84
Zaterdag 19 augustus
Kyrkviken op het eiland Fårö baadde in het roodgele namiddaglicht. Er lag een glans over de velden en de weilanden. Johan arriveerde bij de kerk samen met zijn beste vriend Andreas Eklund, tevens collegajournalist bij svt.
Hij was Johans getuige en ze hadden het afgelopen uur samen doorgebracht met het drinken van een paar biertjes in de tuin van restaurant Fåröhus. Ze hadden wat zitten filosoferen over het feit dat Johans leven als single nu definitief voorbij was. Emma had niet gewild dat hij haar vóór de bruiloft zou zien. Als ze dan toch in de kerk zouden trouwen, konden ze het net zo goed helemaal volgens het boekje doen.
Toen ze eerder over de trouwerij hadden gesproken, was de gedachte aan een kerkelijk huwelijk helemaal vreemd geweest voor Emma, aangezien ze dat al eens eerder had meegemaakt, maar deze keer had ze niet in het minst geprotesteerd. Ze zouden trouwen in de kerk van Fårö en daarna zou er een feest zijn in Fåröhus. Er zou een barbecue zijn, genoeg drank, en de hele nacht zou er gedanst worden. De volgende dag zouden ze op huwelijksreis gaan naar de Italiaanse Riviera.
Toen Johan bij de kerk aangekomen alle feestelijk geklede mensen zag staan, werd hij overvallen door een gevoel van onwerkelijkheid. Daar stond zijn moeder, gekleed in een grijsblauwe zijden jurk, te lachen met Emma's ouders. Zijn broers waren uitgedost in smoking en bewogen zich ontspannen tussen de Gotlandse familie van Emma. Pia Lilja's pikzwarte haar was opgestoken en ze was gekleed in een knalrode, strakke jurk en had lakschoenen met torenhoge hakken aan. Ze praatte met Peter Bylund, en Johan vroeg zich geamuseerd af of er tussen die twee niet iets gaande was. Elin was gekleed in een roze jurk afgezet met een zijden bies en Emma's dochter Sara was bruidsmeisje. Zij droeg een soortgelijke jurk.
Filip rende rond en haalde kattenkwaad uit met een paar andere jongetjes, gooide steentjes die ze van het kerkpleintje pakten. Hij liet zijn blik rusten op Sara en Filip, zijn bonuskinderen, of hoe ze ook maar genoemd moesten worden. Hij vond dat het contact tussen hen tot nu toe goed was geweest, vooral met Sara, dat zou wel goed komen. Of beter gezegd, hij zou ervoor zorgen dat het goed kwam. Niets mocht dat in de weg staan.
Samen met Andreas glipte hij langs de gasten de kerk en de sacristie in. Hij groette de dominee, een aardige vrouw van in de vijftig. De koster tikte hem op het schouder.
'Zeg, er is hier een fotograaf.'
'Hè, waarvan dan?'
'Van svt. Hij vraagt zich af of het goed is dat hij opnames maakt.'
Johan liep de kerk in om te kijken. Daar stond Peter Bylund met een filmcamera op zijn schouder.
'Is het goed?' vroeg hij. 'Grenfors vond dat we de grote gebeurtenis moesten vastleggen. Kan een mooie herinnering worden, toch?'
'En ik maak de foto's, zodat dat goed gedaan wordt!'
Pia stond er grijnzend naast.
Johan was erg geroerd door het attente gebaar. Nu had hij er spijt van dat hij de redactiechef niet op zijn trouwerij had uitgenodigd.
'Ja, natuurlijk, het is goed. Uiteraard.'
De gasten begonnen binnen te stromen en namen plaats in de banken. Anders Knutas kwam door het gangpad lopen, arm in arm met Line. Johan liep naar hen toe om hen te begroeten.
'Hoi, wat leuk dat jullie er zijn.'
'Ook leuk om hier te zijn.'
Knutas leek niet helemaal op zijn gemak. De laatste keer dat ze elkaar hadden gesproken, hadden ze tegen elkaar staan schreeuwen op de kade in Slite. Johan was blij dat de commissaris toch was gekomen. Hij vroeg zich af hoe het voor hem als onderzoeksleider voelde dat ze er nooit in geslaagd waren het echtpaar Norrström op te pakken. Misschien zou het hun na verloop van tijd toch nog lukken. Zowel Stefan als Vera Norrström werd internationaal gezocht, maar er was nog steeds geen spoor van hen te bekennen.
Nog tien minuten voor de klok vier uur zou slaan en het voor Emma en hem tijd was om de kerk binnen te gaan. Hij werd nerveus. Andreas trok hem mee naar buiten en reikte hem een zakflacon met whisky aan.
'Hier, neem maar een beetje.'
'Bedankt. Verdomme, ik sta gewoon te trillen.'
'Niet zo vreemd. Je gaat trouwen. Dat is ook niet niks.'
Voor de honderdste keer in het afgelopen uur keek Johan op zijn horloge. Vijf minuten nog. Ze had hier nu moeten zijn.
Geen auto te bekennen.
'Waar blijft ze, verdomme?'
Johan haalde een sigaret tevoorschijn en stak hem op. Voor de kerk was het leeg. Nog maar een paar minuten.
Nu begon zelfs Andreas er ongerust uit te zien.
'Moet je haar niet bellen? Er kan ook iets gebeurd zijn.'
Hij koos het nummer van Emma's mobieltje. Er werd niet opgenomen. De kerkklokken begonnen te luiden. Het was vier uur. Waarom kwam ze niet?
De dominee kwam naar buiten en glimlachte tevreden.
'Het is tijd.'
Op dat moment kwam er een auto over de Fårövägen aanrijden.