13

Toen Emma Winarve haar auto het parkeervak bij de Almedalsbibliotheek in stuurde, wilde een deel van haar rechtsomkeert maken en linea recta weer naar huis rijden. Ze wierp een blik op haar gezicht in de spiegel. De bleekheid scheen door de zonnebrand heen en ze had wallen onder haar ogen. Ach, wat zou het ook. Ze zou Elin alleen een tijdje bij Johan achterlaten terwijl ze naar de tandarts ging. Niets om je druk over te maken.

Ze stapte uit en opende de kofferbak. Tilde de wagen er met enige moeite uit, vouwde hem open, zette Elins tas met luiers, zuigfles met water en knuffeldieren onderin, tilde haar dochter uit de auto, kuste haar in de nek voordat ze haar in de wagen zette en de speen in haar mond stopte. Schikte haar dunne katoenen rok en bond haar haar in een paardenstaart. Het was lang geworden en hing tot ver op haar rug. Ze begon richting Almedalen te lopen. Het mooie park lag buiten de stadsmuur van Visby, een oase tussen de stad en de haven.

De zon brandde en het was al warm. Het park was zo vroeg nog relatief leeg. Een oudere vrouw zat op een bank en gooide stukjes brood naar de eenden in de vijver en een paar matineuze moeders met kleine kinderen waren op kleden in het gras gaan zitten. Verder zag ze vooral toeristen die op weg waren naar de boten in de haven of met zwemspullen naar de auto liepen om naar het strand te gaan.

Wat gedroeg iedereen zich 's zomers toch zorgeloos. De mensen leken zo vrolijk en ontspannen wanneer ze babbelend en lachend voorbijslenterden. Ze voelde zich er alleen nog maar eenzamer en mislukter door. Was het leven voor iedereen zoveel gemakkelijker? Was er iets mis met haar dat het haar niet lukte om haar leven op orde te krijgen?

Ze hadden afgesproken voor café-restaurant Packhuskällaren in Strandgatan, maar toen ze de stadsmuur naderde zag ze Johans gestalte al opduiken in de poortopening. Hij had haar nog niet ontdekt, keek een andere kant op. Ze kon er niets aan doen dat ze hem nog steeds aantrekkelijk vond. Zijn donkere haar, gespierde armen en baardstoppels. Zijn lange, een beetje O-benen in de korte broek en dan de verplichte gymschoenen. Johan was nooit een kledingsnob geweest.

Een paar seconden deed ze alsof er niets gebeurd was tussen hen, alsof ze elkaar gewoon zouden ontmoeten en met hun kind een wandeling in het park zouden maken. Dat alles goed was.

Ze kon bijna voelen hoe het zou zijn toen hij zijn hoofd omdraaide en haar ontdekte. Ze werd warm vanbinnen toen ze zag hoe hij straalde.

Hij zwaaide en liep haar tegemoet.

'Hoi!'

'Hoi,' antwoordde ze gespannen.

Hij omhelsde Elin en gaf Emma een lichte kus op haar wang voordat ze zich kon afwenden.

'Heb je tijd om een eindje mee te lopen?'

Dat redde ze nog wel; de afspraak met de tandarts was pas over een halfuur.

'Hoe gaat het met je?' vroeg Johan toen hij het duwen van de kinderwagen had overgenomen.

'Ja, wel goed.'

Ze liepen een poosje zwijgend verder.

'Wat akelig van die moord. Weet je iets meer dan wat er in de kranten staat?'

'En op de radio en de televisie is gezegd, bedoel je,' grapte hij. 'Nee, niet veel meer.'

'Papa belde, ze vonden het een naar idee dat het zo dichtbij was.'

'Jazeker, dat kan ik me wel voorstellen. Hoewel ik niet denk dat ze bang hoeven te zijn. De moordenaar heeft het eiland waarschijnlijk al verlaten.'

Het huis van Emma's ouders op de noordelijkste landtong lag afgelegen.

'Dus je hebt het ook erg druk nu?'

Ze nam hem van opzij op.

'Geeft niet. We moeten natuurlijk vandaag een follow-up maken, maar dat lukt wel. Ben je om elf uur klaar?'

Emma zag een glimp van onrust in Johans donkerbruine ogen, wat haar een beetje irriteerde. Zijn werk was altijd zo verdomde belangrijk.

'Jazeker, waarschijnlijk wel eerder.'

'Oké. Het komt wel goed.'

Emma viste een pakje sigaretten uit haar handtas, haalde er eentje uit en stak die op.

'Was je niet gestopt?'

'Ja, maar ik ben weer begonnen,' siste ze.

Het was niet haar bedoeling om het zo hard te laten klinken, maar nu was het te laat. Ze vermeed zijn blik.

'Je hoeft niet zo fel te reageren, ik bedoel het niet als een beschuldiging.'

De gelatenheid in zijn stem ontging haar niet. Ze werd pissig. Dat het opsteken van een sigaret voldoende was om alles onderuit te halen. Zo broos was het tussen hen. Ze konden elkaar domweg niet verdragen. Na vijf minuten was alles verstoord.

Ze waren bij het voetpad langs de zee aangekomen. In een gelijkmatig, rustig tempo sloegen de lage golven op de witte steentjes op het strand. Af en toe kwamen ze een fietser tegen die op weg was naar de stad.

Emma wilde plotseling weg. Ze bleef abrupt staan.

'Ik moet nu gaan.'

'Nu al?'

Johan keek op zijn horloge.

'Ja.' Ze kneep haar mond dicht. 'Loop maar verder, het is lekker voor Elin hier bij de zee, waar het een beetje waait. We zien elkaar kwart voor elf, bij de Almedalsbibliotheek?'

'Ja, dat is goed. Dan vraag ik Pia om me daar op te pikken. Dan kunnen we daarvandaan rechtstreeks naar Fårö rijden.'

'Oké.'

Hij was in gedachten al ergens anders, dacht ze. Ze sloeg af en liep haastig weg.

Toen ze buiten zijn gezichtsveld was, kwamen de tranen.