Betsy bracht Kathy om negen uur naar bed en trok een flanellen nachtpon aan. Ze zette een pot koffie en spreidde de papieren van de echtscheidingszaak van vrijdag op de eettafel uit. Van de koffie werd Betsy helder, maar haar gedachten dwaalden naar de Darius-zaak. Was Darius schuldig? Betsy bleef maar denken aan de vraag die ze Alan Page tijdens haar kruisverhoor had gesteld: Waarom zouden de burgemeester en de commissaris van Hunter's Point een zaak met zes slachtoffers, onder wie een zesjarig meisje, als afgedaan beschouwen, wanneer de mogelijkheid bestond dat Peter Lake, of wie dan ook, de echte moordenaar was? Dat klopte van geen kant.
Betsy schoof de echtscheidingsdocumenten terzijde en pakte een schrijfblok. Ze maakte een lijst van de feiten in de Darius- zaak. De lijst nam drie bladzijden in beslag. Betsy dacht aan het nieuws dat ze die middag van Stewart had gehoord. Ze kreeg een idee en fronste haar wenkbrauwen.
Betsy wist dat Samuel Oberhurst zijn hand niet omdraaide voor chantage. Hij had het bij Gary Telford geprobeerd. Als Martin Darius de rozenmoordenaar was en Oberhurst hem had willen chanteren, dan zou Darius hem genadeloos hebben vermoord. Maar Betsy's veronderstelling dat de grote onbekende Samuel Oberhurst was, klopte alleen als Martin Darius volgens Samantha Reardon de rozenmoordenaar was. En daar zat hem de kneep. De politie had Reardon natuurlijk ondervraagd toen ze gered was. Als het opsporingsteam had vermoed dat Peter Lake, en niet Henry Waters, de ontvoerder was, zou men Reardon een foto van Lake hebben laten zien. Als ze Lake had aangewezen als de ontvoerder, waarom zouden de burgemeester en de commissaris dan verkondigen dat Waters de dader was? Waarom zouden ze de zaak hebben gesloten?
Dr. Escalante zei dat Reardon in een inrichting was opgenomen. Misschien was ze niet meteen te spreken. Maar ze zou toch ooit eens een verklaring hebben moeten afleggen. Grimsbo had tegen Reggie gezegd dat de zaak voor Nancy een obsessie was en dat zij nooit had geloofd dat Waters de moordenaar was. Laten we dan eens aannemen, dacht Betsy, dat Reardon inderdaad op een gegeven moment Lake als de dader had aangewezen. Waarom zou Gordon, of iemand anders, de zaak dan niet hebben heropend?
Misschien had niemand Reardon iets gevraagd tot Oberhurst met haar kwam praten. Maar ze zou toch wel in de krant hebben gelezen dat de politie de verkeerde had beschuldigd? Misschien had het gebeurde zo'n trauma teweeggebracht dat ze alles wilde vergeten wat haar was overkomen, ook al betekende dat dat Lake vrijuit ging. Maar als dat waar was, waarom zou ze Oberhurst dan vertellen dat Lake haar had ontvoerd?
Betsy zuchtte. Ze zag iets over het hoofd. Ze stond op en nam haar kopje mee naar de woonkamer. De New York Times van zondag lag in een rieten mand naast haar favoriete leunstoel. Ze ging zitten en besloot het blad even in te kijken. Soms loste je een probleem nog het beste op door het een tijdje te vergeten. Ze had de boekrecensie gelezen, en het kunstkatern, maar het weekoverzicht had ze nog niet gezien.
Betsy keek een artikel door over de schermutselingen in de Oekraïne en een over de heropening van de vijandelijkheden tussen Noord- en Zuid-Korea. De dood heerste overal.
Betsy sloeg de bladzij om en begon een profiel van Raymond Colby te lezen. Betsy wist dat Colby's benoeming officieel zou worden en dat irriteerde haar. Meningsverschillen waren in het Hooggerechtshof niet meer mogelijk. Het bestond voornamelijk uit rijke blanke mannen die uit gelijksoortige milieus kwamen en gelijksoortige meningen waren toegedaan. Mannen die geen idee hadden wat je doormaakte als je arm of hulpeloos was. Ze waren door republikeinse presidenten naar voren geschoven om geen andere reden dan hun bereidheid de belangen van de rijke en belangrijke overheid boven de rechten van het individu te stellen.
Colby vormde op die regel geen uitzondering. Student aan Harvard University, directeur van Marlin Steel, gouverneur van de staat New York, daarna de laatste negen jaar lid van de Senaat. Betsy las een samenvatting van Colby's activiteiten als senator en een voorspelling van zijn stemgedrag bij bepaalde zaken die voor het Hooggerechtshof dienden en las vluchtig een artikel over de economie door. Toen ze de krant uit had, liep ze weer naar de eetkamer.
De echtscheidingszaak was een rommeltje. Betsy's cliënt en haar echtgenoot hadden geen kinderen en waren overeengekomen bijna al hun bezittingen te verdelen, maar ze waren bereid te vechten om een goedkoop landschapje dat ze tijdens hun huwelijksreis van een Parijse straatartiest hadden gekocht. De rechtszaak die ze om het malle schilderijtje hadden aangespannen kostte hen beiden tien keer zoveel als het waard was, maar ze wisten van geen wijken. Het was ongetwijfeld iets anders dan het schilderij wat hun woede aanwakkerde. Een zaak als deze maakte dat Betsy zin had zich in een klooster terug te trekken. Maar, zuchtte ze bij zichzelf, zaken als deze zorgden ook dat ze financieel quitte speelde. Ze begon juist de echtscheidingsaanvraag te lezen, toen haar iets te binnen schoot dat ze in het artikel over Raymond Colby had gelezen.
Betsy legde de aanvraag neer. Het idee was zo snel bij haar opgekomen dat ze er bijna duizelig van werd. Ze liep weer naar de huiskamer om Colby's biografie te lezen. Daar stond het. Hij had negen jaar in de Senaat gezeten. De politiechef van Hunter's Point had zich negen jaar geleden in Florida teruggetrokken. Frank Grimsbo was negen jaar in dienst bij Marlin Steel, Colby's oude bedrijf. En Wayne Turner was assistent van de senator.
De verwarming stond aan, maar Betsy had het gevoel alsof ze een blok ijs in haar armen had. Ze liep terug naar de eetkamer en las opnieuw haar lijstje met de belangrijke feiten uit de Darius- zaak. Het stond er allemaal. Je moest alleen de feiten op een bepaalde manier bekijken, dan klopten ze volkomen. Martin Darius was de rozenmoordenaar. De politie van Hunter's Point was zich daarvan bewust toen ze verklaarde dat Henry Waters de moordenaar was en de zaak gesloten werd. Nu wist Betsy hoe Peter Lake zomaar uit Hunter's Point kon verdwijnen, terwijl het bloed van al die onschuldige mensen aan zijn handen kleefde. Wat ze niet begreep, was waarom de gouverneur van de staat New York met de politie en de burgemeester van Hunter's Point had samengespannen om een massamoordenaar vrijuit te laten gaan.