De regen kletterde in dikke druppels tegen de voorruit. Russ Miller zette de ruitenwissers op de hoogste stand. Het water belemmerde zijn zicht op de weg nog steeds en hij kneep zijn ogen halfdicht om de onderbroken middenstreep in het licht van de koplampen te ontwaren. Het was bijna acht uur, maar Vicky was gewend laat te eten. Brand, Gates & Valcroft slokte heel wat uurtjes op als je hogerop wilde komen. Russ grinnikte toen hij zich voorstelde hoe Vicky zou reageren als hij haar het goede nieuws vertelde. Hij wilde dat hij sneller kon rijden, maar een paar minuten zouden niet veel verschil maken.

Russ had Vicky gewaarschuwd dat hij misschien niet op tijd thuis zou zijn, toen de secretaresse van Frank Valcroft had gebeld. Bij het reclamebureau was het een hele eer bij Valcroft te moeten komen. Russ was nog maar twee keer eerder in Valcrofts kamer geweest. De dikke, wijnkleurige kleden en het donkere hout herinnerden hem aan zijn eigen ambities. Toen Valcroft hem vertelde dat hij de leiding zou krijgen van het team dat voor Darius Construction werkte, wist Russ dat hij de eerste stap op de weg naar de top had gezet.

Russ en Vicky hadden Martin Darius deze zomer leren kennen tijdens een feestje dat Darius gaf ter ere van de opening van zijn nieuwe winkelcentrum. Alle mannen die aan zijn opdrachten werkten, waren uitgenodigd, maar Russ had het gevoel dat

Darius speciale aandacht aan hem schonk. Een week later kregen ze een uitnodiging om Darius op zijn jacht te vergezellen. Sinds die tijd waren hij en Vicky gasten geweest op twee feesten ten huize van Darius. Stuart Webb, die ook bij Brand, Gates werkte, zei dat hij in Darius' bijzijn het gevoel had dat hij op de tocht stond, maar Darius was de meest dynamische persoon die Russ ooit had gekend en hij gaf Russ altijd het gevoel de belangrijkste man op aarde te zijn. Russ was er zeker van dat hij zijn teamleiderschap voor Darius Construction aan Martin te danken had. Als Russ het goed deed als teamleider, wie weet wat de toekomst dan nog brengen zou. Hij zou zelfs bij Brand, Gates kunnen vertrekken en voor de man zelf kunnen gaan werken.

Russ reed de oprit op, waarop de garagedeur automatisch openging. Het kletteren van de regen tegen het dak van de garage klonk als het eind van de wereld en Russ was blij dat hij in de warme keuken stond. Er stond een grote roestvrijstalen pan op het fornuis, dus Vicky was spaghetti aan het koken. Welke saus zou ze erbij gemaakt hebben? Russ riep Vicky terwijl hij het deksel van een andere pan optilde. Die was leeg. Op een snijplank lagen de groenten, maar ze waren niet gesneden. Russ fronste zijn wenkbrauwen. De grote pan stond niet op het vuur. Hij keek erin. De pan was gevuld met water, maar de spaghetti lag ongekookt naast het snij-apparaat dat hij Vicky had gegeven toen ze drie jaar getrouwd waren.

'Vick,' schreeuwde Russ weer. Hij maakte zijn das los en trok zijn jasje uit. In de woonkamer was het licht aan. Later vertelde Russ de politie dat hij niet eerder had gebeld omdat alles er zo normaal uitzag. De televisie stond aan. De roman van Judith Krantz die Vicky aan het lezen was, lag opengeslagen met de rug naar boven op tafel. Toen hij besefte dat Vicky niet thuis was, bedacht hij dat ze wel bij een van de buren zou zijn.De eerste keer dat Russ de slaapkamer binnenliep, zag hij de roos en het briefje niet. Hij stond met zijn rug naar het bed toen hij zijn kleren uittrok en ze in de kast hing. Daarna trok hij een joggingpak aan en keek in de gids om te zien of er iets op tv was. Toen na een kwartier Vicky nog steeds niet thuis was, liep Russ weer naar de slaapkamer om haar beste vriendin te bellen, die een straat verder woonde. Op dat moment zag hij het briefje op het kussen van het onberispelijk opgemaakte bed liggen. Op het effen witte papier lag een zwarte roos. In zorgvuldige blokletters stond geschreven: 'Verdwenen, Maar Niet Vergeten'.