46
Johan zat met zijn hoofd in zijn handen en staarde in het stoffige grind. Hij was te opgewonden om te kunnen autorijden en was rechtstreeks vanuit Emma's huis helemaal tot aan het nabijgelegen voetbalveld gelopen. Dat lag er verlaten bij. Hij ging op een van de banken zitten, rookte de ene sigaret na de andere, tot hij een zere keel had. Hij wist niet hoelang hij daar gezeten had toen hij een vrouw met een kinderwagen ontdekte die dichterbij kwam. Zijn maag trok zich samen toen hij zag wie het was. Daar verderop liep Emma met Elin, zijn kind. Hij wilde op haar af rennen en de kinderwagen uit haar handen rukken, maar beheerste zich.
Toen draaide ze haar hoofd en keek zijn kant op. Heel even vroeg hij zich af of ze naar hem toe zou komen of gewoon door zou lopen en doen alsof ze hem niet had gezien. In zijn ooghoeken zag hij dat ze naar hem toe liep. Hij verstarde vanbinnen.
Nog steeds liet hij zijn hoofd in zijn handen rusten en keek niet op. Ze parkeerde de kinderwagen en tilde Elin eruit, die tevreden brabbelde.
'Ja, maar kijk eens, hier is papa,' praatte ze liefkozend met lichte stem en ze hield Elin voor zich uit.
Johan hief zijn hoofd op en zijn kleine dochter was meteen zo dichtbij dat hij haar geur kon ruiken. Die kleine bruine ogen, haar hartvormige gezichtje, het kuiltje in haar kin. Zijn kuiltje.
Hij deed zijn best om naar haar te glimlachen en stak zijn armen uit. Het volgende moment hield hij het warme, mollige, kleine lijfje tegen zich aan. Toen barstte hij in huilen uit. Johan omhelsde zijn dochter en moest zo huilen dat zijn schouders schokten.
Emma zat hulpeloos naast hem zonder iets te zeggen.