Martin Darius had een rustige nacht gehad en voelde zich uitgerust toen hij samen met zijn medegevangenen in het Huis van Bewaring van Multnomah County wakker werd. Betsy Tannenbaum had geregeld dat zijn kapper zijn haar mocht komen knippen en hij had toestemming gekregen zich een keer extra te douchen voordat hij naar de rechtbank ging. Alleen de kleverige pannekoeken met de plakkerige bajesstroop die hij bij wijze van ontbijt kreeg, kon zijn humeur nog bederven. Darius dronk de zurige gevangeniskoffie om de zoete smaak weg te spoelen en at ze toch maar op, want hij wist dat hij een lange dag voor de boeg had.
Betsy had een complete garderobe voor Darius meegebracht in ruil voor de kleren waarin hij was gearresteerd. Toen ze hem voor de aanvang van de zitting in de bezoekerskamer zag, was hij gekleed in een keurig donker krijtstreepkostuum van zuiver scheerwol, een licht katoenen overhemd en een marineblauwe das van geweven zijde met witte spikkeltjes. Betsy droeg een zwart-wit geruit pakje en een witte zijden blouse met een wijde kraag. Als ze in het helle licht langs de tv-camera's liepen, zouden ze eruitzien als een stel uit 'Lifestyles of the Rich and Famous' in plaats van als een van seriemoord verdachte misdadiger en zijn raadsvrouw.
'Hoe voel je je?' vroeg Darius.
'Prima.'
'Mooi. Je moet vandaag op je best zijn. De gevangenis is als educatieve ervaring best interessant, maar ik weet nu wel genoeg om eindexamen te doen.'
'Ik ben blij dat je je gevoel voor humor niet hebt verloren.'
Darius haalde zijn schouders op. 'Ik heb vertrouwen in je, Tannenbaum. Daarom heb ik je ook ingehuurd. Jij bent de beste. Je zult me niet teleurstellen.'
Het complimentje deed Betsy goed. Ze koesterde zich erin en geloofde wat Darius zei. Ze was de beste. Daarom had Darius haar gekozen, in plaats van Matthew Reynolds, Oscar Montoya of een van die andere bekende strafadvocaten.
'Wie is de rechter?' vroeg Darius.
'Pat Norwood.'
'Wat is dat voor iemand?'
'Hij is een chagrijnige ouwe brombeer die bijna aan zijn pensioen toe is. Hij ziet eruit als een trol en gedraagt zich in de rechtszaal als een bullebak. Hij is ook niet zo best in het wetboek thuis. Maar hij is volkomen onpartijdig. Norwood is onbeschoft en prikkelbaar zowel tegenover de openbare aanklager als tegenover de verdediging en hij zal zich noch door Alan Page, noch door de pers laten koeioneren. Als Page wat die borgtocht betreft niet met voldoende bewijzen komt, zal Norwood zich aan de wet houden.'
'Denk je dat de bewijsvoering van het OM toereikend is?' vroeg Darius.
'Nee, Martin, dat denk ik niet.'
Darius glimlachte. 'Dat wilde ik graag horen.' Opeens weer ernstig begon hij over iets anders. 'Komt Lisa ook naar de zitting?'
'Natuurlijk. Ik heb haar gisteren nog gesproken.'
'Het lijkt wel of jij mijn vrouw gemakkelijker kunt bereiken dan ik.'
'Lisa logeert bij haar vader. Ze voelde zich niet prettig, alleen in huis.'
'Dat is vreemd,' zei Darius terwijl hij Betsy met een kil lachje aankeek. 'Ik heb de edelachtbare heer Ryder gisteravond gebeld en hij zei dat ze niet thuis was.'
'Misschien moest ze even weg.'
'Mogelijk. Als je mijn vrouw weer spreekt, vraag haar dan of ze me eens bezoekt, wil je?'
'Oké. O, voordat ik het vergeet, een vrouw, Nora Sloane, is bezig met een artikel over vrouwelijke advocaten. Ze wil mijn werk aan jouw zaak volgen. Als ik ja zeg, is er een kans dat ze dingen te weten komt over mijn verdedigingsstrategie of wat jij mij in vertrouwen vertelt. Ik heb gezegd dat ik jouw toestemming moest hebben voordat ik zeg dat ze haar gang mag gaan. Heb jij er bezwaar tegen als ze met mij meekomt?'
Darius dacht even na en schudde toen zijn hoofd.
'Het maakt mij niet uit. Trouwens,' grinnikte hij, 'des te harder zul je voor me werken, als iemand erover schrijft.' 'Zo had ik het nog niet bekeken.'
'Daarom ben ik ook miljonair, Tannenbaum. Ik bekijk mijn zaken altijd van alle kanten.'