Hoofdstuk 21

Toen Betsy klein was wilde ze pas gaan slapen als haar moeder haar had laten zien dat er geen monsters in de kast of onder haar bed zaten. Dat was maar een fase geweest. Betsy geloofde nu niet meer in het bestaan van monsters. Tot ze Martin Darius ontmoette. Wat Darius zo griezelig maakte, was dat hij in niets leek op de kwijlende gedrochten met hun slagtanden die zich in de donkere hoeken van haar kamer verscholen. Van de honderd mensen die de foto's van de lijkschouwing zagen, zou er niet één geloven dat de elegante heer die in de deuropening van Betsy's kantoor stond, in staat was Wendy Reisers tepels af te snijden of Victoria Miller met een prikstok te martelen. Zelfs nu ze alles wist, moest Betsy zichzelf dwingen het verband te leggen. Maar ze wist het, en de bleke winterzon kon niet voorkomen dat ze even bang was als dat kleine meisje dat altijd zat te luisteren of er monsters in het donker zaten.

'Gaat u zitten, meneer Darius,' zei Betsy.

'O, is het weer meneer Darius? Dan moet het wel ernstig zijn.'

Betsy glimlachte niet. Darius keek haar plagend aan, maar ging zitten zonder iets te zeggen.

'Ik zie van de opdracht af.'

'Ik dacht dat we hadden afgesproken dat je dat alleen zou doen als je dacht dat ik Farrar, Reiser en Miller had vermoord.'

'Dat geloof ik beslist. Ik weet alles over Hunter's Point.'

'Wat is alles?'

'Ik ben het afgelopen weekend naar Washington geweest om

met senator Colby te praten.'

Darius knikte goedkeurend. 'Ik ben onder de indruk. Je hebt die zaak in Hunter's Point binnen de kortste keren uitgeplozen.'

'Ik ben niet gevoelig voor je vleierijen, Darius. Je hebt me vanaf het begin voorgelogen. Er zijn advocaten die het koud laat wie ze vertegenwoordigen, zolang het maar genoeg geld opbrengt. Daar ben ik er niet een van. Laat je nieuwe advocaat maar contact opnemen, dan kan ik je dossier lozen. Ik wil niets in mijn kantoor dat me aan jou kan herinneren.'

'Tjonge, wat zijn we overtuigd van ons eigen gelijk. Je denkt dat je alles weet, hè?'

'Ik weet genoeg om je niet te vertrouwen.'

'Je stelt me teleur, Tannenbaum. Je hebt de puzzel half opgelost en nu blokkeer je die geniale hersenen van je, juist nu je op het moeilijkste punt bent aangeland.'

'Waar heb je het over?'

'Ik heb het over vertrouwen in je cliënt. Ik heb het over iemand die je hulp hard nodig heeft en die je niet in de steek mag laten. Ik heb Reiser, Farrar en Miller niet vermoord. Als jij niet bewijst dat ik onschuldig ben, zal de echte dader vrijuit gaan, net zoals ik in Hunter's Point vrijuit ben gegaan.'

'Je geeft toe dat je schuldig bent aan die gruwelijke misdrijven in Hunter's Point?'

Darius haalde zijn schouders op. 'Hoe kan ik het ontkennen, nu je Colby hebt gesproken?'

'Hoe kon je? Zelfs beesten zouden hun soortgenoten nooit zo behandelen.'

Darius keek geamuseerd. 'Fascineert het je, Tannenbaum?'

'Nee, meneer Darius, ik walg ervan.'

'Waarom dan die belangstelling voor Hunter's Point?'

'Ik wil weten waaraan je het recht ontleent het leven van een ander tot een hel te maken. Ik wil begrijpen hoe je het leven van die arme vrouwen zo achteloos kapot kon maken.'

Darius glimlachte niet meer. 'Wat ik deed was helemaal niet achteloos.'

'Ik kan niet begrijpen hoe iemand als jij, of Speek of Bundy, in elkaar zit. Hoe is het mogelijk dat je zo'n lage dunk van jezelf hebt dat je het leven alleen aankunt door vrouwen van hun menselijke waardigheid te beroven.'

'Vergelijk me alsjeblieft niet met Bundy of Speek. Dat waren zielige mislukkelingen. Door en door onbekwaam. Ik ben noch krankzinnig, noch onbekwaam. In Hunter's Point was ik een succesrijk jurist en hier ben ik een succesrijke zakenman.'

'Waarom heb je het dan gedaan?'

Darius aarzelde. Hij scheen bij zichzelf te overleggen. 'Valt dit nog onder het beroepsgeheim?' Betsy knikte. 'Alles wat ik zeg blijft onder ons?' Weer knikte Betsy. 'Ik zou het je graag vertellen, zie je. Je hebt een uitstekend stel hersenen en je bent een vrouw. Jouw reactie zou leerzaam zijn.'

Betsy wist dat ze Darius uit haar kantoor en uit haar leven zou moeten verbannen, maar haar fascinatie voor hem had haar intellect lamgelegd. Ze zweeg en Darius leunde achterover in zijn stoel.

'Het was een experiment, Tannenbaum. Ik wilde weten hoe ik me zou voelen als ik God was. Ik herinner me niet precies wanneer ik het idee voor het experiment kreeg. Ik herinner me nog wel de reis van Sandy en mij naar Barbados. Liggend op het strand overdacht ik hoe volmaakt mijn leven was. Ik had een baan waarmee ik meer geld verdiende dan ik ooit had kunnen dromen en ik had Sandy, die nog steeds sexy als geen ander was, zelfs na de geboorte van mijn mooie Melody. Mijn Sandy, die zo toegeeflijk was en zo dom. Ik was om haar mooie lichaam met haar getrouwd, en tegen de tijd dat ik wilde weten wat ze verder nog te koop had, was het te laat.'

Weemoedig schudde Darius zijn hoofd.

'Volmaakt is saai, Tannenbaum. Seks met dezelfde vrouw, dag in dag uit, hoe mooi en hoe verdienstelijk ook, is saai. Ik heb altijd intens gefantaseerd en ik vroeg me af wat er zou gebeuren als mijn fantasieleven werkelijkheid werd. Zou ik een ander leven leiden? Zou ik vinden wat ik zocht? Ik besloot te onderzoeken wat er zou gebeuren als ik mijn fantasie tot leven bracht.

Het kostte me maanden om de boerderij te vinden. Bouwvakkers kon ik niet vertrouwen, dus bouwde ik de stallen zelf. Toen koos ik de vrouwen uit. Ik nam alleen waardeloze vrouwen. Vrouwen die op hun echtgenoot parasiteerden. Mooie, verwende vrouwen die een man met hun knappe uiterlijk het huwelijk in lokten en hem daarna al zijn rijkdom en zelfrespect ontnamen. Deze vrouwen werden herboren in mijn kleine kerker. Hun stal werd hun wereld en ik werd hun zon en maan, hun wind en regen.'

Betsy herinnerde zich hoe Colby de vrouwen had beschreven. Hun holle ogen, de uitstekende ribben. Ze herinnerde zich de lege blik van de dode vrouwen op de foto's.

'Ik geef toe dat ik wreed was, maar ik moest ze van hun menselijkheid beroven zodat ik ze kon vormen naar het beeld dat mij voor ogen stond. Als ik binnenkwam droeg ik een masker en ik liet hen leren maskers zonder kijkgaten dragen. Eén keer per week deelde ik wetenschappelijk verantwoorde rantsoenen uit om ze precies op de rand van de hongerdood te houden. Ik zorgde dat ze slechts gedurende beperkte tijd konden slapen.

Heeft Colby de klokken en de videoapparatuur genoemd? Heb je je afgevraagd waartoe die dienden? Dat was een prachtige vondst. Ik had een vrouw en een kind en een baan, dus ik kon maar een paar keer per week bij mijn proefpersonen zijn, maar ik wilde ze volkomen onder controle hebben en alles van ze weten, ook als ik er niet bij kon zijn. Daarom schakelde ik de videocamera in als ik vertrok en gaf ik de vrouwen opdrachten. Ze moesten ieder uur op gezette tijden voor de camera buigen en kunstjes doen, heen en weer rollen, op de hurken zitten, masturberen, of wat ik ook maar had gezegd. Ik controleerde de banden en bestrafte ongehoorzaamheid.'Darius had een verzaligde uitdrukking op zijn gezicht. Voor zijn ogen speelde zich een tafereel af dat niemand die bij zijn verstand was, zich kon voorstellen. Betsy had het gevoel dat ze zou instorten als ze een vin verroerde.

'Ik had van die veeleisende teven gehoorzame puppies gemaakt. Ik had hen volledig in mijn macht. Ik baadde ze. Ze aten als beesten uit een etensbak, ze mochten pas praten als ik toestemming had gegeven, en dat was alleen om te smeken om straf en te bedanken voor pijn. Op het laatst wilden ze alles wel doen om aan de pijn te ontkomen. Ze smeekten me of ze mijn urine mochten drinken en kusten mijn voeten als ik toegaf.'

Darius' gezicht stond zo strak gespannen dat Betsy bang was dat zijn huid zou scheuren. Een golf van misselijkheid sloeg door haar heen.

'Een paar van de vrouwen verzetten zich, maar ze leerden al gauw dat er met een God niet te onderhandelen valt. De anderen gehoorzaamden meteen. Cross bijvoorbeeld. Dat was helemaal geen uitdaging. Een volmaakte teef. Even dociel en fantasieloos als een stuk klei. Daarom heb ik haar opgeofferd.'

Voordat Darius zijn relaas was begonnen, dacht Betsy dat hij niets zou kunnen zeggen dat ze niet zou kunnen verwerken, maar nu wilde ze niet meer luisteren.

'En heeft het experiment je gemoedsrust gegeven?' vroeg Betsy om te voorkomen dat Darius verder vertelde over de vrouwen. Haar ademhaling was onregelmatig en ze voelde zich licht in het hoofd. Darius kwam uit zijn trance.

'Het experiment heeft me intense vreugde gegeven, Tannenbaum. De tijd die ik met die vrouwen heb doorgebracht, was de mooiste tijd van mijn leven. Maar toen vond Sandy het briefje en moest ik ermee ophouden. Het gevaar dat ik zou worden gepakt, was te groot. Vervolgens werd ik inderdaad gepakt en daarna was ik weer vrij, en dat was verrukkelijk.'

'Wanneer heb je het experiment herhaald, Martin?' vroeg Betsy kil.

'Nooit. Ik wilde wel, maar ik was door ervaring wijs geworden. Ik had één keer geluk gehad en ik was niet van plan levenslang

of de doodstraf te riskeren.'

Betsy staarde Darius minachtend aan.

'Ik wil dat je nu mijn kantoor verlaat. Ik wil je nooit meer zien.'

'Je kunt me niet in de steek laten, Tannenbaum. Ik heb je nodig.'

'Neem Oscar Montoya of Matthew Reynolds maar.'

'Oscar Montoya en Matthew Reynolds zijn goede advocaten, maar het zijn geen vrouwen. Ik reken erop dat geen enkele jury zal geloven dat een fanatieke feministe bereid is een man te verdedigen die een vrouw kan aandoen wat de moordenaar met Reiser, Farrar en Miller heeft gedaan. Jij bent mijn vangnet voor als het misloopt.'

'Je zult het zonder vangnet moeten stellen, Darius. Je bent de meest weerzinwekkende figuur die ik ooit ben tegengekomen. Ik wil je nooit meer zien, laat staan je verdedigen.'

'Je pleegt contractbreuk. Ik heb je toch gezegd, ik heb Farrar, Reiser, of Vicky Miller niet vermoord. Het is een valstrik. Als ik veroordeeld word, is de zaak gesloten en dan ben jij verantwoordelijk voor het volgende slachtoffer van de moordenaar en het daaropvolgende slachtoffer.'

'Denk je nou heus dat ik je geloof na wat je me zojuist hebt verteld, na al je leugens?'

'Hoor eens, Tannenbaum,' zei Darius, terwijl hij over het bureau heen leunde en Betsy met zijn doordringende blik fixeerde. 'Ik heb die vrouwen niet vermoord. Iemand probeert me ervoor te laten opdraaien en ik denk dat ik wel weet wie.'

'O?'

'Alleen Nancy Gordon weet genoeg over deze zaak om me erin te luizen. Vicky, Reiser, die vrouwen zouden haar nooit hebben gewantrouwd. Ze is een vrouw. Ze laat haar insigne zien. Zo komt ze moeiteloos binnen. Daarom zijn er geen tekenen van verzet aangetroffen. Ze zijn waarschijnlijk uit vrije wil met haar meegegaan en begrepen pas wat er gebeurde toen het al te laat was.'

'Geen enkele vrouw zou een andere vrouw zoiets aandoen.'

'Wees niet zo naïef. Al vanaf Hunter's Point is dit een obsessie voor haar. Ze is waarschijnlijk krankzinnig.'

Betsy herinnerde zich wat ze over Nancy Gordon had gehoord. De vrouw had geprobeerd Darius in Hunter's Point te vermoorden. Ze had haar hele leven naar hem gezocht. Maar om een valstrik voor hem op te zetten? Afgaande op de verhalen leek het waarschijnlijker dat Gordon gewoon naar Darius toe zou stappen om hem neer te schieten.

'Dat geloof ik niet.'

'Je weet dat Vicky Motel Haciënda om halfdrie heeft verlaten. Ik zat tot tegen vijven met Russell Miller en nog een paar anderen op het reclamebureau.'

'En heeft iemand je daarna nog gezien?'

'Nee, helaas niet.'

'Ik doe het niet. Je staat voor alles wat ik weerzinwekkend vind in dit leven. Zelfs al heb je de vrouwen in Portland niet vermoord, je hebt wel die onmenselijke misdrijven in Hunter's Point gepleegd.'

'En jij bent verantwoordelijk voor de dood van het volgende slachtoffer in Portland. Denk daar maar eens over na, Tannenbaum. Er zijn nu niet voldoende bewijzen. Dat betekent dat er nog een vrouw zal moeten sterven om ervoor te zorgen dat ik word veroordeeld.

Die avond nestelde Kathy zich tegen Betsy aan, zonder haar blik van een tekenfilm af te wenden. Betsy gaf haar dochter een zoen op het hoofd en vroeg zich af hoe lang dit vredige tafereel kon samengaan met een werkelijkheid waar vrouwen in het duister ineenkrompen in angstige afwachting van een beul die hun ondraaglijke pijnen bezorgde. Hoe kon ze op haar werk met een man als Martin Darius praten en thuis met haar dochter naar Disneyfilmpjes kijken zonder haar verstand erbij te verliezen? Hoe kon Peter Lake 's ochtends de gruwelijke God van zijn verwrongen fantasieën zijn en 's avonds met zijn dochtertje spelen?

Betsy wilde dat er maar één werkelijkheid bestond. Die waarin zij en Rick met Kathy gezellig tussen hen in naar Disney keken. De toestand die ze als werkelijkheid had beschouwd voordat Rick haar in de steek liet en ze Martin Darius leerde kennen.

Betsy had altijd goed afstand van haar werk kunnen nemen. Bij de strafzaken die ze vóór Darius had behandeld., waren de cliënten eerder zielig dan beangstigend geweest. Ze had winkeldieven, dronken chauffeurs, kruimeldieven en bangelijke jeugddelinquenten verdedigd. Ze was nog steeds bevriend met de twee vrouwen die ze tegen een moordaanklacht had beschermd. Zelfs als ze werk meenam naar huis, zag ze dat als iets tijdelijks. Darius had zich in Betsy's ziel verankerd. Hij had haar veranderd. Ze voelde zich niet meer veilig. En, erger nog, ze wist dat ook Kathy zich niet veilig kon voelen.