83
De zoektocht leverde niets op. Nadat ze de veerboot uitgekamd hadden, keerde de politiemacht weer terug naar de salon op het achterdek, waar ze bijeenkwamen om de situatie te evalueren. Karin kwam als laatste. Ze bleef in de deuropening staan, zei dat ze zich niet goed voelde en naar huis ging. Voordat iemand had kunnen reageren was ze verdwenen.
Knutas' ongerustheid vermengde zich met tederheid. Ze moest altijd zo stoer en sterk zijn. Nu was ze uiteindelijk gedwongen door de knieën te gaan. Hij had veel zin om zelf ook maar gewoon naar huis te gaan en zich even terug te trekken. De teleurstelling deed pijn. Hij was boos op zichzelf omdat het echtpaar Norrström erin geslaagd was om te ontsnappen.
Hij wendde zich tot zijn collega's, haalde zijn hand door zijn haar en zei met vermoeide stem: 'Norrströms auto is blijkbaar net gevonden op de parkeerplaats van het vliegveld. Ze hebben ingecheckt op de laatste avondvlucht naar Stockholm. Dit lijkt allemaal voor niets te zijn geweest.'
Misschien was het telefoontje van het echtpaar naar de Destination Gotland gewoon een afleidingsmanoeuvre. Misschien hadden ze gewoon de vluchtmogelijkheden onderzocht toen ze beseften dat de politie Stefan Norrström op het spoor was. Het gaf een bitter gevoel zo dicht bij een arrestatie te zijn geweest. In plaats daarvan stapten ze met lege handen van de boot, die met twee uur vertraging eindelijk richting Nynäshamn kon vertrekken.
Op de een of andere manier was het verhaal uitgelekt, en op de kade wachtte de gebruikelijke hoeveelheid journalisten. Ze hadden gehoopt foto's te kunnen maken van de arrestanten, maar dat pakte anders uit. In plaats daarvan overlaadden ze de politie met vragen over de mislukte actie. Knutas baande zich een weg door de menigte zonder hen een blik waardig te keuren.
Hij moest de hele tijd denken aan wat er verkeerd was gegaan. Hij had natuurlijk niet alles op één kaart moeten zetten, maar de helft van de politiemacht naar het vliegveld moeten sturen, wat toch de meest waarschijnlijke vluchtweg was. De patrouillerende agent had Stefan Norrströms auto te laat ontdekt. Nu kon hij alleen nog maar hopen dat de politie op vliegveld Arlanda zou bevestigen dat het echtpaar was opgepakt.
Toen Knutas op zijn kamer op het bureau kwam, ging zijn mobieltje. Zijn hart ging sneller kloppen.
'Ja?'
De collega's op het vliegveld deelden verrassend genoeg mee dat Vera en Stefan Norrström nooit aan boord van het vliegtuig naar Stockholm waren gegaan. Na het inchecken waren ze spoorloos verdwenen.
Knutas vloekte. Vervloekte zichzelf nogmaals. Er schoten verschillende gedachten door zijn hoofd zonder dat er eentje vaste vorm kreeg. Had hij de veerboot niet moeten laten gaan? Elke ruimte was doorzocht, maar misschien toch... Het was hoe dan ook te laat om de boot terug te roepen, maar voor de zekerheid zou hij contact opnemen met de politie in Stockholm, die zich over het gezochte echtpaar moest ontfermen als ze tegen alle verwachtingen in toch aan boord mochten zijn.
De mogelijkheid dat ze nog op Gotland waren gaf hem wat hoop. Zijn energie kwam terug. Hij gaf opdracht tot de volgende ochtend alle boten die vanaf Gotland vertrokken te doorzoeken. Ook dirigeerde hij een deel van de politiemacht naar het vliegveld van Visby. In samenwerking met de rijksrecherche werden alle overige Zweedse luchthavens en grensstations gealarmeerd. Het opsporingsbericht voor Vera en Stefan Norrström ging uit over het hele land, en via de politie ging het bericht verder naar de taxichauffeurs en buschauffeurs. Aangezien Vera zesendertig weken zwanger was, werden de eerste hulp en de verloskundige afdelingen van de ziekenhuizen ook op de hoogte gebracht. Veel stress kon immers een bevalling opwekken.
Misschien bestond er nog steeds een kans dat ze Stefan Norrström zouden grijpen. Zolang er maatregelen getroffen moesten worden en informatie binnen kon komen, kon Knutas zichzelf er niet toe brengen om naar huis te gaan. De vermoeidheid overviel hem, maar hij slaagde erin die te verdringen met koffie en zo nu en dan een trek aan zijn pijp.
Hij deed het raam open. Ging ervoor staan en blies de rook naar buiten. Staarde het nachtelijke Visby in en dacht na over zijn falen. Was hij blind geweest? Karin had ingezien hoe het allemaal met elkaar samenhing tijdens haar bezoek aan Gotska Sandön. Had hij het zelf eerder moeten zien? De politie had alle Russen die op Gotland woonden nagetrokken. Aan de andere kant was het niet gemakkelijk geweest om achter Vera Norrströms Russische afkomst te komen. Ze kwam immers uit Duitsland en had een Zweedse achternaam.
Hij zou eigenlijk naar huis moeten gaan, ze konden hem daar ook net zo goed bereiken als er iets gebeurde, maar hij wilde het toch niet. De onrust zat in zijn lijf. Hij doofde zijn pijp en liep terug naar zijn bureau. Pakte lukraak wat papieren op van de stapel documenten aangaande het onderzoek en bleef piekeren over wat hij over het hoofd had gezien.
Om twee uur in de nacht ging hij verward rechtop in zijn stoel zitten. Hij was zeker in slaap gevallen, maar was ineens klaarwakker. Hij realiseerde zich dat de telefoon hem had gewekt. Opnieuw ging zijn hart sneller kloppen toen hij naar de hoorn reikte.
'Hallo, met Eva Dahlberg, hoofd receptie van Destination Gotland. We hebben elkaar eerder op de avond ontmoet toen jullie hier waren om de boot te doorzoeken.'
'Ja?'
'Sorry dat ik midden in de nacht bel, maar ik heb uw kaartje gekregen en ik denk dat dit weleens belangrijk kan zijn. Was het niet zo dat jullie onder andere op zoek waren naar een zwangere vrouw?'
'Ja, dat klopt.'
'Want het is namelijk zo dat een van de schoonmakers iets heeft gevonden in de afvalbak bij de uitgang van de boot wat eruitziet als een placenta. Die lag daar, gewikkeld in een plastic zak.'
Knutas werd helemaal koud.
'Weet u het zeker?'
'Tja, ik heb zelf kinderen gebaard en meen wel te weten wanneer iets er als een placenta uitziet.'
'Oké.'
Knutas overlegde snel bij zichzelf. Weer moest hij de zaak bijstellen. 'De boot moet helemaal ontruimd worden en aan de kade in Nynäshamn blijven liggen.'
'Maar...'
'Geen gemaar!' brulde hij. 'En gooi in godsnaam die placenta niet weg. Leg hem in die plastic tas zolang in de koelkast.'
Verdomme, dacht hij toen hij had neergelegd. Ze hadden tóch de boot genomen.
Het onderzoek werd nu naar Nynäshamn en de omgeving van Stockholm verlegd. Het echtpaar had een pasgeboren baby bij zich en was waarschijnlijk zonder auto, dus gingen ze ervan uit dat ze zich moeilijk konden verbergen.
Nu leek de vermoeidheid in één klap verdwenen te zijn. Teleurstelling werd in deze nacht zo snel vervangen door verwachting dat Knutas zich er nog nauwelijks over kon verbazen.
Erik Sohlman belde vanaf het huis in Kyllaj, dat voor sporenonderzoek was afgezet en binnenstebuiten werd gekeerd. Hij vertelde dat ze onder een luik in de keldervloer een wapen hadden gevonden. Precies zoals ze gedacht hadden was het een Russisch legerpistool, een Korovin, geproduceerd in de jaren twintig, en ze hadden vastgesteld dat het wapen onlangs was gebruikt.
Daarna werd het stil. Urenlang was er niets nieuws te melden wat het gezochte echtpaar betrof. Om vijf uur gaf Knutas het op en ging naar huis. Zijn hoofd was helemaal leeg. Hij dook rechtstreeks zijn bed in, kroop dicht tegen zijn slapende vrouw aan en legde zijn arm om haar heen.
Het duurde nog wel even voordat hij uiteindelijk in slaap viel.