Toen Betsy haar stationcar onder haar carport parkeerde, was ze in een stralend humeur. Het ging haar niet zozeer om het voorschot als wel om het feit dat Martin Darius aan haar de voorkeur had gegeven boven alle andere advocaten in Portland. Betsy was een reputatie aan het opbouwen met zaken als de staat contra Hammermill, maar de cliënten met het grote geld gingen nog steeds naar de grote strafadvocaten. Tot vanavond.

Rick Tannenbaum deed de deur open voordat Betsy haar sleutel uit haar tas had gehaald. Haar man was tenger en een paar centimeter kleiner dan Betsy. Zijn dikke, zwarte haar viel over zijn hoge voorhoofd en hij zag er met zijn gladde huid en felblauwe ogen jonger uit dan zesendertig. Rick was altijd overdreven formeel geweest. Zelfs nu, in zijn vrije tijd, had hij zijn das nog om en zijn jasje aan.

'Verdomme, Betsy, het is bijna acht uur. Waar heb je gezeten?'

'Mijn cliënt kwam pas om halfzeven. Het spijt me.'

Voordat Rick kon antwoorden, kwam Kathy door de gang aanstormen. Betsy mikte haar tassen op een stoel en tilde hun zesjarige dochter op.

'Ik heb een tekening gemaakt. Kom eens kijken,' riep Kathy. Ze wurmde zich los zodra ze een knuffel en een kus van haar moeder had gekregen.

'Breng maar naar de keuken,' antwoordde Betsy. Ze liet Kathy zakken en trok haar jasje uit. Kathy's lange blonde haar wapperde achter haar aan toen ze de gang door spurtte, naar haar slaapkamer.

'Doe me dit alsjeblieft nooit meer aan, Betsy,' zei Rick, toen Kathy buiten gehoorsafstand was. 'Ik stond voor gek. Ik had een bespreking met Donovan en drie andere advocaten en ik moest tegen ze zeggen dat ik niet langer kon blijven omdat ik mijn dochter moest ophalen. We hadden afgesproken dat dat jouw taak was.'

'Het spijt me, Rick. Mam was er niet en ik móest die cliënt spreken.'

'Ik heb ook cliënten en ik moet mijn positie in de firma handhaven. Ik werk hard om vennoot te worden en dat zal me nooit lukken als ik te boek sta als iemand die zijn afspraken niet nakomt.'

'Verdorie, Rick. Hoe vaak heb ik je dit gevraagd? Ze is ook jouw dochter. Donovan weet dat je een kind hebt. Dat soort dingen gebeurt nu eenmaal.'

Ze zwegen toen Kathy de keuken binnen kwam rennen.

'Kijk mama, de tekening,' zei Kathy, en liet een groot stuk tekenpapier zien. Betsy bestudeerde de tekening zorgvuldig, terwijl Kathy haar heel verwachtingsvol aankeek. Ze zag er in haar kleine spijkerbroek en gestreepte trui uit om te zoenen.

'Sjonge, Kathy Tannenbaum,' zei Betsy, terwijl ze de tekening van zich af hield, 'dit is de prachtigste tekening van een olifant die ik ooit heb gezien.'

'Het is een koe, mama.'

'Een koe met een slurf?'

'Dat is zijn staart.'

'O. Weet je zeker dat het geen olifant is?'

'Je mag me niet plagen,' zei Kathy ernstig.

Betsy lachte en gaf haar de tekening met een knuffel en een zoen terug. 'Je bent de grootste kunstenares sinds Leonardo da Vinei. Nog groter, zelfs. En nu ga ik het eten koken.'

Kathy rende weer naar haar kamer. Betsy zette een braadpan op het fornuis en pakte een tomaat en wat sla om een salade te maken.

'Wie is die belangrijke cliënt?' vroeg Rick.

Dat wilde Betsy liever niet vertellen, vooral omdat Darius zijn bezoek geheim wilde houden. Maar ze had het gevoel dat ze het Rick verschuldigd was.

'Dit is uitermate vertrouwelijk. Beloof je me dat je zult zwijgen als het graf, als ik het je vertel?'

'Tuurlijk.'

'Martin Darius heeft me vanavond gecontracteerd,' zei ze met een brede grijns.

'Martin Darius?' vroeg Rick ongelovig. 'Waarom zou die jou inhuren? Parish, Marquette en Reeves doen al zijn juridische werk.' 'Blijkbaar acht hij mij ook in staat zijn belangen te behartigen,' antwoordde Betsy in een poging niet te laten zien hoezeer Ricks reactie haar had gekwetst.

'Jij bent geen bedrijfsjurist.'

'Ik geloof dat het geen zakelijke kwestie is.'

'Wat is het dan?'

'Dat heeft hij niet gezegd.'

'Wat is Darius voor iemand?'

Betsy dacht even na. Wat was Darius voor iemand?

'Griezelig,' antwoordde Betsy, terwijl Kathy de keuken weer binnen stormde. 'Hij doet graag mysterieus en hij laat je goed merken hoe machtig hij is.'

'Wat eten we, mama?'

'Gebakken kleine meisjes,' zei Betsy. Ze tilde Kathy op en knabbelde aan haar nek tot ze begon te gillen. 'Nu wegwezen of ik krijg het eten nooit klaar.'

Betsy zette Kathy op de grond. 'Blijf je eten?' vroeg ze aan Rick. Hij zag er wat ongemakkelijk uit en keek op zijn horloge.

'Nee, dank je, ik moet nog naar kantoor.'

'Goed. Nogmaals bedankt voor het ophalen. Ik weet hoe druk je het hebt en ik waardeer je hulp.'

'Ja, nou ja... Sorry dat ik je zo afsnauwde. Het is alleen...'

'Ik weet het,' zei Betsy.

Het leek alsof Rick nog iets wilde zeggen, maar hij zweeg en liep naar de kast om zijn regenjas te pakken.

'Succes met Darius,' zei Rick toen hij wegging. Betsy deed de deur achter hem dicht. Ze had een zweem van jaloezie in zijn stem gehoord en had spijt dat ze Rick over haar nieuwe cliënt had verteld. Ze had beter moeten weten en niets moeten zeggen waaruit hij kon opmaken hoe goed het haar ging.

"Maar het kost tijd om een vlot te maken, zelfs als je zo ijverig en onvermoeibaar bent als de Blikken Houthakker, en toen de avond kwam, was het vlot nog niet klaar. Daarom zochten ze een

plekje op de zachte bosgrond waar ze lekker sliepen tot het ochtend werd. En Dorothy droomde van de Stad van Smaragd en van de goede Tovenaar van Oz, die gauw zou zorgen dat ze thuis kwam."

En nu,' zei Betsy, terwijl ze het boek dichtsloeg en op Kathy's bed legde, 'wordt het tijd voor mijn kleine tovenaresje om in haar nestje te kruipen.'

'Wil je nog één hoofdstuk lezen?' smeekte Kathy.

Betsy gaf Kathy een knuffel en zei: 'Nee, ik lees geen hoofdstuk meer. Ik heb er al één extra gelezen. Het is genoeg geweest.'

'Je bent gemeen, mammie,' zei Kathy met een glimlach die Betsy niet zag, omdat haar wang tegen Kathy's donszachte haar lag.

'Pech voor je. Dat je de gemeenste mammie van de wereld hebt en er niets aan kunt doen.' Betsy gaf een zoen op Kathy's voorhoofd en ging rechtop zitten. 'En nu naar bed. Tot morgen.'

'Welterusten, mama.'

Kathy ging op haar zij liggen en duwde Olivier, een buitenmodel speelgoedstinkdier tegen zich aan.

'Welterusten, lieverd.'

Betsy trok de deur van Kathy's kamer achter zich dicht en ging naar de keuken om af te wassen. Ze zou het tegenover haar feministische vriendinnen nooit durven toegeven, maar Betsy vond afwassen heerlijk. Het was de volmaakte therapie. Voor een advocaat bracht iedere dag spanning en onoplosbare problemen met zich mee. Afwassen was een karwei waar een eind aan kwam en dat Betsy volmaakt kon volbrengen wanneer ze maar wilde. Ze had er onmiddellijk voldoening van als ze het goed had gedaan, iedere dag weer. En Betsy kon wel wat voldoening gebruiken als ze met Rick had gepraat.

Ze wist waarom hij zo boos was. Rick was een geniale rechtenstudent geweest en Donovan, Chastain en Mills hadden hem naar hun gigantische juristenfabriek gehaald met als lokkertjes het hoge salaris en de belofte van de korte weg naar het vennootschap dat aan de einder lag te glimmen. De firma had hem afgebeuld, maar het vennootschap steeds buiten zijn bereik gehouden. Vorig jaar, juist toen het beter leek te gaan met zijn carrière, was hij gepasseerd en dat was een enorme klap voor zijn zelfvertrouwen geweest. Hun tienjarige huwelijk was onder de druk bezweken.

Twee maanden geleden had Rick haar verteld dat hij wegging. Betsy was stomverbaasd geweest. Ze wist dat ze problemen hadden, maar ze had nooit gedacht dat hij haar in de steek zou l^ten. Betsy had zich het hoofd gebroken over de reden voor Ricks jaloezie. Was hij veranderd of was hij altijd zo egocentrisch geweest? Betsy kon moeilijk geloven dat Ricks liefde te wankel was om haar succes te kunnen dragen, maar ze was niet bereid haar carrière op te geven om zijn zelfvertrouwen op te krikken. Waarom ook? Wat haar betrof ging het erom dat Rick haar als zijn gelijke aanvaardde. Als hij daartoe niet in staat was, kon zij niet met hem getrouwd blijven. Als hij van haar hield, was het toch niet zo moeilijk? Zij was trots op hem. Waarom kon hij niet trots op haar zijn?

Betsy schonk een glas melk in en deed het licht uit. De keuken hulde zich net als de rest van het huis in een kalmerend duister. Betsy zette haar glas op de keukentafel en liet zich op een stoel zakken. Ze nam een slok en staarde slaperig uit het raam. In veel huizen brandde geen licht meer. Een hoek van de voortuin lag in het bleke schijnsel van een straatlantaarn. Het was zo stil nu Rick weg was en Kathy sliep. Geen verkeerslawaai, geen televisie. Geen geluiden van mensen die door het huis liepen.Betsy had genoeg echtscheidingen gezien om te weten dat veel mannen die van hun vrouw vervreemd waren, nooit zouden doen wat Rick vanavond voor haar had gedaan. Hij had het voor Kathy gedaan, omdat hij van haar hield. En Kathy hield van Rick. De scheiding was ontzettend moeilijk voor hun dochter. En op momenten zoals deze, wanneer het stil was in huis en ze alleen was, miste Betsy Rick. Ze wist niet zeker of ze nog van hem hield, maar ze herinnerde zich hoe goed ze het hadden gehad. Alleen slapen was het moeilijkst. Ze miste de seks, maar nog meer miste ze het knuffelen en het praten in bed. Soms dacht ze dat het misschien nog goed zou komen. Ze wist zeker dat Rick vanavond, voordat hij wegging, nog iets had willen zeggen. Wat had hij willen zeggen? En als hij had gezegd dat hij weer terug wilde komen, wat zou zij dan hebben geantwoord? Hij had haar, hun kind en het leven dat ze samen hadden opgebouwd, tenslotte na tien jaar huwelijk verlaten. Ze waren een gezin geweest en uit Ricks houding maakte ze op dat dat voor hem niets betekende.

Betsy had die avond toen Rick haar verliet, nadat ze was uitgehuild, alleen in bed gelegen en zich omgedraaid om naar hun trouwfoto te kijken. Rick stond te grijnzen. Indertijd had hij haar toevertrouwd dat hij nog nooit zo gelukkig was geweest. Zij was zo verrukt, dat ze het niet kon bevatten. Hoe kon zo'n gevoel zomaar verdwijnen?