De avond voor de zitting was Betsy in gedachten zo met Kathy bezig geweest, dat ze Martin Darius was vergeten. Nu kon ze aan niets anders meer denken. Samantha Reardon dwong Betsy te kiezen tussen Kathy's leven en het leven van een man die niet verdiende te leven. Het was een eenvoudige keus, maar niet gemakkelijk. Hoe ziek en hoe geschift hij ook was, Darius bleef een mens. Als Betsy Samantha Reardon in dc jurykamer zou binnenlaten, hoefde ze zich geen illusies over de uitkomst te maken. Als Martin Darius stierf, zou ze medeplichtig zijn aan moord.

Zodra Betsy uit de lift stapte, werd ze door journalisten omringd. Ze wendde haar blik af van de felle lampen van de televisiecamera's en de microfoons en repte zich door de gang naar de rechtszaal van rechter Norwood. De journalisten stelden steeds weer dezelfde vragen over de moord op Rick en de verdwijning van Kathy. Betsy gaf geen antwoord.

Betsy zag Samantha Reardon zitten zodra ze de overvolle rechtszaal in liep. Ze liep snel verder en haastte zich over het middenpad naar haar zitplaats. Darius zat al aan de tafel van de verdediging. Vlak achter hem zaten twee bewakers en her en der over de rechtszaal verspreid zaten er nog meer.

Alan Page legde juist zijn papieren op zijn tafel, toen Betsy kwam aanlopen. Hij schoot Betsy aan toen ze door het hekje naar voren liep.

'Weet je zeker dat je dit wilt?'

Betsy knikte.

'Oké. In dat geval is er iets wat we met rechter Norwood moeten bespreken. Ik heb gezegd dat we hem voor aanvang van de zitting in zijn raadskamer wilden spreken.'

Betsy keek niet-begrijpend. 'Darius ook?'

'Nee. Dit is tussen jou, mij en Norwood. Randy zal er ook niet bij zijn.'

'Ik snap het niet.'

Page boog zich voorover naar Betsy en fluisterde: 'Ik weet dat senator Colby Darius een pardon heeft verleend. De senator heeft zijn assistent opdracht gegeven met me te praten.'

'Wayne Turner?'

Page knikte. 'Je weet dat de benoeming van de senator op de tocht komt te staan als het nieuws van het pardon bekend wordt. Ben je bereid een gesprek met de rechter te hebben of sta je erop dit tijdens de openbare zitting af te handelen?'

Betsy dacht snel nu. Darius zat naar haar te kijken.

'Ik zal het met Darius moeten overleggen. Ik kan pas toestemming geven als hij het ermee eens is.'

'Kun je daarmee wachten tot we de rechter gesproken hebben?'

'Goed.'

Page liep terug naar zijn tafel en Betsy ging naast Darius zitten.

'Wat was dat allemaal?'

'Page wil een vertrouwelijk gesprek met de rechter.'

'Waarover?'

'Daar doet hij nogal mysterieus over.'

'Ik wil niet dat er dingen achter mijn rug om bedisseld worden.'

'Laat het aan mij over, Martin.'

Even keek Darius alsof hij het niet over zijn kant zou laten gaan. Toen zei hij: 'Goed. Ik vertrouw je. Je hebt me tot nu toe nog niet teleurgesteld.'

Betsy begon op te staan. Darius legde zijn hand op haar arm.

'Ik heb het gehoord van je man en dochter. Het spijt me.

'Bedankt, Martin,' antwoordde Betsy kil.

'Ik meen het. Ik weet wat je van me denkt, maar ik heb ook gevoel en voor jou heb ik respect.'

Betsy wist niet wat ze moest zeggen. Over minder dan een uur zou ze de dood van een man die haar probeerde te troosten, op haar geweten hebben.

'Hoor eens, als de ontvoerder op geld uit is, kan ik je helpen,' zei Darius. 'Hoeveel hij ook wil, ik zal ervoor zorgen dat hij het krijgt.'

Betsy voelde haar hart ineenkrimpen. Ze slaagde erin Darius te bedanken en liep weg.

Rechter Norwood stond op toen Betsy zijn kamer binnen kwam lopen. Hij keek bezorgd.'Ga zitten, mevrouw Tannenbaum. Kan ik u iets aanbieden?' 'Nee, dank u.'

'Is er al nieuws over de dochter van mevrouw Tannenbaum, Al?'

'Niets, helaas.'

Norwood schudde zijn hoofd. 'Het spijt me vreselijk. Al, zeg tegen je mensen dat ze je mogen storen als ze iets te vertellen hebben.'

'Dat zal ik doen.'

De rechter keek Betsy aan. /

'En als u de zitting wilt stopzetten, als u zich niet goed voelt, of wat dan ook, zegt u het dan, alstublieft. Ik zal de zitting dan uit eigen beweging verdagen, zodat uw cliënt niet wordt benadeeld.' /

'Dank u. Iedereen is zo vriendelijk voor me. Maar ik wil de zitting laten doorgaan. Meneer Darius heeft al enkele dagen in de gevangenis gezeten en wil weten of hij zal worden vrijgelaten.'

'Zoals u wilt. Nou, Al, vertel eens waarom je deze bespreking wilde.'

'Betsy en ik beschikken over inlichtingen over het incident in Hunter's Point waarvan maar heel weinig mensen op de hoogte zijn. Een van die mensen is senator Raymond Colby.'

'De kandidaat voor het Federale Hooggerechtshof?' vroeg Norwood ongelovig.

Page knikte. 'Hij was gouverneur van New York toen in Hunter's Point die moorden werden gepleegd. Deze inlichtingen kunnen van belang zijn voor uw beslissing over vrijlating op borgtocht, maar de hele geschiedenis zou de benoeming van senator Colby ernstig in gevaar kunnen brengen.'

'Ik begrijp het niet goed. Wil je zeggen dat senator Colby betrokken is bij het incident in Hunter's Point?'

'Inderdaad,' antwoordde Page.

'En dat gelooft u ook, mevrouw Tannenbaum?'

'Ja.'

'Wat zijn dit voor inlichtingen?'

'Voordat meneer Page verder gaat,' zei Betsy, 'wil ik hier bezwaar tegen aantekenen. Als u deze verklaring hoort, en als deze op enigerlei wijze tegen meneer Darius wordt gebruikt, is dat in strijd met zijn grondwettelijke rechten en een overeenkomst tussen meneer Darius, de staat New York en de federale justitie. Ik ben van mening dat we dit tot op de bodem moeten uitzoeken voordat u uw getuigen oproept.'

'Een overeenkomst tussen Darius en die andere partijen is in Oregon niet rechtsgeldig,' zei Page.

'Volgens mij wel.'

'Jullie tweeën gaan me veel te snel. Om wat voor overeenkomst gaat het hier?'

'Ontslag van rechtsvervolging,' zei Page, 'Colby heeft Darius als gouverneur van New York een pardon verleend.'

'Waarvoor?'

'Ik geef er de voorkeur aan de termen van de overeenkomst niet te onthullen voordat u besluit of de informatie al of niet ontvankelijk is,' zei Betsy.

'Dit begint een buitengewoon ingewikkelde zaak te worden,' zei rechter Norwood. 'Mevrouw Tannenbaum, ik stel voor meneer Darius weer naar de gevangenis te laten brengen. Het lijkt me dat dit nog wel een tijdje kan duren.'

Betsy's maag maakte een halve slag. Ze had het gevoel dat ze ieder moment kon bezwijken.

'Ik wil meneer Darius graag onder vier ogen spreken. Mag ik de jurykamer gebruiken?'

'Natuurlijk.'

Betsy liep naar de rechtszaal. Ze voelde zich licht in het hoofd toen ze de bewakers vertelde dat rechter Norwood toestemming had gegeven in de jurykamer met Darius te praten. Een van de bewakers ging naar Norwoods kamer om te checken of dat klopte. Even later kwam hij terug en namen de bewakers Darius mee naar de jurykamer. Betsy keek de rechtszaal in en zag Reardon de gang op lopen.

Een van de bewakers installeerde zich naast de deur naar de rechtszaal. Een andere bewaker stond voor de deur naar de gang. Betsy trok de deur naar de jurykamer achter zich dicht en draaide de sleutel om. In het midden van de grote kamer stond een lange tafel met twaalf stoelen. In de ene hoek was een deur naar een klein toilet en tegen de muur stonden een wastafel, een aanrecht en een kast met plastic bekertjes en schoteltjes. Aan de andere muur hing een prikbord met berichten en cartoons over rechters en juryleden.

Darius ging aan de ene kant van de tafel zitten. Hij droeg nog steeds dezelfde kleren als toen hij werd gearresteerd. De broek zag er frommelig uit en zijn overhemd was gekreukeld. Hij droeg geen das en had gevangenisschoenen aan.

Betsy stond voor de tafel en probeerde niet naar de deur naar de gang te kijken.

'Wat is er?' vroeg Darius.

'Page weet van het pardon. Colby heeft het hem verteld.'

'Die klootzak.'

'Page wil dat de rechter Colby's getuigenis binnenskamers hoort, zodat de benoeming van de senator niet op losse schroeven komt te staan.'

'Laat hij naar de hel lopen. Als hij me probeert te verneuken, dan sleur ik hem met me mee. Ze kunnen dat pardon toch niet gebruiken, hè?'

'Ik weet het niet. Het is een gecompliceerde juridische kwestie.'

Er werd op de gangdeur geklopt. Darius zag dat Betsy haar hoofd abrupt omdraaide.

'Verwacht je iemand?' vroeg hij wantrouwig.

Betsy opende de deur zonder antwoord te geven. Reardon stond achter een bewaker. Ze had een zwart koffertje in haar hand.

'Deze dame zegt dat ze een afspraak heeft,' zei de bewaker.

'Dat klopt,' antwoordde Betsy.Darius stond op. I lij staarde naar Reardon. Zijn ogen werden groot. Reardon keek hem recht in diezelfde ogen.

'Niet...' begon Darius. Reardon schoot de bewaker in zijn slaap. Zijn hoofd ontplofte en het regende vlees en been op haar jas. Betsy staarde ernaar. De bewaker zakte in elkaar. Reardon duwde Betsy aan de kant, liet haar koffertje vallen en deed de gangdeur op slot.

'Ga zitten,' commandeerde ze, terwijl ze het pistool op Darius richtte. Darius liep achterwaarts en ging op een stoel achter de tafel zitten. Reardon keek naar Betsy.

'Pak een stoel aan de andere kant van mij, niet bij Darius in de buurt, en leg je handen gevouwen op de tafel. Als je een vin verroert, sterft Kathy.'

Darius staarde Betsy aan. 'Heb jij dit geënsceneerd?'

'Hou je kop, Martin,' zei Reardon. Haar ogen waren groot. Ze zag er manisch uit. 'Honden praten niet. Als je je mond opendoet zonder dat ik je iets gevraagd heb, zul je pijn lijden zoals je nog nooit pijn geleden hebt.'

Darius hield zijn mond en bleef Reardon aankijken.

'Door jou ben ik expert op het gebied van pijn, Martin. Straks zul je weten wat een goede leerling ik was. Het enige dat ik betreur is dat ik geen innige momenten met je zal beleven, zoals jij die met mij hebt beleefd. Die dagen dat ik alleen met jou was, toen je me dwong te smeken om pijn. Ik herinner me er iedere minuut van. Als we tijd hadden, zou ik zorgen dat je dat helemaal opnieuw kon doormaken.'

Reardon raapte de zwarte koffer op en zette hem op de tafel.

'Ik heb een vraagje voor je, Martin. Het is maar een simpele vraag. Je zult geen moeite hebben met het antwoord. Ik geef toestemming antwoord te geven als je kunt. Gezien de tijd die we in elkaars gezelschap hebben doorgebracht, zou het een makkie moeten zijn. Hoe heet ik?'

Iemand bonsde op de gangdeur. 'Doe open. Politie.'

Reardon keerde zich half naar de deur, maar wendde haar blik niet van Darius af.

'Ga weg, of ik vermoord ze allebei. Ik heb Betsy Tannenbaum en Martin Darius hier. Als ik iemand bij de deur hoor, schiet ik ze dood. Ik meen het.'

Er klonk geruis bij de deur naar de rechtszaal. Reardon schoot door de bovenkant van de deur. Betsy hoorde gegil.

'Weg van die deuren of ik schiet iedereen neer,' schreeuwde Reardon.

'We zijn al weg,' riep iemand vanuit de gang.

Reardon richtte haar pistool op Betsy. 'Ga met ze praten. .Vertel ze van Kathy. Zeg dat ze zal sterven als ze proberen binnen te komen. Zeg ze dat jou niets zal overkomen als ze doen wat ik zeg.'

Betsy zat te beven.

'Mag ik opstaan?' bracht ze uit.

Reardon knikte. Betsy liep naar de deur van de rechtszaal.

'Alan,' schreeuwde ze. Ze probeerde uit alle macht haar stem niet te laten overslaan.

'Gaat het?' schreeuwde Page terug.

'Houd iedereen bij de deur vandaan. De vrouw hier is een van de vrouwen die Darius in Hunter's Point heeft ontvoerd. Ze heeft Kathy in haar macht en ze geeft haar geen eten. Als je haar arresteert, wil ze niet zeggen waar ze Kathy vasthoudt en dan zal ze verhongeren. Houd iedereen alsjeblieft bij de deur vandaan.'

'Oké. Ik zal het doen.'

'In de gang ook,' commandeerde Reardon.

'Ze wil in de gang ook iedereen bij de deur vandaan. Alsjeblieft. Doe wat ze zegt. Ze zal niet schromen om ons dood te schieten.'

Reardon keek weer naar Darius. 'Je hebt bedenktijd gekregen. Geef antwoord op de vraag, als je kunt. Hoe heet ik?'

Darius schudde zijn hoofd en Reardons glimlach deed koude rillingen over Betsy's rug lopen.

'Ik wist wel dat je het niet zou weten, Martin. We zijn nooit mensen voor je geweest. We waren vleesklompen, fantasiefiguren.'

Betsy hoorde mensen in de rechtszaal en de gang heen en weer lopen. Reardon deed haar koffertje open en haalde er een injectienaald uit. Betsy zag bakjes met chirurgische instrumenten.

'Ik ben Samantha Reardon, Martin. Je zult het nooit meer vergeten als ik met je klaar ben. Ik wil dat je nog iets over me te weten komt. Voordat je me ontvoerde en mijn leven kapotmaakte, was ik verpleegster op de afdeling chirurgie. Operatiezusters leren kapotte lichamen heel te maken. Ze zien verminkte en vervormde lichaamsdelen en zien wat een chirurg moet doen om de door letsel veroorzaakte pijn te verlichten. Begrijp je dat die informatie nut kan hebben voor iemand die pijn wil veroorzaken?'

Darius hield wijselijk zijn mond. Reardon glimlachte.

'Heel goed, Martin. Je leert snel. Je zwijgt. Natuurlijk heb jij zelf dit spelletje uitgevonden. Ik herinner me nog wat er de eerste keer gebeurde toen je me een vraag stelde nadat je had gezegd dat honden niet kunnen praten en ik zo dom was om antwoord te geven. Het spijt me dat ik geen prikstok bij de hand heb, Martin. Die pijn is heel bijzonder.'

Reardon legde een scalpel op tafel. Betsy voelde zich onpasselijk worden. Ze hapte naar adem. Reardon negeerde haar. Ze liep langzaam naar Darius toe.

'Ik moet aan het werk. Ik kan niet verwachten dat die sukkels eeuwig geduld hebben. Na een tijdje zullen ze wel iets doms proberen uit te halen.

Je denkt waarschijnlijk dat ik je zal doden. Je hebt het mis. De dood is een geschenk, Martin. Het einde van het lijden. Ik wil dat je zo lang mogelijk lijdt. Ik wil dat je de rest van je leven pijn lijdt.

Allereerst zal ik je in beide knieschijven schieten. De pijn zal ondraaglijk zijn en het letsel zal je voldoende lamleggen om te voorkomen dat je een fysieke bedreiging voor me vormt. Daarna zal ik je pijn verlichten door je onder narcose te brengen.

Als je eenmaal buiten bewustzijn bent, ga ik je opereren. Ik zal je ruggemerg behandelen, de pezen en weefsels die ervoor zorgen dat je je armen en benen kunt bewegen. Als je wakker wordt, zul je volledig verlamd zijn. Maar dat is nog niet alles, Martin. Dat is nog niet het ergste.'

Een verzaligde gloed bedekte Reardons gezicht.

'Verder ga ik je ogen uitsteken, zodat je blind wordt. Ik ga je tong verwijderen, zodat je niet zult kunnen praten. Ik ga je doof maken. Alleen je geest zal ik intact laten.

Denk eens aan je toekomst, Martin. Je bent betrekkelijk jong. Je hebt een goede conditie. Een gezond exemplaar van je soort. Met behulp van apparatuur zul je nog dertig, veertig jaar blijven leven, gevangen in de eeuwige duisternis van je geest.

Weet je waarom ze gevangenissen penitentiaire inrichtingen noemen?'

Darius antwoordde niet. Reardon grinnikte.

'Jij laat je niet beetnemen, hè? Het is een plaats voor penitentie. Een plaats waar degenen die anderen kwaad hebben gedaan over hun zonden kunnen nadenken. Jouw geest zal je penitentiaire inrichting worden waar je de rest van je leven gevangen zult zitten, en ontsnappen is er niet bij.'

Reardon ging voor Darius staan en richtte op zijn rechterknie.

'Hé daar. Ik ben William Tobias, politiechef. Ik wil met u praten.'

Reardon keek achterom en Darius reageerde griezelig snel. Zijn linkervoet schoot omhoog, tegen Reardons pols. Het pistool vloog over de tafel. Betsy zag het naar zich toe glijden terwijl Reardon wankelend achteruit liep.

Betsy's hand sloot zich om het pistool terwijl Darius Reardons pols vastpakte om de injectiespuit los te schudden. Reardon haalde uit met haar voet en schopte Darius tegen zijn scheenbeen. Ze prikte met de vingers van haar vrije hand in zijn ogen. Darius wendde zijn hoofd af zodat ze zijn wang raakte. Reardon schoot naar voren en zette haar tanden in Darius' keel. Hij gilde. Ze knalden tegen de muur. Darius hield de hand met de naald stevig vast. Met zijn vrije hand pakte hij een pluk haar van Reardon en probeerde haar van zich af te trekken. Betsy zag dat Darius wit werd van de pijn. Reardon probeerde uit alle macht de hand met de injectiespuit los te wringen. Darius liet Reardons haar los en beukte een paar keer met zijn vuist tegen haar hoofd. Reardons greep verslapte en Darius wist zich te bevrijden. De huid van zijn hals was kapot en zat onder het bloed. Darius pakte Reardons haar, hield haar hoofd van zich af en bonkte met zijn voorhoofd tegen haar neus zodat ze buiten westen raakte. Reardons benen begaven het. Darius gaf een ruk aan haar pols en de spuit viel op de grond. Hij ging achter Reardon staan en legde een arm om haar hals.

'Nee!' gilde Betsy. 'Niet wurgen. Ze is de enige die weet waar Kathy is.'

Darius wachtte. Reardons lichaam was slap. Hij hield haar zo vast dat alleen haar tenen de grond raakten. Zijn verstikkende greep sneed haar luchttoevoer af.

'Alsjeblieft, Martin,' smeekte Betsy.

'Waarom zou ik je helpen?' schreeuwde Darius. 'Je hebt me erin geluisd.'

'Ik moest wel. Anders zou ze Kathy hebben vermoord.'

'Dan zal de dood van Kathy een goede straf voor je zijn.'

'Alsjeblieft, Martin,' smeekte Betsy. 'Mijn kleine meisje.'

'Dat had je moeten bedenken voordat je besloot me te verneuken,' zei Darius, terwijl hij Reardon steviger vastgreep.

Betsy stak het pistool omhoog en richtte op Darius.

'Martin, ik schiet je dood als je haar niet laat zakken. Ik zweer het. Ik zal blijven schieten totdat het pistool leeg is.'

Darius keek haar over Reardons schouder aan. Betsy's ogen boorden zich in de zijne. Even berekende hij zijn kansen; daarna liet hij Reardon los, zodat ze in elkaar zakte. Darius deed een stap opzij. Betsy greep achter zich.

'Ik ga de deur opendoen. Niet schieten. Alles is in orde.'Betsy deed de deur naar de rechtszaal open. Darius ging aan tafel zitten met zijn handen voor zich. Twee bewapende politiemannen kwamen het eerst binnen. Ze gaf een van hen het pistool. De andere agent deed Reardon de boeien om. Betsy zakte in een van de stoelen neer. Uit de gang kwamen nu ook agenten. De jurykamer was plotseling vol mensen. Twee agenten tilden Reardon op en zetten haar in een stoel tegenover Betsy. Ze hapte nog steeds naar adem. Alan Page ging naast Betsy zitten.

'Gaat het een beetje?' vroeg hij.

Betsy knikte afwezig. Al haar aandacht werd door Reardon in beslag genomen.

'Samantha, waar is Kathy?'

Reardon hief haar hoofd langzaam op. 'Kathy is dood.'

Betsy werd bleek. Ze probeerde zich te beheersen, maar haar lippen begonnen te trillen. Reardon keek Alan Page aan.

'Tenzij je precies doet wat ik zeg.'

'Zeg het maar.'

'Ik wil hetzelfde als Peter Lake. Ik wil een pardon voor alles. De smeris in de gang, de vrouwen, de ontvoeringen. Ik wil dat de minister van Justitie me vrijwaring van federale vervolging garandeert. Ik wil de gouverneur hier in eigen persoon. Ik wil zijn handtekening op video vastgelegd hebben. Ik zal vrijuit gaan. Net als Lake. Helemaal vrij.'

'Als we op je eisen ingaan, wil je dan zeggen waar je Kathy Tannenbaum vasthoudt?'

Reardon knikte. 'En Nancy Gordon.'

'Leeft ze nog?' vroeg Page.

'Natuurlijk. Nancy is de enige die Martin bleef achtervolgen. Ze is de enige die me geloofde. Ik zou haar nooit vermoorden. En nog iets.' 'Ja?'

'Ik kan bewijzen leveren dat Martin Darius schuldig is aan moord.'

Darius zat als verstijfd aan de andere kant van de tafel.

'Wat voor bewijzen?' vroeg Page.

Reardon keek Darius aan. Ze glimlachte.'Je denkt dat je gewonnen hebt, Martin. Je denkt dat niemand me zal willen geloven. Maar een jury zal een krankzinnige vrouw geloven als ze bewijzen heeft om haar getuigenis te staven. Als ze foto's heeft.'

Darius schoof heen en weer op zijn stoel.

'Foto's waarvan?' vroeg Page.

Reardon bleef naar Darius staren terwijl ze Page antwoord gaf.

'Hij droeg een masker. Een leren masker. Wij moesten ook maskers dragen. Leren maskers die onze ogen bedekten. Maar toch zag ik heel even zijn gezicht. Heel even, maar lang genoeg.

Vorig jaar zomer liet een privé-detective, Samuel Oberhurst, me foto's van Martin zien. Zodra ik de foto's zag, wist ik dat hij het was. Hij had een baard en donker haar, en hij was ouder, maar ik herkende hem. Ik vloog naar Portland en begon Martin te schaduwen. Ik heb hem overal gevolgd en ik heb alles op foto's vastgelegd.

De eerste week gaf Martin een feestje ter gelegenheid van de opening van een nieuw winkelcentrum. Ik begaf me onder de gasten en koos een paar vrouwen uit die ik als bewijs tegen Martin kon gebruiken. Een van de vrouwen was zijn maîtresse, Victoria Miller. Ik stuurde een foto waarop Martin hun kamer in Motel Haciënda verlaat, naar Nancy Gordon om haar naar Portland te lokken.

De avond nadat ik Victoria had opgehaald, volgde ik Martin. Hij reed de stad uit, naar het huis van Oberhurst. Ik heb uren toegekeken hoe Martin Oberhurst folterde. Toen Martin zijn lijk naar het bouwterrein bracht, was ik er ook. Ik heb foto's gemaakt. De meeste zijn mislukt omdat het avond was en het flink regende, maar er is een uitstekende foto waarop Martin het lijk uit de kofferbak van zijn auto tilt. Het lampje van de kofferbak verlichtte alles.'

Page keek naar Darius. Darius keek zonder te verblikken of verblozen terug. Page wendde zich weer tot Reardon.

'Je krijgt je pardon. We zullen in mijn kantoor verder praten. Het zal wel even duren voordat we alles hebben geregeld. Is dat geen probleem voor Kathy en Nancy Gordon?'

Reardon schudde haar hoofd. Toen glimlachte ze naar Betsy.

'Je had je geen zorgen hoeven maken. Ik loog toen ik zei dat Kathy zou verhongeren. Ik heb haar eten gegeven voordat ik hierheen ging, en toen heb ik haar naar bed gebracht. Ik heb Kathy ook haar speelgoedbeest gegeven, en gezorgd dat ze er lekker warm bij lag. Ik mag je graag, Betsy. Je weet dat ik jou geen kwaad zou doen, als het niet hoefde.'

Page wilde juist tegen twee agenten zeggen dat ze Reardon naar zijn kamer moesten brengen, toen Ross Barrow het vertrek binnenstormde.

'We weten waar het meisje is. Ze is gezond en wel. Tannenbaums detective heeft haar in Washington County gevonden.'