodat ik thuis kon zijn voor Kathy. Ik mocht van Margaret McKinnon, een vriendin van de universiteit, voor gesprekken met cliënten haar spreekkamer gebruiken. Ik had niet zoveel zaken. Een paar overtredingen, dat waren pro-Deo- zaken, en een paar eenvoudige echtscheidingen. Net genoeg om bezig te blijven.

Toen bood Margaret me het gebruik van een berghok bij wijze van kantoor aan, gratis, als ik in ruil daarvoor twintig uur per maand voor haar wilde werken. Daar heb ik vreselijk over gepiekerd, maar Rick zei dat ik het maar moest doen. Hij vond het beter voor me niet de hele dag thuis te hoeven zitten, zolang ik tenminste niet te veel werk had om Kathy van het dagverblijf op te halen en bij haar te blijven als ze ziek was. Je weet wel, zolang ik vóór alles moeder bleef. Nou, dat ging prima en ik kreeg af en toe een misdrijf en een paar moeilijker echtscheidingszaken die beter betaalden.'

'Met de zaak Peterson kwam voor jou de grote doorbraak, hè?''Ja. Op een dag liep ik een beetje rond te lummelen, toen de ambtenaar die pro-Deozaken toewijst, me vroeg of ik Grace Peterson wilde verdedigen. Ik wist niet veel van de gevolgen van mishandeling, maar ik herinnerde me dat ik dr. Lenore Walker in een praatprogramma op tv had gezien. Zij is een deskundige op dat gebied. De rechtbank gaf toestemming en Lenore kwam uit Denver om met Grace te praten. Het was niet mis wat haar man had gedaan. Ik denk dat ik een beschermd leven geleid had. Waar ik opgroeide deed niemand dat soort dingen.'

'Dat dacht je tenminste.'

Betsy knikte triest. 'Dat dacht ik tenminste. In ieder geval, de zaak trok een hoop publiciteit. Een paar vrouwengroepen steunden ons en de pers stond aan onze kant. Na de vrijspraak zat mijn praktijk echt in de lift. En toen kwam Andrea bij me omdat ik in de zaak van Grace vrijspraak had losgekregen.'

De ober bracht hun koffie. Sloane keek op haar horloge. 'Je zei toch dat je om halftwee een afspraak had?'

Betsy wierp een blik op haar eigen horloge. 'Is het al tien over een? Ik ben hier helemaal in verdiept geraakt.'

'Goed zo. Ik hoopte al dat je even enthousiast zou worden over het plan als ik.'

'Dat ben ik ook. Bel me anders maar, dan kunnen we gauw weer eens praten.'

'Fantastisch. Dat zal ik doen. En bedankt dat je tijd voor me vrij wilde maken. Dat waardeer ik bijzonder.'