Hoofdstuk 1

'Hebt u overeenstemming bereikt?' vroeg rechter Alfred Neff aan de acht mannen en vier vrouwen van de jury.

Een zware, forsgebouwde man van een jaar of zestig hees zich moeizaam van zijn zitplaats. Betsy Tannenbaum keek op het schema dat ze twee weken geleden bij de selectie van de juryleden had opgesteld. Dit was Walter Korn, een gepensioneerde lasser. Betsy was niet onverdeeld gelukkig met Korn als voorzitter. Hij was alleen maar lid van de jury omdat Betsy's mogelijkheden tot wraking waren uitgeput.

De gerechtsdeurwaarder pakte het papier met de uitspraak van Korn aan en overhandigde het aan de rechter. Betsy's ogen volgden het in vieren gevouwen witte blad. De rechter vouwde "het open en terwijl hij het geschrevene in zich opnam, probeerde Betsy de uitspraak af te lezen van zijn gezicht, dat echter niets verraadde.

Betsy wierp een vlugge blik op Andrea Hammermill, de mollige, moederlijke vrouw die naast haar zat. Andrea keek strak voor zich uit, kalm en berustend, zoals ze het gehele proces waarin ze voor de moord op haar man terechtstond, had ondergaan. Alleen toen Andrea in de getuigenbank desgevraagd had uitgelegd waarom ze Sidney Hammermill had doodgeschoten, was ze emotioneel geworden. Terwijl ze de jury vertelde dat ze de trekker alsmaar opnieuw had overgehaald tot ze uit een doffe klik had opgemaakt dat er geen kogels meer in de revolver zaten, had ze over haar hele lichaam getrild en was ze in snikken uitgebarsten.

'Wil de verdachte opstaan,' zei rechter Neff.

Andrea stond wankelend op. Betsy ging naast haar staan en keek recht voor zich uit.

'De namen van de twee partijen daargelaten, luidt de uitspraak als volgt: "Wij, leden van de jury, als zodanig geselecteerd en beëdigd, achten de verdachte, Andrea Marie Hammermill, niet schuldig..." '

De rest ging voor Betsy verloren door het lawaai in de rechtszaal. Andrea zeeg op haar stoel neer en sloeg huilend de handen voor het gezicht.

'Het is al goed,' zei Betsy, 'het is al goed.' Ze voelde tranen over haar wangen lopen terwijl ze een beschermende arm om Andrea's schouders legde. Iemand tikte zacht op haar arm. Ze keek op. Randy Highsmith, de openbare aanklager, stond met een glas water voor haar.

'Heeft ze hier misschien behoefte aan?' vroeg hij.

Betsy pakte het glas aan en gaf het aan haar cliënte. Highsmith wachtte even tot Andrea haar zelfbeheersing had teruggevonden.

'Mevrouw Hammermill,' zei hij, 'ik wil even kwijt dat ik u heb vervolgd omdat u in mijn ogen het recht in eigen handen hebt genomen. Maar ik wil u ook zeggen dat uw man naar mijn mening niet het recht had u zo te behandelen als hij heeft gedaan. Het kan me niet schelen wie hij was. Als u naar mij toe was gekomen in plaats van hem neer te schieten, zou ik mijn best hebben gedaan hem zijn verdiende straf te bezorgen. Ik hoop dat u dit alles kunt vergeten en de draad van uw leven weer kunt oppakken. U lijkt me een goed mens.'

Betsy wilde Highsmith voor zijn vriendelijke woorden bedanken, maar ze schoot vol. Andrea's vrienden en medestanders dromden om haar heen en Betsy werkte zich door de menigte heen om lucht te krijgen. Aan de andere kant van de zaal zag ze Highsmith zich over zijn tafel buigen om zijn wetboeken en dossiers te pakken. De ambtenaar van het OM liep naar de deur en zag Betsy buiten de kring van belangstellenden staan. Nu het proces voorbij was, waren aanklager en verdediger overbodig geworden. Highsmith knikte. Betsy knikte terug.