3

Commissaris Anders Knutas scharrelde wat in de ruime landelijke keuken van zijn schoonouders terwijl de rest van het gezin nog sliep. Hij was van plan om hen te verrassen met zijn speciale ontbijt: Amerikaanse pannenkoeken met ahornsiroop. Ze smaakten bijna als cake en wanneer ze warm werden opgediend, smolten ze in je mond. Knutas was geen profkok, maar hij had twee specialiteiten: gegratineerde macaronischotel en pannenkoeken.

Toen hij het beslag had gemaakt, liet hij het even rusten in de kom. Hij pakte zijn kop koffie en ging buiten op de trap zitten. Het huis lag op een landtong aan de rand van een klein kustdorpje op Fyn, in alle windrichtingen omgeven door de zee. De zon had onophoudelijk geschenen sinds hun komst. Eerst was Knutas maar matig enthousiast geweest toen Line had voorgesteld de volle twee weken in Denemarken door te brengen. Hij wilde de vakantie het liefst gebruiken om wat rond te lummelen in hun eigen zomerhuisje in Lickershamn op Noord-Gotland, maar Line had hem kunnen overhalen. Voor één keer waren haar ouders weg en hadden ze het huis helemaal voor zich alleen. Bovendien verlangde ze nog altijd naar Denemarken. Hoezeer ze het in Zweden ook naar haar zin had, haar hart lag nog steeds in haar geboorteland.

Na een week op Fyn was Knutas Line dankbaar dat ze voet bij stuk had gehouden. Hij had zich in jaren niet zo ontspannen gevoeld. Er kon een hele dag voorbijgaan zonder dat hij aan het werk dacht. En het was stralend weer, veel beter dan thuis. Ze hadden gezwommen, gevist en grote hoeveelheden schaaldieren gegeten, die hier veel lekkerder smaakten. 's Avonds kuierden ze door het dorp, zaten aan zee, dronken wijn en speelden kaart op de veranda nadat de duisternis was ingevallen. Hun tweeling Petra en Nils had het enorm naar hun zin. De kinderen hadden hier veel vriendjes gemaakt tijdens al die zomers dat ze hun grootmoeder en grootvader hadden bezocht, en overdag zagen ze hen praktisch niet. Binnenkort zouden ze zestien jaar worden en aan de omgang met hun ouders gaven ze nu niet bepaald de voorkeur.

Uitgerekend nu kwam dat goed uit. Knutas en Line hadden wat tijd voor zichzelf nodig. Hij hield van zijn vrouw, maar tijdens het voorjaar was hun huwelijk in een sleur terechtgekomen. Hij was moe en uitgeput na een gecompliceerd moordonderzoek, had last van schuldgevoelens en was nog lange tijd daarna aan het piekeren. Hij had ook niet voldoende energie voor Line gehad.

Ze beklaagde zich erover dat hij afwezig en niet belangstellend was, wat natuurlijk ook zo was. Beiden hadden verwacht dat de liefde wel weer een beetje zou ontvlammen nu ze eindelijk allebei vrij waren, maar dat was niet gebeurd. Ze sukkelden voort in hun gebruikelijke routine, van een seksleven kwam weinig terecht, geen van hen was geïnteresseerd om enig initiatief te nemen.

Het was niet dat hij Line niet aantrekkelijk vond, absoluut niet. Ze was nog net zo mooi als altijd met haar vuurrode lange haar, haar sproetige huid en haar warme ogen. Maar ze was een soort meubelstuk geworden, een mooie fauteuil die je thuis had. Kalm en veilig, behaaglijk, maar niet erg spannend. Line werkte als verloskundige in het ziekenhuis in Visby en hield ontzettend veel van haar werk. Ze vertelde de aloude verhalen over moeders en hun bevallingen met nog net zoveel hartstochtelijk enthousiasme en interesse als altijd. Hij had ze duizenden keren gehoord. Vroeger had hij het amusant en interessant gevonden, tegenwoordig luisterde hij beleefd terwijl hij aan iets anders dacht. Die gevoelens verontrustten hem. Misschien zat hij gewoon in een dip. Het was niet zo dat hij naar anderen keek, helemaal niet. Zijn seksuele drift was in slaap gesukkeld, hij vond het amper nog de inspanning waard. Soms vroeg hij zich af of het de leeftijd was. Maar hij was nog maar tweeënvijftig.

De lente was heel langzaam gekomen. Het weer was koud en regenachtig. Op het werk had hij veel administratieve rompslomp waar hij verantwoordelijk voor was, wat hij verafschuwde. Hij had het gevoel dat hij nooit klaar was. Met de benoeming van de collega die hem het meest na stond, Karin Jacobsson, tot zijn plaatsvervanger was hij daarentegen tevreden. Op allerlei manieren liet ze zien wat ze kon. Ze liep zo over van energie dat ze hem het gevoel kon geven dat hij de meest ineffectieve, traag denkende flegmaticus was die je je maar kon voorstellen. Hoewel het hem niet stoorde. Anders Knutas bewonderde Karin al vanaf het moment dat ze waren gaan samenwerken, nu meer dan vijftien jaar geleden.

De zure gezichten die waren getrokken toen de benoeming bekend werd, begonnen te verdwijnen. De enige die Karins promotie nog steeds moeilijk kon accepteren, was woordvoerder Lars Norrby, die zelf op die functie gerekend had. Hoewel ze al vele jaren collega's waren, wenste Knutas soms dat Norrby de politie in Visby zou verlaten. Zijn houding tegenover Karin sinds ze adjunct-commissaris was geworden, was vooral gênant.

Hij hoopte dat het goed zou gaan tijdens zijn vakantie. Alles leek rustig toen hij vertrok. Weliswaar was het toeristenseizoen nu echt begonnen, maar het was het aloude liedje. De grootste problemen hadden ze met jongeren uit Stockholm die in hele horden met de veerboot kwamen om in Visby te gaan stappen. Elke zomer leidde dat tot dronkenschap, vechtpartijen, drugs en helaas ook een aantal verkrachtingen. Het was vervelend, maar niet iets wat Karin niet aankon.

Over een week zou hij weer beginnen. Hopelijk gebeurde er in de tussentijd niets bijzonders.