Hoofdstuk 22

St. Jude leek meer op een exclusieve particuliere school dan op een psychiatrische inrichting. Een hoge, met klimop begroeide muur strekte zich uit tot diep in de bossen. Het administratiegebouw, eens het huis van de miljonair Alvin Piercy, was opgetrokken uit rode bakstenen met in nissen geplaatste ramen en gothische bogen. Piercy, een gelovige katholiek, was vrijgezel toen hij in 1916 overleed en vermaakte zijn bezit aan de kerk. In 192.3 werd de villa verbouwd tot een herstellingsoord voor priesters met geestelijke problemen. In 1953 had men er een kleine, moderne psychiatrische inrichting bij gebouwd en de administratie van St. Jude in het huis zelf gevestigd. Al bij het hek ontwaarde Reggie Stewart het administratiegebouw achter de bomen met hun sierlijke, met sneeuw bedekte takken, die verspreid over het grasveld stonden. In de herfst zou het grasveld een groen tapijt vormen en zouden de takken goudkleurige en rode bladeren dragen.

De kamer van dr. Margaret Flint lag aan het eind van een lange gang op de tweede verdieping. Het raam keek uit op de bossen, niet op het ziekenhuis zelf. Dr. Flint was een hoekige vrouw met een paardegezicht en grijs haar dat tot op haar schouders hing.

'Fijn dat u tijd voor me hebt vrijgemaakt,' zei Stewart.

Dr. Hint antwoordde met een aantrekkelijke glimlach die haar onaangename trekken verzachtte. Ze gaf Stewart een stevige hand, en wuifde naar de twee leunstoelen die bij een salontafel stonden.

'Ik heb me vaak afgevraagd wat er van Samantha Reardon is geworden. Ze was zo'n buitengewoon geval. Helaas was er geen follow-upbehandeling na haar ontslag.'

'Waarom niet?'

'Haar man weigerde na de scheiding te betalen en de kosten werden niet door de verzekering gedekt. Trouwens, ik denk niet dat Samantha het goed zou hebben gevonden dat ik me met haar zaken bemoeide toen ze eenmaal vrij was. Ze haatte alles wat met de inrichting te maken had.'

'Wat kunt u me over mevrouw Reardon vertellen?'

'Normaal gesproken zou ik u niets vertellen - het valt onder mijn beroepsgeheim; maar uit uw telefoontje bleek dat ze mogelijk een gevaar vormt voor anderen en in sommige omstandigheden gaan dergelijke overwegingen voor.'

'Ze kan betrokken zijn bij een serie moorden in Portland.'

'Dat zei u al. Bestaat er een verband tussen de moorden en haar gevangenschap in Hunter's Point?' vroeg dr. Flint.

'Ja. Hoe weet u dat?'

'Dat zal ik u straks uitleggen, als u even geduld hebt. Ik moet eerst weten wat de achtergrond van uw verzoek om informatie is.'

'Een zekere Peter Lake was de echtgenoot van een van de slachtoffers in Hunter's Point en de vader van een ander slachtoffer. Acht jaar geleden is hij naar Portland verhuisd om een nieuw leven te beginnen. Iemand imiteert de misdrijven uit Hunter's Point in Portland. Weet u wat de vrouwen in Hunter's Point precies is overkomen?'

'Natuurlijk. Ik was de behandelend psychiater van Samantha. Ik had toegang tot alle politierapporten.'

'Dr. Flint, zou Reardon in staat zijn andere vrouwen te onderwerpen aan dezelfde martelingen die ze zelfheeft ondergaan ommijn cliënt in de val te laten lopen?'

'Een goede vraag. Niet veel vrouwen zouden na zelf gemarteld te zijn een andere vrouw aan diezelfde ervaring blootstellen, maar Samantha Reardon was absoluut niet normaal. Persoonlijke eigenschappen zijn over het algemeen diep in de mens verankerd. Het is meestal bijzonder moeilijk een karakter te veranderen. Mensen met karakterafwijkingen kunnen zich slecht aanpassen. De symptomen zijn afhankelijk van de aandoening.

Vóór haar gruwelijke ervaring bevond Samantha Reardon zich op de grens tussen een neurose en een psychose. Soms vertoonde ze psychotisch gedrag, maar over het algemeen leek haar persoonlijkheid neurotisch. Ze vertoonde perverse seksuele neigingen, asociaal gedrag, zoals fraude met cheques of winkeldiefstal, ze was angstig en buitengewoon egocentrisch. Haar relatie met haar ex-man is kenmerkend voor dit soort gedrag. Er waren perioden van intense seksualiteit, frequente uitingen van labiliteit, en in zijn ogen was er niet met haar te praten en was ze volkomen egocentrisch. Als ze op diefstal betrapt werd, had ze geen belangstelling voor de aanklacht en toonde ze geen berouw. Ze gebruikte seks om dr. Reardon af te leiden of iets van hem gedaan te krijgen. Ze ruïneerde zijn financiële positie zonder te bedenken wat dat op de lange termijn voor gevolgen voor hen beiden zou kunnen hebben. Toen Samantha werd ontvoerd en gemarteld, werd ze psychotisch. Ze is dat waarschijnlijk nog steeds.

Samantha zag St. Jude als een tweede gevangenis. Ik was de enige arts met wie ze kon praten, waarschijnlijk omdat ik de enige vrouw was. Samantha Reardon haat en wantrouwt alle mannen. Ze was ervan overtuigd dat de burgemeester van Hunter's Point, de politiechef, de gouverneur en soms zelfs de president - allemaal mannen - samenspanden om haar beul in bescherming te nemen.''Dus,' viel Stewart haar in de rede, 'het is mogelijk dat ze die fantasieën in praktijk zou brengen als ze de man had gevonden die volgens haar verantwoordelijk was voor haar gevangenschap?'

'Beslist. Hier sprak ze over niets anders dan wraak. Ze zag zichzelf als een wraakgodin die ten strijde trok tegen de duistere machten. Ze haatte haar ontvoerder, maar ze vormt een gevaar voor alle mannen, omdat ze hen allemaal als onderdrukkers beschouwt.'

'Maar de vrouwen? Hoe kon ze zichzelf ertoe brengen die vrouwen te martelen, na wat ze zelf had doorgemaakt?'

'Samantha zou geen enkel middel schuwen dat haar dichter bij haar doel zou brengen, meneer Stewart. Als ze in ruil voor wraak een paar vrouwen moest opofferen, zou dat haar geen moment weerhouden.'