33

Vrijdag 14 juli

De donderdag verstreek zonder dat er iets naar voren kwam wat het onderzoek verder bracht. Zowel Vendela Bovide als haar vriendin Anna Nyberg werd verhoord, en de politie kreeg de bevestiging dat Peter Bovide in de weken voor zijn dood een paar keer bedreigd was. De weduwe erkende uiteindelijk dat ze van de bedreigingen had geweten, maar beweerde dat ze niets had willen vertellen omdat het om zwartwerk ging.

Iedereen die op de een of andere manier betrokken was bij de projecten van Slite Byggs werd verhoord, maar niemand vertelde iets wat de politie nog niet wist.

Toen het rechercheteam op vrijdagochtend de vergaderruimte binnenkwam, werd het begroet door een vrolijke Kihlgård die luidkeels de Marseillaise zong.

Op de lichte grenenhouten tafel midden in de kamer troonden twee grote chocoladetaarten die versierd waren met houten prikkertjes met kleine Franse vlaggetjes eraan.

'Wat is er aan de hand?' vroeg Wittberg, met rode oogjes en kennelijk een kater. Zijn lange blonde haar stond alle kanten op en in zijn ene hand hield hij een flesje Coca-Cola. Nadat hij vele jaren de charmeur en de rokkenjager van het politiebureau was geweest, was Wittberg een jaar daarvoor rustig geworden en gaan samenwonen. In het begin van de zomer was de relatie stukgelopen, en dat was te merken. Hij had zijn vrijgezellenleven en het daarbij behorende uitgaansleven weer opgepakt.

'Ja, wat vieren we?' vroeg Karin.

Kihlgård zuchtte luid en keek zijn collega's indringend aan.

'Wat zijn jullie voor cultuurbarbaren? Weten jullie niet wat voor dag het vandaag is?'

Iedereen keek stomverbaasd.

'Het is de nationale feestdag van Frankrijk, verdorie!' riep Kihlgård geestdriftig uit. '14 juli! De revolutie - hebben jullie daar nooit van gehoord?'

'Mijn hemel,' lachte Karin. 'We weten al nauwelijks waarom we de nationale feestdag van Zweden vieren. Ik wist niet dat je zo'n francofiel was.'

'Maar lieve schat, hoe kan je dat nu ontgaan zijn? Het eten, de wijn, de mensen, het weer - ik hou van Frankrijk. En dit,' zei hij, enthousiast wijzend naar de chocoladetaarten, 'dit zijn Franse chocoladetaarten die ik zelf heb gemaakt naar een recept dat ik heb gekregen van mijn Franse geliefde, Laurent!'

Het werd doodstil in het vertrek. Kihlgård had nooit gezegd dat hij homo was of dat hij een vriend had. Knutas keek volkomen niet-begrijpend en Wittbergs gelaatsuitdrukking was eerst verward, maar ging al snel over in geamuseerd. Sohlman keek alsof hij een spook had gezien. Karin vertrok geen spier. Ze wist al heel lang van Kihlgårds geaardheid. In haar ogen was het volkomen logisch.

Het was interessant hoe haar anders zo scherpzinnige collega's zo volstrekt blind konden zijn wanneer het om de seksuele geaardheid van mensen ging. Verscheidene mensen op de afdeling hadden zich zelfs in het hoofd gehaald dat er iets tussen haar en Kihlgård was. Knutas had verschillende keren tekenen van jaloezie getoond. Karin had er ongelooflijk veel plezier om gehad.

Blijkbaar besefte zelfs Kihlgård dat hij iets had onthuld wat zijn collega's op Gotland niet wisten, maar wat voor zijn collega's op het hoofdkwartier van de politie in Stockholm een vanzelfsprekendheid was.

'Luister eens,' zei hij om de ontstane verwarring te doorbreken. 'Tast toe, ze zijn verrukkelijk!'

Kihlgård pakte een mes en begon te verdelen. Iedereen nam een stukje.

'Nadat we dit hebben opgegeten kunnen we misschien met de vergadering beginnen, als het monsieur Kihlgård schikt?'

Knutas glimlachte schuin naar zijn collega, die net zijn tweede flinke stuk chocoladetaart met smaak naar binnen werkte.

'Wittberg, had jij wat nieuws?'

'Ja, we hebben Linda Johansson, die op het kantoor van Slite Bygg werkt, nog een keer verhoord. Zij beweert nog steeds dat ze niets wist van de bedreiging of van de zwartwerkers. Ze nam de telefoon aan en heeft alleen maar gedaan wat haar opgedragen werd. Wat de financiën betreft, daar had Peter het overzicht van, terwijl zij zich voornamelijk met het papierwerk bezighield. Zegt ze zelf dus. Eerlijk gezegd lijkt ze nu niet bepaald een groot licht te zijn.' 'Wat weten we over haar?' vroeg Karin.

'Ze komt uit Slite, vijfentwintig jaar oud. Getrouwd, twee kinderen. Heel gewoon.'

'Hoelang werkt ze al voor de firma?'

'Een halfjaar, blijkbaar. Ze is tegelijkertijd met een paar bouwvakkers aangenomen.'

'Hoe geloofwaardig is het dat ze geen flauw idee had dat de firma mensen zwart uitbetaalde?' vroeg Karin.

'Als het klopt dat Peter de financiën deed, dan kan het zijn dat de anderen in feite niet doorhadden hoe het ervoor stond,' zei Wittberg. 'Ze hadden misschien een paar buitenlanders met werkvergunning en gewone cao-afspraken in dienst en een paar die dat niet hadden.'

'Binnenkort krijgen we het rapport van Economische Delicten. Ben benieuwd wat dat oplevert,' zei Knutas. 'Iets anders: heb je de mensen die die ochtend de eerste veerboot naar Fårö hebben genomen al nagetrokken?'

'Ja, en het blijkt dat iedereen een alibi heeft voor het tijdstip van de moord. Het stel uit Goteborg is rechtstreeks naar hun zomerhuisje gereden, waar ze met de eigenaresse koffie hebben gedronken tot acht uur. De zwangere vrouw heeft haar man kennelijk op Fårö ontmoet en zij zijn de hele ochtend samen geweest. En de man met het paardentransport werd door zijn zoon opgewacht. Geen van hen heeft iets ongewoons opgemerkt.'

'Oké, dat was dan dat. Hoe gaat het met het onderzoek naar de gasten van de zomerhuisjes op Fårö, is het overzicht klaar?'

'Niets opmerkelijks tot zover, maar de verhoren zijn nog niet afgerond. We moeten nog op zoek naar de mensen die inmiddels zijn vertrokken.'

'Natuurlijk. Dat begrijp ik.'