Nancy Gordon rammelde van de honger. Het was even over zessen, dacht ze. Volgens haar horloge was het bijna zeven uur. Ze had verslagen zitten schrijven en was de tijd vergeten. Op weg naar buiten zag ze het licht nog branden in het kantoor van het opsporingsteam. Peter Lake zat in hemdsmouwen met zijn voeten op een hoek van het bureau. Naast hem lag een grote stapel verslagen en een geel schrijfblok. Tijdens het lezen maakte hij aantekeningen.

'Je lost de zaak heus niet in één avond op,' zei Nancy zacht. Lake keek geschrokken op. Toen grinnikte hij schaapachtig. 'Ik werk altijd zo hard. Een echte workaholic.' Nancy liep naar Lakes bureau. 'Wat ben je aan het doen?' 'Ik lees hier over de verdwijning van Reardon en Escalante. Ik heb een idee. Heb je even tijd?''Ik zou net gaan eten. Heb je zin om mee te gaan? Niets speciaals, hoor. Er is een nachtcafé op Oak Avenue.

Lake keek van de stapel verslagen naar de klok.

'Oké,' zei hij, terwijl hij zijn benen van het bureau zwaaide en zijn jasje pakte. 'Ik had geen idee hoe laat het was.'

'Ik was ook druk bezig. Als mijn maag niet geprotesteerd had, zat ik nu nog aan mijn bureau.'

'Je houdt zeker veel van je werk?'

'Soms.'

'Hoe ben je erbij gekomen dit werk te gaan doen?'

'Je bedoelt, wat doet een aardig meisje als ik in een baantje als dit?'

'Dat was niet eens bij me opgekomen.'

'Dat ik een aardig meisje ben?'

Lake lachte. 'Nee. Dat je niet geschikt bent voor politiewerk.'

Nancy meldde zich af bij de receptie en liep achter Lake naar buiten. Hunter's Point was na zonsondergang uitgestorven, afgezien van een paar gelegenheden waar studenten kwamen. Nancy zag de luifel van de bioscoop en de neonlichten van een paar bars. Bij de meeste winkels waren de luiken neergelaten. Het café was maar een paar straten lopen vanaf het bureau. Een oase van licht in de woestenij van duisternis.

'Hier is het,' zei Nancy, terwijl ze de deur van Café Chang openhield. Er was een bar, maar Nancy nam Lake mee naar een tafeltje. Changs vrouw bracht het menu en een glas water.

'De soep en de hartige taart zijn goed en de rest van het menu is eetbaar. Het eten heeft hier overigens niets weg van Chinees. Meneer Chang kookt Italiaans, Grieks en verder alles wat er zo in zijn hoofd opkomt.'

'Je komt oorspronkelijk niet uit Hunter's Point, wel?' vroeg Lake, toen ze besteld hadden.

'Hoe weet je dat?'

'Je hebt geen accent. Zelfben ik ook een overgewaaide westerling. Laat eens kijken. Ik denk Montana.'

'Idaho,' zei Nancy. 'Mijn ouders wonen daar nog steeds. Mijn

broer is leraar aan de middelbare school van Boise. Wat mij betreft, ik hield niet van Idaho en wilde wat van de wereld zien. Gelukkig was mijn achthonderd meter niet slecht en de universiteit hier bood me de gunstigste beurs. En zo ben ik in Hunter's Point terechtgekomen.'

'Het is niet bepaald Parijs,' merkte Lake op.

'Niet bepaald,' herhaalde Nancy glimlachend. 'Maar het was wèl in New York en zonder de beurs had ik nooit naar de universiteit kunnen gaan. Tegen de tijd dat ik me begon te realiseren dat Hunter's Point en New York City twee heel verschillende dingen waren, had ik het te goed naar mijn zin om me daar druk over te maken.'

'En die baan bij de politie?'

'Mijn hoofdvak was strafrecht. Toen ik afstudeerde had het politiebureau in Hunter's Point een vrouw nodig om het aantal vrouwelijke werknemers op te vijzelen.'

Nancy haalde haar schouders op en keek naar Lake alsof ze verwachtte dat hij iets denigrerends zou zeggen.

'En natuurlijk door verdienste rechercheur geworden,' zei hij.

'Meteen raak,' antwoordde Nancy trots, juist toen mevrouw Chang de soep kwam brengen.

'Hoe ben jij hier beland?' vroeg Nancy, terwijl ze wachtte tot haar minestrone afgekoeld was.

'Ik kom uit Colorado,' zei Lake glimlachend. 'Ik ben naar Colorado State University gegaan, en daarna heb ik een tijdje bij de mariniers gezeten. Iemand van de militaire adviesraad heeft hier rechten gestudeerd en stelde voor dat ik me zou aanmelden. Ik heb Sandy op de universiteit ontmoet.'

Lake zweeg even en zijn glimlach verbleekte. Hij sloeg zijn ogen neer. Het leek wat onnatuurlijk, alsof hij plotseling besefte dat hij niet hoorde te glimlachen als hij over zijn overleden vrouw sprak. Nancy keek Lake onderzoekend aan.

'Het spijt me,' zei hij. 'Ik moet steeds aan haar denken.'

'Dat geeft niet. Het is niet verkeerd om aan haar te denken.'

'Ik houd niet van zielig gedoe. Ik heb mezelf altijd in de hand gehad. Door de moorden ben ik gaan beseffen dat niets voorspelbaar of eeuwigdurend is.'

'Als je dat nu pas geleerd hebt, ben je een gelukkig mens.'

'Jazeker. Een mooie loopbaan, een geweldige vrouw, een heerlijk kind. Dat maakt je blind voor de ware aard van de wereld, denk je niet? Dan pakt iemand je alles in één seconde tijd af en... en dan zie je...'

'Dan zie je hoe gelukkig je bent geweest, ook al duurde het niet lang, Peter. De meeste mensen moeten het hun hele leven stellen zonder het geluk dat wij korte tijd hebben gekend.'

Lake staarde naar zijn bord.

'Op het bureau zei je dat je een idee had,' zei Nancy om hem af te leiden.

'Ik kom natuurlijk pas kijken,' antwoordde hij, 'maar er is me bij het doorlezen van de verslagen iets opgevallen. Op de dag dat Gloria Escalante verdween, reed er een wagen van een bloemisterij door de buurt. Een vrouw zal de deur opendoen als er een bezorger met bloemen in zijn handen op de stoep staat. Ze zal blij verrast zijn en er niet bij nadenken. Hij kon de vrouw achter in zijn wagen meenemen. En die roos. Iemand die bij een bloemist werkt kan gemakkelijk aan rozen komen.'

'Niet slecht, Peter,' zei Nancy, niet in staat haar bewondering te verbergen. 'Misschien word je nog wel eens een goede rechercheur. Die bezorger was Henry Waters. Hij is al eens wegens exhibitionisme met de politie in aanraking geweest en hij is een van onze verdachten. Je bent waarschijnlijk nog niet aan Waynes verslag toegekomen. Die heeft Waters' achtergrond uitgespit.'

Lake kreeg een kleur. 'Ik loop behoorlijk achter bij jullie.'

'Peter, heeft Sandy contact gehad met Evergreen Florists?'

'Werkt Waters daar?'

Nancy knikte.

'Ik geloof het niet. Maar ik kan onze kwitanties en het chequeboekje nakijken om te zien of ze ooit iets bij hen heeft besteld. Ik ben er bijna zeker van dat ik dat zelf nooit heb gedaan.'

Het eten arriveerde en zwijgend begonnen ze te eten. Nancy's spaghetti was heerlijk, maar ze zag dat Lake alleen maar wat met zijn eten speelde.

'Wil je over Sandy praten?' vroeg Nancy. 'We zijn bezig de activiteiten van de slachtoffers naast elkaar te leggen. We kijken of ze bij dezelfde verenigingen aangesloten waren, een abonnement op hetzelfde tijdschrift hadden. We onderzoeken alles om de ontbrekende schakel te vinden.'

'Frank heeft me daar op de avond van de moord naar gevraagd. Ik ben er al mee bezig geweest. We waren lid van de Del- mar Country Club, Hunter's Point Athletic Club, en van de Racquet Club. Ik heb een lijst gemaakt van onze credit cards, abonnementen, van alles wat ik maar kon bedenken. Ik zal hem aan het eind van de week geven. Is Waters jullie enige verdachte?'

'We hebben er nog meer, maar geen duidelijke aanwijzingen. Er zijn er een paar die eerder seksuele misdrijven hebben gepleegd, maar er is geen verband met onze zaak.' Nancy zweeg even. 'Ik had nog een andere reden om je te vragen met me te eten. Ik zal open kaart spelen. Je zou eigenlijk niet bij dit onderzoek betrokken moeten zijn. Je hebt invloed bij de burgemeester en daarom ben je hier, maar iedereen in het team ergert zich aan de manier waarop je je aan ons hebt opgedrongen.'

'Jij ook?'

'Nee. Maar dat komt alleen omdat ik begrijp wat je drijfveer is. Maar jij ziet niet dat je gedrag uitermate zelfdestructief is. Je bent door deze zaak geobsedeerd omdat je denkt de realiteit te kunnen ontvluchten wanneer je tot over je oren in het recherchewerk zit. Maar de realiteit is onontkoombaar. Ten slotte zul je haar onder ogen moeten zien en hoe sneller je dat doet, hoe beter. Je hebt een bloeiende praktijk. Je kunt een nieuw leven beginnen. Stel het verwerken van het gebeurde niet uit door aan de moorden te blijven werken.'

Nancy bleef Lake aankijken terwijl ze sprak. Hij ontweek haar blik niet. Toen ze uitgesproken was, leunde hij naar voren.

'Bedankt voor je eerlijke woorden. Ik weet dat de anderen mij als indringer zien en ik ben blij dat ik nu weet hoe ze zich voelen. Ik maak me geen zorgen om mijn praktijk. Mijn collega's redden het wel zonder mij en ik heb zoveel geld verdiend dat ik het werk niet nodig heb om comfortabel te kunnen leven. Voor mij is het belangrijkste dat deze moordenaar gepakt wordt, vóórdat hij een ander pakt.'

Lake reikte over de tafel en legde zijn hand op die van Nancy.

'Ik vind het ook belangrijk dat jij je om me bekommert. Dat waardeer ik.'

Lake streelde Nancy's hand terwijl hij sprak. Het was een sensuele aanraking, duidelijk een liefkozing en Nancy vond het een ongepaste manier van doen, ook al scheen dat Lake niet op te vallen.

'Ik bekommer me om jou omdat je het slachtoffer van een gruwelijke misdaad bent geworden,' zei Nancy resoluut, terwijl ze haar hand onder die van Lake uit trok. Ik ben bovendien bang dat je iets zult doen dat ons onderzoek in gevaar brengt. Denk er alsjeblieft over na, Peter.'

'Dat zal ik doen,' stelde Lake haar gerust.

Nancy maakte aanstalten om haar tas open te doen, maar Lake hield haar tegen.

'Ik trakteer,' zei hij glimlachend.

'Ik betaal altijd voor mezelf,' antwoordde Nancy. Ze legde het gepaste bedrag bovenop de rekening en legde een fooi van een dollar onder haar koffiekopje. Peter legde zijn geld naast het hare en liep achter haar aan naar buiten.

'Kan ik je een lift geven?' vroeg hij.

'Mijn auto staat op de parkeerplaats.'

'De mijne ook. Ik loop even met je mee.'

Ze liepen zwijgend verder tot ze bij het politiebureau kwamen. De parkeerplaats was schaars verlicht. Sommige stukken lagen

in de schaduw. Nancy's auto stond achter het bureau, dat nu in duisternis was gehuld.

'Het zou best op een plek als deze gebeurd kunnen zijn,' peinsde Lake hardop.

'Wat?'

'Dat met die vrouwen,' zei Lake. 'Als ze 's nachts over een verlaten parkeerplaats liepen. Het zou zo gemakkelijk zijn ze aan te spreken. Deed Bundy dat niet? Die had geloof ik een namaak gipsarm om medelijden op te wekken. Even later zouden ze in de kofferbak van de moordenaar liggen en zou het allemaal voorbij zijn.'

Nancy huiverde. Behalve hun tweeën was er niemand op de parkeerplaats. Ze liepen naar een onverlicht stuk. Ze wendde zich tot Lake. Hij keek haar nadenkend aan. Nancy stond stil bij haar auto.

'Daarom wilde ik met je meelopen,' ging Lake verder. 'Totdat hij gepakt is, kan geen vrouw veilig over straat lopen.'

'Denk er eens over na, Peter.'

'Welterusten, Nancy. Ik denk dat we goed kunnen samenwerken. Bedankt voor je goede zorgen.'

Nancy zette haar Ford in zijn achteruit en reed weg. In haar achteruitkijkspiegel zag ze dat Lake haar nakeek.