'Lisa Darius zit in je kamer op je te wachten,' zei Ann zodra Betsy binnenkwam. 'Ik hoop dat je het niet erg vindt. Ze is erg van streek en ze durfde niet hier te wachten.''Dat geeft niet. Weet ze al dat Martin op borgtocht vrijkomt?'

'Ja. Toen ze binnenkwam vroeg ik wat de uitspraak was en ze zei dat jij had gewonnen.'

'Ik heb haar niet in de rechtszaal gezien.'

'Ik heb haar de datum meteen doorgebeld toen jij het zei.'

'Natuurlijk. Zeg, bel Terry Stark van Darius Construction even,' zei Betsy, terwijl ze de naam en het telefoonnummer opschreef. 'Een paar dagen geleden heb ik hem verteld hoe hij de borgsom moet betalen. Hij heeft een kascheque voor honderdduizend dollar nodig. Als er iets is, kom je maar bij mij.'

Betsy herkende Lisa eerst niet. Ze droeg een strakke spijkerbroek, een blauwe col en een kleurige skisweater. Ze droeg haar lange haar in een stijve vlecht en haar smaragdkleurige ogen waren rood van het huilen.

'Lisa, wat is er met je?'

'Ik had nooit gedacht dat ze hem zouden vrijlaten. Ik ben zo bang.'

'Voor Martin? Waarom?'

Lisa sloeg haar handen voor haar gezicht. 'Hij is zo wreed. Niemand weet hoe erg. In gezelschap is hij heel attent. En soms is hij ook attent voor mij als we alleen zijn. Dan verrast hij me met bloemen, juwelen. Als hij er zin in heeft, behandelt hij me als een prinses en dan vergeet ik hoe hij eigenlijk van binnen is. O god, Betsy, volgens mij heeft hij die vrouwen vermoord.'

Betsy was met stomheid geslagen. Lisa begon te huilen.

'Zal ik wat water voor je halen?' vroeg Betsy.

Lisa schudde haar hoofd. 'Laat me maar even.'

Zwijgend zaten ze bij elkaar terwijl Lisa diep ademhaalde om weer rustig te worden. Buiten scheen de winterzon en de lucht was zo fris en knapperig, dat het mogelijk leek haar in duizenden stukjes te versplinteren. Lisa verbrak hun zwijgen met een stroom van woorden.

'Ik begrijp wat Andrea Hammermill heeft moeten doormaken. Je pikt het omdat je niet wilt dat iemand weet hoe erg het is en

omdat er toch ook fijne dingen zijn en... en omdat je van hem houdt.'

Lisa snikte. Haar schouders schokten. Betsy wilde Lisa troosten, maar nog liever wilde ze weten wat Darius haar had aangedaan dat ze zo overstuur was, dus bleef ze stijfjes zitten, en wachtte tot Lisa zich weer had hersteld.

'Ik houd echt van hem en ik haat hem en ik ben bang voor hem,' zei Lisa wanhopig. 'Maar dit... Als hij...'

'Mishandeling binnen het huwelijk komt wel vaker voor, Lisa. Een serie moorden niet. Waarom denk je dat Martin die vrouwen misschien heeft vermoord?'

'Het is meer dan mishandeling. Er zit een perverse kant aan... aan wat hij doet. Zijn seksuele behoeften... Een keer... Het is verschrikkelijk moeilijk voor me erover te praten.'

'Doe maar rustig aan.'

'Hij wilde seks. We waren naar een feestje geweest. Ik was moe. Dat zei ik. Hij bleef aandringen. We kregen ruzie. Nee. Dat is niet waar. Hij maakt nooit ruzie. Hij... hij...'

Lisa sloot haar ogen. Haar handen lagen tot vuisten gebald op haar knieën. Haar lichaam was als verstijfd. Ze hield haar ogen dicht en vertelde verder.

'Hij zei heel kalm dat ik met hem zóu vrijen. Ik werd steeds bozer. De manier waarop hij het zei. Zo praat je tegen een klein kind of iemand die achterlijk is. Het maakte me woedend. En hoe harder ik gilde, hoe kalmer hij werd.

Ten slotte zei hij "Trek je kleren uit", zoals je tegen een hond zegt dat hij aan de kant moet gaan. Ik zei dat hij kon oprotten. Het volgende moment lag ik op de grond. Hij gaf me een klap in mijn maag. Ik had geen adem meer. Ik was machteloos.

Toen ik weer kon ademhalen, keek ik op. Martin glimlachte. Hij zei weer op diezelfde toon dat ik mijn kleren moest uittrekken. Ik schudde van nee. Ik kon nog niet praten, maar ik zou wel gek wezen als ik hem zijn zin gaf. Hij ging op zijn knieën zitten, pakte mijn tepel door mijn blouse heen en kneep erin. Ik viel bijna flauw van de pijn. Ik begon te huilen en spartelde heen en weer op de grond. Toen pakte hij mijn andere tepel en ik kon niet meer van de pijn. Het vreselijke was dat hij zo systematisch te werk ging. Niet hartstochtelijk. En ik zag een zweem van een glimlach op zijn gezicht, alsof hij het geweldig naar zijn zin had, maar er niet openlijk voor uit wilde komen.

Hij stopte toen ik bijna bewusteloos was. Ik lag languit op de grond, volkomen uitgeput. Ik wist dat ik niet tegen hem op kon. De volgende keer dat hij me commandeerde mijn kleren uit te trekken, gehoorzaamde ik.'

'Heeft hij je verkracht?' vroeg Betsy. Ze voelde zich onpasselijk worden.

Lisa schudde haar hoofd ontkennend. 'Dat was het allerergste. Hij keek me even aan met een tevreden glimlachje dat ik nooit zal vergeten. Toen zei hij dat ik me altijd aan hem moest onderwerpen als hij seks wilde en dat hij me zou straffen als ik weigerde te gehoorzamen. Ik moest op mijn knieën gaan zitten. Ik dacht dat hij me van achteren wilde nemen. In plaats daarvan liet hij me als een hond over de grond kruipen.

We hebben een garderobekast in onze slaapkamer. Hij deed de deur open en liet me naakt naar binnen gaan. Hij zei dat ik daar muisstil moest blijven zitten tot hij me er weer uit liet. Hij zei dat hij me vreselijk zou straffen als ik een kik gaf.'

Lisa begon weer te snikken.

'Hij hield me het hele weekend zonder eten in die kast. Hij gaf me wat toiletpapier en een emmer om... te gebruiken als ik... ik had zo'n honger en ik was zo bang.Hij zei dat hij de deur van het slot zou doen als hij er klaar voor was en dat ik dan meteen met hem naar bed moest en anders ging ik weer in de kast. Toen hij de deur opendeed kroop ik er uit en hij... hij deed alles met me wat hij wilde. Toen hij klaar met me was, nam hij me mee naar de badkamer en baadde hij me alsof ik een baby was. Er lagen kleren op het bed. Een avondtoilet. En een armband. Die moet een fortuin hebben gekost. Diamanten, robijnen, goud. Zo beloonde hij me voor mijn gehoorzaamheid. Toen ik me had aangekleed nam hij me mee naar een restaurant voor een uitgebreid diner. De hele avond behandelde hij me als een prinses.

Ik was er zeker van dat hij weer zou willen vrijen als we thuis kwamen. Dat was het enige waar ik tijdens het eten aan dacht. Ik moest mezelf ertoe zetten iets te eten, want ik was al misselijk bij de gedachte aan wat komen zou, maar ik was bang dat hij me iets zou aandoen als ik niets at. Maar toen we thuiskwamen ging hij gewoon slapen en hij heeft me daarna een hele week niet aangeraakt.'

'Heeft hij je daarna nog wel eens zo behandeld?'

'Nee,' zei Lisa met gebogen hoofd. 'Dat hoefde niet. Ik had mijn lesje geleerd. Als hij zei dat hij seks wilde, deed ik zijn zin. En hij beloonde me ervoor. En tot nu toe wist niemand wat ik doormaakte.'

'Heb je er ooit aan gedacht bij hem weg te gaan?' vroeg Betsy.

'Hij., hij zei dat hij, als ik doorvertelde wat hij me aandeed, of probeerde te vluchten, me zou doden. Als je had gehoord hoe hij dat zei, zo kalm, zo afstandelijk... ik wist dat hij zijn woord zou houden. Ik wist het gewoon.'

Lisa haalde diep adem tot ze zich weer onder controle had.

'Er is nog iets,' zei Lisa. Betsy keek naar de boodschappentas die naast Lisa's stoel lag. Lisa bukte zich om er een plakboek uit te halen en legde het op haar knieën.

'Ik was er zeker van dat Martin een andere vrouw had. Hij zei niets en ik heb hem nooit met iemand gezien, maar toch wist ik het. Op een dag toen hij naar zijn werk was, besloot ik zijn spullen te doorzoeken om te zien of ik bewijzen kon vinden. In plaats daarvan vond ik dit.'

Lisa legde haar hand op het plakboek en gaf het daarna aan Betsy. Betsy legde het boek op haar vloeiblad. Het enigszins verschoten omslag was bruin met een gouden rand. Betsy sloeg het open. Op de eerste bladzijde, in een plastic hoes, zaten knipsels over de moorden in Hunter's Point uit de plaatselijke krant, de New York Times, Newsday, en andere kranten. Betsy bladerde het plakboek door zonder de artikelen te lezen. Ze gingen allemaal over de zaak in Hunter's Point.

'Heb je Martin ooit gevraagd wat dit te betekenen had?' vroeg Betsy.

'Nee. Ik durfde niet. Ik heb het teruggelegd. Maar ik heb wel iets anders gedaan. Ik heb een privé-detective ingeschakeld om Martin te schaduwen en alles over Hunter's Point te weten te komen.'

'Hoe heet die detective?'

'Sam Oberhurst.'

'Heb je het adres en het telefoonnummer waar ik hem kan bereiken?'

'Ik heb een telefoonnummer.'

'Geen adres?'

'Ik heb zijn naam gekregen van een vriendin voor wie hij had gewerkt tijdens haar echtscheidingsprocedure. Van haar heb ik het nummer. Het is een antwoordapparaat. We spraken afin een restaurant.'

'Hoe stuurde je hem zijn geld?'

'Ik betaalde altijd contant.'

'Geef me de naam van je vriendin, dan kan ik mijn detective zonodig contact laten opnemen.'

'Ze heet Peggy Fulton. Haar advocaat was Gary Telford. Ze had de naam van hem. Ik heb liever dat je geen contact met haar zoekt als het niet strikt noodzakelijk is.'

'De advocaat is beter,' zei Betsy, terwijl ze een formulier uit haar lade haalde en het begon in te vullen. 'Dit formulier regelt ontslag van geheimhouding en geeft mij of mijn medewerker het recht op inzage in Oberhursts archief.'

Terwijl Lisa het formulier doorlas, vroeg Betsy aan Ann of ze Reggie Stewart onmiddellijk wilde laten komen. Lisa ondertekende het formulier en gaf het aan Betsy.'Wat heeft Oberhurst ontdekt?'

'Hij wist zeker dat Martin me bedroog, maar hij wist niet met wie.'

'En Hunter's Point?'

'Hij zei dat hij nog niet aan dat aspect van het onderzoek was toegekomen.'

Betsy was diep onder de indruk van Lisa's relaas. Ze vond de gedachte dat Martin zijn vrouw als een beest behandelde weerzinwekkend. Lisa's verhaal had haar letterlijk ziek gemaakt. Maar dat wilde nog niet zeggen dat Darius een moordenaar was, en ze was nog steeds zijn advocaat.

'Waarom ben je naar mij toe gekomen, Lisa?'

'Ik weet niet. Ik ben zo in de war. Jij leek bij ons thuis zo vol begrip en ik wist hoe hard je voor Andrea Hammermill en die mevrouw Peterson hebt gevochten. Ik hoopte dat jij me kon zeggen wat ik doen moest.'

'Ben je van plan met je verhaal of dit plakboek naar het openbaar ministerie te stappen?'

Lisa keek verbaasd. 'Nee. Waarom zou ik?'

'Om Martin te benadelen.'

'Nee. Ik wil hem niet... Ik houd nog steeds van hem. Of, ik... mevrouw Tannenbaum, als Martin het heeft gedaan... Als hij die vrouwen heeft gemarteld en vermoord, dan moet ik dat weten.'

Betsy leunde voorover en keek recht in Lisa's vochtige groene ogen.

'Ik ben Martins advocaat, Lisa. Al zou hij schuldig zijn, uit hoofde van mijn beroep moet ik hem blijven steunen.'

Lisa keek ontzet. 'Zou je hem zelfs willen verdedigen als hij schuldig was?'Betsy knikte. 'Maar misschien is hij dat niet, Lisa, en wat jij me hebt verteld zou wel eens heel belangrijk kunnen zijn. Als Oberhurst Martin schaduwde op een dag dat een van de vrouwen verdween, zou hij Martin een alibi kunnen geven. Page zal betogen dat alle drie de vrouwen door één en dezelfde man zijn vermoord, en dat is waarschijnlijk ook het geval. Dan hoef ik alleen maar aan te tonen dat Martin een van de slachtoffers niet heeft vermoord om het betoog van het OM te ontkrachten.'

'Daar had ik niet aan gedacht.'

'Wanneer heb je Oberhurst voor het laatst gesproken?'

'Een paar weken geleden. Ik heb een paar keer een boodschap ingesproken op het antwoordapparaat, maar hij heeft niet teruggebeld.'

'Ik zal mijn detective contact laten opnemen met Oberhurst. Mag ik het plakboek houden?'

Lisa knikte. Betsy liep om het bureau heen en legde een hand op Lisa's schouder.

'Bedankt dat je me in vertrouwen hebt genomen. Ik weet hoe moeilijk dat moet zijn geweest.'

'Ik moest het iemand vertellen,' fluisterde Lisa. 'Ik heb het zo lang opgekropt.'

'Ik heb een vriendin die je zou kunnen helpen. Alice Knowland. Ze is heel aardig en meelevend. Ik heb wel vaker vrouwen met dat soort problemen naar haar toegestuurd en sommigen heeft ze goed geholpen.'

'Is ze dokter?'

'Psychiater. Maar laat dat je niet afschrikken. Psychiater is gewoon een dure naam voor iemand die goed kan luisteren en mensen met problemen helpt. Misschien heb je er iets aan. Je zou een paar keer met haar kunnen praten en als het niet helpt, hou je er weer mee op. Denk er eens over na en bel me dan.'

'Dat zal ik doen,' zei Lisa. Ze stond op. 'En bedankt voor het luisteren.'

'Je staat niet alleen, Lisa. Niet vergeten, hoor.'

Betsy sloeg haar armen om Lisa heen en omhelsde haar.

'Martin zal vanavond laat thuiskomen. Ga jij ook naar huis?' vroeg Betsy.

'Dat kan niet. Ik woon bij mijn vader tot ik heb besloten wat ik ga doen.''Oké,'

'Zeg alsjeblieft niet tegen Martin dat ik bij je ben geweest.'

'Dat zal ik niet doen als het niet nodig is. Hij is mijn cliënt, maar ik wil jou niet benadelen.'

Lisa veegde haar ogen droog en vertrok. Betsy was uitgeteld. Ze dacht aan Lisa, hoe ze hongerig en doodsbang in de donkere kast had gezeten, met de stank van haar eigen urine en uitwerpselen om zich heen. Betsy's maag kwam in opstand. Ze liep haar kamer uit, door de gang, naar het toilet, waar ze koud water in het fonteintje liet lopen. Ze maakte haar gezicht nat en vormde een kom met haar handen om wat te drinken.

Ze herinnerde zich de vragen van Nora en de journalisten. Hoe kon ze rustig slapen met de wetenschap waarover ze nu beschikte, als ze Martin Darius hier doorheen sleepte? Wat zou een man die zijn vrouw als een beest behandelde, doen als hij een onbekende vrouw in zijn macht had? Zou hij doen wat de rozen- moordenaar zijn slachtoffers had aangedaan? Was Martin de moordenaar?

Betsy dacht aan het plakboek, droogde haar gezicht en liep naar haar kamer. Ze was halverwege het plakboek toen Reggie Stewart binnenkwam.

'Gefeliciteerd met de borgzitting.'

'Schuif een stoel bij. Ik heb iets wat misschien een doorbraak in Martins zaak betekent.'

'Prachtig.'

'Lisa Darius was net hier. Ze vermoedde dat Martin haar bedroog, dus ze heeft een privé-detective ingeschakeld om hem te schaduwen. Ken jij een zekere Sam Oberhurst?'

Stewart dacht even na en schudde toen zijn hoofd.

'De naam klinkt me vagelijk bekend in de oren, maar ik weet zeker dat ik hem nooit heb ontmoet.'

'Dit is zijn telefoonnummer en een inzageformulier ondertekend door Lisa. Oberhurst heeft een antwoordapparaat. Als je hem niet te pakken krijgt, kun je contact opnemen met ene GaryTelford, een advocaat die zich met familierecht bezighoudt. Lisa heeft de naam van een van zijn cliënten doorgekregen. Zeg tegen Gary dat je voor mij werkt. We kennen elkaar. Probeer te weten te komen of Oberhurst Darius heeft geschaduwd op de dag dat een van de vrouwen is verdwenen. Misschien kan hij Martin een alibi geven.'

'Ik zal er meteen aan beginnen.'

Betsy wees naar het plakboek. 'Dit heeft Lisa bij Martins spullen gevonden toen ze op zoek was naar een bewijs dat hij. een verhouding had. Het zit vol met kranteknipsels over de zaak in Hunter's Point.'

Stewart keek over Betsy's schouder mee terwijl ze de bladzijden omsloeg. De meeste verhalen gingen over de verdwijningen. Er waren enkele artikelen over de moord op Sandra en Melody Lake. Een deel was gewijd aan de ontdekking van het opengereten lichaam van Patricia Cross in de kelder van Henry Waters en aan de dood van Waters. Toen Betsy de laatste bladzijden omsloeg, bleef ze stokstijf zitten.

'Mijn god, ze waren niet allemaal dood.'

'Wat? Ik dacht dat alle vrouwen vermoord waren.'

'Nee. Kijk maar. Gloria Escalante, Samantha Reardon en Anne Hazelton werden levend aangetroffen in een oude boerderij.'

'Waar?'

'Dat staat er niet bij. Wacht even. Nee, verder niets. Volgens het artikel weigerden de vrouwen een interview.'

'Ik snap het niet. Heeft Darius hier niet met jou over gesproken?'

'Met geen woord.'

'Page?'

'Die sprak altijd over hen alsof ze dood waren.'

'Misschien weet Page het niet,' zei Stewart.

'Hoe kan dat?'

'Misschien heeft Gordon het verzwegen?'

'Waarom zou ze? En waarom zou Martin het verzwijgen? Er klopt iets niet, Reg. Er klopt helemaal niets van. Gordon en Martin zeggen niet dat er overlevenden waren, het dossier uit Hunter's Point is verdwenen. Ik vertrouw het niet.'

'Ik weet dat je van raadsels houdt, Betsy, maar ik beschouw dit als onze grote doorbraak. De overlevenden zullen wel weten wie hen heeft ontvoerd en gemarteld. Als het Darius niet was, is de zaak rond.'

'Misschien heeft Martin het niet verteld, omdat hij wist dat de overlevenden hem zouden identificeren.'

'Er is maar één manier om erachter te komen,' zei Stewart. 'Laat Ann voor morgenochtend vroeg een plaats in een vliegtuig naar Hunter's Point reserveren.'

'Ik wil dat je eerst naar Albany, New York, gaat. Frank Grimsbo, een van de andere rechercheurs van het opsporingsteam is hoofd bewakingsdienst bij Marlin Steel. Hij heeft zijn kantoor in Albany.'

'Begrepen.'

Betsy belde Ann en vertelde haar wat ze moest doen. Toen ze klaar was, vroeg Stewart: 'En die privé-detective?'

'Laat Oberhurst maar aan mij over. Ik wil dat jij morgenochtend vroeg in dat vliegtuig zit. Er is iets vreemds aan deze zaak, Reg, en ik wil wedden dat het antwoord op onze vragen in Hunter's Point te vinden is.'