Gouverneur Raymond Colby bukte zich om de draaiende helikopterwieken te ontwijken en draafde naar de gereedstaande politieauto. Larry Merrill, de assistent van de gouverneur, sprong na de gouverneur uit de heli en rende hem over de landingsbaan achterna. Naast de politieauto stonden een gedrongen roodharige man en een slanke zwarte man. De roodharige hield het portier voor Colby open.

'John O'Malley, gouverneur. Ik ben de politiechef van Hunter's Point. Dit is rechercheur Wayne Turner. Hij zal u verder inlichten. We hebben ernstige moeilijkheden hier.'

Gouverneur Colby ging op de achterbank van de politieauto zitten en Turner liet zich naast hem neerzakken. Toen Merrill voorin was ingestapt, reed O'Malley naar het huis van Nancy Gordon.

'Ik weet niet in hoeverre u bent ingelicht, gouverneur.'

'Begin maar bij het begin, meneer- Turner. Ik wil zeker weten dat ik helemaal op de hoogte ben.'

'Er begonnen in Hunter's Point op een gegeven moment vrouwen te verdwijnen. Allemaal getrouwd met hoog opgeleide mannen, kinderloos. Geen teken van verzet. Bij de eerste vrouw namen we aan dat het een geval van vermissing was. Het enige vreemde was een briefje op het kussen van de vrouw, waarop stond "Verdwenen, Maar Niet Vergeten" en daarbovenop een zwart geverfde roos. We dachten dat de vrouw ze had achtergelaten. Toen verdween de tweede vrouw en bij haar vonden we precies zo'n zelfde roos en precies zo'n zelfde briefje.

Na de vierde verdwijning, allemaal met briefjes en zwarte rozen, werden Sandra en Melody Lake vermoord. Sandra was de vrouw van Peter Lake - u kent hem wel, meen ik. Melody was zijn dochter.'

'Dat was tragisch,' zei Colby. 'Pete is een trouwe sympathisant van me. Ik heb hem vorig jaar herfst nog aangesteld in een commissie.'

'Hij heeft ze vermoord, gouverneur. In koelen bloede heeft hij zijn vrouw en dochter vermoord. Toen liet hij er een zekere Henry Waters voor opdraaien door een van de ontvoerde vrouwen naar het huis van Waters te brengen, haar daar in de kelder open te rijten, een paar rozen en een van de briefjes in Waters' huis achter te laten en de politie door middel van een anoniem telefoontje te alarmeren.'

Het was vier uur 's ochtends en pikdonker in de auto, maar Turner zag Colby verbleken toen de auto langs een straatlantaarn reed.

'Peter Lake heeft Sandy en Melody vermoord?'

'Jazeker.'

'Dat kan ik moeilijk geloven.'

'Alleen korpschef O'Malley, de rechercheurs Frank Grimsbo en Nancy Gordon, en ik weten wat ik u nu ga vertellen. De korpschef heeft een opsporingsteam samengesteld om de zaak van de verdwijningen te onderzoeken. Het bestaat uit Gordon,

Grimsbo en mij, en een criminoloog. We vermoedden dat Lake de dader was, ook al hadden we het lijk van Patricia Cross bij Waters thuis gevonden, en we zetten een val voor hem. Gordon zei tegen Lake dat ze hem had verdacht, maar het belastende bewijsmateriaal voor zich had gehouden. Lake raakte in paniek, wat we al hadden gehoopt. Hij brak bij Gordon in om haar te doden. Ze heeft hem zover gekregen dat hij schuld bekende. We hadden afluisterapparatuur aangebracht en we hebben zijn bekentenis op de band staan. Grimsbo en ik hadden ons in het huis verstopt en hebben het allemaal gehoord. We hebben Lake gearresteerd.'

'Wat is het probleem dan?' vroeg Merrill.

'Drie van de vrouwen leven nog. Net. Lake heeft ze juist genoeg te eten gegeven om niet te verhongeren - hij brengt ze maar

n keer per week eten. Hij wil alleen maar zeggen wanneer ze voor het laatst gegeten hebben of waar ze zijn, als de gouverneur hem een onvoorwaardelijk pardon verleent.'

'Wat?' zei Merrill ongelovig. 'De gouverneur zal een massamoordenaar heus geen pardon verlenen.'

'Kun je ze niet vinden?' vroeg Colby. 'Waarschijnlijk zitten ze in een van zijn huizen. Heb je die allemaal doorgezocht?'

'Lake heeft in de loop van de jaren veel geld verdiend. Hij heeft zijn onroerend goed in gigantische holdings ondergebracht.

De meeste staan niet op zijn naam. We hebben niet genoeg mankracht en niet genoeg tijd om ze allemaal te achterhalen en te onderzoeken voordat de vrouwen van de honger omkomen.'

'Dan zal ik tegen Peter zeggen dat ik zijn eisen inwillig.

Als hij heeft verteld waar hij de vrouwen gevangen houdt, kunnen jullie hem arresteren. Een overeenkomst die onder dwang is afgesloten, verliest zijn geldigheid.'

Merrill zag er ongemakkelijk uit. 'Dat weet ik nog niet zo zeker, Ray. Toen ik bij de federale justitie werkte, hadden we een huurmoordenaar van de maffia ontslag van rechtsvervolging verleend, op voorwaarde dat hij tegen een van de anderen, die belangrijker was dan hij, wilde getuigen. Hij zei dat hij erbij was toen opdracht tot de moord werd gegeven, maar dat hij in Las Vegas was op de dag dat het lijk werd gevonden. We hebben zijn verhaal getoetst. Hij stond ingeschreven bij Caesar's Palace.

Verschillende eerlijke mensen getuigden dat ze hem in het casino hadden zien eten. We maakten de deal, hij getuigde, de ander werd veroordeeld, hij ging vrijuit. Toen ontdekten we dat hij het had gedaan, een kwartier voor middernacht, en dat hij daarna het vliegtuig naar Vegas had genomen.

We waren woedend. We arresteerden hem opnieuw en beschuldigden hem van moord, maar de rechter weigerde de aanklacht in behandeling te nemen. Hij oordeelde dat de verdachte ons niet had voorgelogen. We hadden alleen niet de juiste vragen gesteld. Ik heb het wetboek afgevlooid op zoek naar de regels die bij dit soort overeenkomsten gelden, om van het hof van beroep een proces los zien te krijgen, maar nee. De regels van een contractuele verbintenis zijn van toepassing, maar ook de algemene rechtsbeginselen. Als beide partijen in goed vertrouwen een overeenkomst aangaan, en de verdachte houdt zich aan de afspraak, staat de rechtbank achter de overeenkomst. Als je weet waaraan je begint, Ray, denk ik dat je niet meer onder dat pardon uitkomt.'

'Dan heb ik geen keus.'

'Jawel,' protesteerde Merril. 'Je zegt dat je niet wilt onderhandelen. Je kunt een seriemoordenaar geen pardon geven zo vlak voor een verkiezing. Dat is politieke zelfmoord.'

'Verdomme, Larry,' snauwde Colby, 'wat denk je dat de mensen zullen zeggen als ze horen dat ik drie vrouwen heb laten sterven om de verkiezing te winnen?'

Raymond Colby deed de deur van Nancy Gordons slaapkamer open.Frank Grimsbo zat met zijn pistool in zijn hand naast de deur, en hield de gevangene onafgebroken in de gaten. De gordijnen waren dicht en het bed was nog steeds niet opgemaakt. Peter Lake was met handboeien aan een stoel vastgebonden. Hij zat met zijn rug naar het raam. Niemand had de sneden op Lakes gezicht behandeld en het bloed was nu opgedroogd, zodat hij eruit zag als een bokser die door zijn tegenstander flink was toegetakeld. Lake had bang moeten zijn. In plaats daarvan zag hij eruit alsof hij de situatie volkomen onder controle had.

'Bedankt voor je komst, Ray.'

'Wat is dit allemaal Pete? Het is krankzinnig. Ik kan niet geloven dat je Sandy en Melody hebt vermoord.'

'Het kon niet anders, Ray. Dat heb ik de politie ook uitgelegd. Je weet toch dat ik het anders niet zou hebben gedaan.'

'Dat lieve kleine meisje. Hoe kun je nog met jezelf leven?'

Lake haalde zijn schouders op. 'Dat doet eigenlijk niet ter zake, Ray. Ik ga niet naar de gevangenis en jij gaat zorgen dat dat niet hoeft.'

'Ik sta machteloos, Pete. Je hebt drie mensen vermoord. Je bent moreel verantwoordelijk voor de dood van Waters. Ik kan niets voor je doen.'

Lake glimlachte. 'Waarom ben je dan gekomen?'

'Om je te vragen de politie te vertellen waar je de andere vrouwen vasthoudt.'

'Geen sprake van, Ray. Mijn leven hangt ervan af.'

'Jij laat drie onschuldige vrouwen sterven?'

Lake maakte een onverschillig schoudergebaar. 'Drie dood, zes dood. Ze kunnen me maar eenmaal levenslang geven. Ik benijd je niet, Ray. Geloof me, ik wou dat ik een oude vriend, die ik zo intens bewonder, het niet zo moeilijk hoefde te maken. Maar ik zeg pas waar die vrouwen zijn, als ik mijn pardon heb. En, geloof me, iedere minuut telt. Die vrouwen zullen nu bar hongerig en bar dorstig zijn. Ik kan niet garanderen dat ze het zonder eten en drinken nog lang zullen uithouden.'

Colby ging op het bed tegenover Lake zitten. Hij boog zich voorover, legde zijn ellebogen op zijn knieën en vouwde zijn handen.

'Ik beschouw mezelf als je vriend, Pete. Ik kan het nog steeds niet geloven. Als vriend smeek ik je die vrouwen te redden. Ik beloof je dat ik een goed woordje voor je zal doen bij de autoriteiten. Misschien kan het doodslag worden.'

Lake schudde zijn hoofd. 'Geen gevangenis. Nog geen dag. Ik weet wat ze daar doen met mannen die een vrouw hebben verkracht.

Ik zou het er geen week volhouden.'

'Jij verwacht wonderen, Pete. Hoe kan ik je nu vrijlaten?'

'Kijk Ray, het is heel simpel. Ik ga vrijuit of de vrouwen gaan dood. Er is geen alternatief en je verspilt kostbare tijd door met mij te kletsen.'

Met gekromde schouders staarde Colby naar de grond. Lake glimlachte breed.

'Wat zijn je eisen?' vroeg Colby.

'Ik eis een pardon voor ieder misdrijf dat ik in de staat New York heb gepleegd en ontslag van rechtsvervolging voor alle mogelijke misdrijven die de autoriteiten in de toekomst zullen verzinnen. Ik wil een geschreven pardon en ik wil op een videoband vastgelegd hebben dat jij het ondertekent. Ik wil dat het origineel van de band en het pardon aan een advocaat van mijn keuze worden overhandigd.

Ik wil ontslag van rechtsvervolging door de federale rechtbank...'

'Dat kan ik niet garanderen. Ik ben niet bevoegd...'

'Bel de federale justitie of het ministerie. Bel de president. Hierover valt niet te praten. Ik ben niet van plan een federale aanklacht wegens schending van burgerrechten aan mijn broek te krijgen.'

'Ik zal zien wat ik doen kan.'

'Meer vraag ik ook niet. Maar als je niet doet wat ik wil, zullen dc vrouwen sterven.

Nog iets. Ik wil de garantie dat de staat New York alle kosten van eventuele schadeclaims op zich neemt, als de overlevenden of de man van Cross een proces tegen me aanspannen.

Ik heb geen zin hier armer van te worden. Plus de kosten van rechtsbijstand.'

Door die laatste opmerking zag de gouverneur Lake eindelijk voor wat hij was. Achter de knappe, wereldse jongeman met wie hij had gedineerd en golf had gespeeld, ging een monster schuil.

Colby voelde woede opkomen in plaats van de gevoelloosheid die hem had overvallen toen hij had gehoord hoe Lake in werkelijkheid was.

Colby stond op. 'Ik moet weten hoeveel tijd die vrouwen hebben, zodat ik de minister kan zeggen hoe snel we moeten handelen.'

'Ik zal het niet zeggen, Ray. Van mij zul je niets meer horen, tot ik heb wat ik wil. Maar,' zei Lake glimlachend, 'ik wil wel zeggen dat er haast bij is.'